Blij!

In m’n vorige blog’s schemerde het al door maar laat ik het even luid en duidelijk zeggen. Het gaat goed met mij! Ik had het niet helemaal zien aankomen maar na de vakantie was ik serieus blij om weer terug te zijn. Eerst dacht ik nog, dat is gewoon schone schijn, in het begin is terug komen altijd leuk… maar nu ik alweer zes weken terug ben (wat vliegt de tijd) kan ik wel zeggen dat het niet alleen schone schijn is. Ik ben blij om hier te zijn!

De periode in Nederland heeft me goed gedaan. Hoewel ik natuurlijk een overvolle agenda had gepland en mezelf een aantal keer goed voorbij ben gelopen, heb ik ook de tijd gehad om alles rustig te overdenken en een plekje te geven. Het is me nogal wat, wat je in zo’n jaar mee maakt. Werken met vluchtelingen is heftig, wonen met je baas is heftig, leven in Rwanda is heftig… en dat alles moest een plekje krijgen. Hier zijn kost veel energie en het was me niet altijd helemaal duidelijk wat het me nou opleverde. Het eerste jaar is me niet makkelijk gevallen.. en ik heb zelfs getwijfeld of ik niet beter terug naar Nederland zou gaan.

Maar tijdens al dat overdenken op vakantie in Nederland merkte ik steeds meer dat ik nog niet klaar was in Rwanda, ik heb hier nog te veel te doen en te veel te leren. Ik heb extreem veel geleerd het afgelopen jaar, ben op veel manieren gegroeid maar er is nog veel te leren en vooral heeel veeeeeel te doen. En dan heb ik het niet over het Kinyarwanda leren (hoewel ik van de week weer met lessen begin) maar over het werken in het kamp, het leidinggeven aan mensen, het omgaan met verschillende (lastige…) mensen, het kiezen waar je voor vecht en daar ook echt voor gaan zonder je overal verantwoordelijk voor te voelen omdat je dan gek wordt, het trainen van mensen zodat ze zelf de energie en motivatie hebben om informatie door te geven, het mensen laten in zien dat ze mogelijkheden hebben en dat ze er voor moeten gaan, etc. etc.

Meer dan in andere banen vind ik uitdaging en plezier in m’n werk. Hoewel het vaak ook lastig is en frustraties kan opleveren ben ik meestal blij aan het begin en einde van de dag. En dat is maar goed ook, want hoewel ik altijd veel foto’s van vrienden op m’n blog zet.. voor m’n sociale leven hier zou ik niet terug hoeven gaan. De een of twee hechte vrienden die ik heb zijn voor het leven, waar ik ook ben.. en waar zij ook zijn. De kans dat zij heel 2009 hier zijn is niet erg waarschijnlijk. Ik ben vriendelijk met veel mensen maar het is erg vergankelijk en oppervlakkig. Ik geniet van stappen in Kigali in het weekend maar heb in één avond Que Pasa in NL meer gedanst en meer lol gehad dan heel 2008 bij elkaar. Naar aanleiding van een gesprek met m’n coach en het merken van hoe ontzettend blij ik toch eigenlijk wordt van dansen op latin muziek ga ik nu wat vaker naar salsa in Kigali.. jammer dat het alleen op donderdag is, en dat ik dan bagger vroeg op moet (zes uur) om de volgende dag een bus terug naar Byumba te pakken om te werken, maar het is het waard

Fijn is ook dat ik me op het moment door meer mensen binnen de organisatie gesteund weet en mij begrepen voel.
Ook fijn dat ik nu zuster Irene niet meer bij JRS Rwanda werk haar nog makkelijker om raad en advies kan vragen zonder dat ik het gevoel heb te klikken. Want zij kent de situatie hier en ik heb vertrouwen in haar inzichten, terwijl ik ook weet dat ook als ik besluit iets anders te doen ze me zal steunen.

Ik dacht nu ik blij ben mag dat ook wel eens gezegd worden! En dat heb ik nu dus even met veel woorden gedaan. Ik zal best nog wel weer m’n nodige dipjes krijgen maar weet zeker dat dit jaar makkelijker en beter zal zijn dan vorig jaar. jeeeh