Veel mensen uit Nederland vragen me, Goh Irene je hebt het zeker druk? Nou heb ik het ook erg druk maar elke keer denk ik weer, Heh hoe weet jij dat nou? Maar dan blijkt altijd weer dat ik zou weinig blogs schrijf in vergelijking met toen ik in Rwanda woonde, en niet alleen weinig blogs, ook weinig emails, smsjes en zelfs telefoontjes. Een heel verschil van toen ik in Byumba was.
Nou is hier alles ook echt anders dan in Rwanda. In het kort gezegd, ik ben heel blij dat ik hier ben en geniet er (bijna) elke dag van. Hoe komt het nou dat ik hier zo blij ben?
Ten eerste voel ik mij gewaardeerd op het werk, wat natuurlijk super belangrijk is. De eerste paar maanden was ik erg aan het zoeken en zweven. Ik had geen directe leidinggevende en mijn functie was nieuw dus niemand wist precies wat ik moest doen.. voor mijn komst hadden ze het ook gered. Daarnaast was m’n functie omschrijving nogal bagger, omvatte alles en niets. De VN was nieuw en ik wist niet, wat ik in m’n lage functie, wel en niet mocht beslissen, en als ik het niet was wie het dan wel moest doen en hoe ik die moest benaderen email, bellen aankloppen?
Sinds ruim een maand heb ik echter een leiding gevende die extreem veel ervaring heeft dus waar ik veel van kan leren. M”n functie omschrijving is wel behoorlijk veranderd maar ik vind het erg interessant en carrière technisch is ook goed om meer de programmatische hoek op te gaan. Nadeel is wel dat m’n nieuwe baas geen Frans spreekt dus veel dingen langs hem heen gaan waardoor sommige dingen op mij terecht komen. Erg leerzaam maar hierdoor maak ik ook wel extreem lange dagen en werk ik meestal ook in het weekend. Ik probeer echter er geen gewoonte van te maken, als er niet iets bijzonders is dan ga ik in het weekend niet naar kantoor. Evt. kan ik wel wat thuis werken, want daar heb ik nu internet.
Dat brengt mij op m’n huis. Ik ben echt extreem gelukkig met m’n huis en het feit dat ik niet meer met m’n baas samenwoon. Ik voel me enorm op mijn gemak en sinds m’n verhuizing van de week (EINDELIJK) is aangekomen is het nog meer m’n eigen plekje. Ik heb dit weekend bijvoorbeeld beide dagen overdag thuis gezeten, heerlijk aangerommeld, m’n spullen opgeruimd, beetje geinternet, de televisie laten installeren, heerlijk op m’n veranda een van de 100-en boeken die ik heb laten verschepen in gedoken onder genot van m’n senseo koffie en een stroopwafel.
Ik zal snel nieuwe foto’s op m’n blog zetten.
Ik deel sinds een paar maanden m’n huis met Teresa, m’n collega bij UNHCR. Van te voren twijfelde ik natuurlijk erg over het samen wonen met een collega, gezien mijn ervaringen in Rwanda, maar ik ben blij dat ik het heb gedaan. Het is gezellig om ’s avonds samen te zijn en laten elkaar ook alleen als we daar behoefte aan hebben. Overdag hebben we wel regelmatig met elkaar te maken maar we zijn niet van elkaar afhankelijk. De NGO wereld is hier vrij klein, dus hoe dan ook zouden we in de zelfde vrienden groep hebben gezeten.
Het is geweldig om in een stad te wonen. Dit houdt namelijk in dat als ik op dinsdag denk, goh ik wil sporten dan kan dat ook (niet dat ik dat ooit denk, wees gerust). Of ik kan met mensen wat gaan drinken, of uiteten gaan. En ik kan zelfs gaan BOWLEN. In welke Afrikaanse stad kun je nu bowlen?? Nou in Lubumbashi kan het, de baan is niet helemaal recht, dus de bal stuitert ietwat en je moet wat meer naar links mikken om de helling tegen te gaan, maar het kan. Op woensdag avond is het film avond in het culturele centrum en er zijn regelmatig concerten in hetzelfde culturele centrum van lokaal bekende zangers. En het is niet alleen dat er veel dingen te doen zijn ik heb ook leuke mensen om mij heen verzameld dus ben vaak met een groepje vrienden dan wel bij mij, op m’n geweldige veranda, dan wel ergens anders. Het blijft natuurlijk lastig om gedag te moeten zeggen, zo is er vandaag een goede vriendin vertrokken.. Dat krijg je als je vrienden bent met expats. Daarnaast natuurlijk ook wel Congolese vrienden maar dat gaat nog wat moeizaam. Ook omdat ik het zo belachelijk druk heb op m’n werk op het moment dus dan gaat het lastig. Wel heb ik een vriend opgeduikeld zo eind oktober en dat gaat nog steeds super goed tussen ons. Hij is ondertussen twee maanden in België geweest (hij is half Belg half Congolees) maar gelukkig sinds een kleine maand weer terug. Officieel hadden we bedacht het langzaam aan te doen, maar we zien we elkaar elke dag, dus echt langzaam gaat het niet.
Een ander groot voordeel van het werken voor de VN is dat ik A meer vakantie heb dan in Rwanda en B niet meer op minimum loon zit. Dus ik kan met enige regelmaat op vakantie. Zo vertrek ik over een kleine 2 weken naar CUBA! Ontzettend veel zin in. Ik stop op de heen en terug weg ook even in Nederland (onder andere met m’n verjaardag) dus ik laat nog wel weten of en waar ik te vinden ben.
Kortom het lijkt op alle fronten goed te gaan. Natuurlijk heb ik hier ook weleens baaldagen, zijn er frustraties, zijn cultuur verschillen lastig, staat het huilen mij soms nader dan het lachen etc etc. maar over het algemeen gaat het gewoon echt goed.
En dan nog een laatste positieve nieuws, sinds vannacht ben ik een trotse tante geworden!
