Leah en Jennifer
Margot, Coby, Han en Henk
Ik, Leah en Cathryn
Ik, Leah en Jennifer
Kersti
Cathryn
Ik en Jennifer
Leah, ik en Cathryn
Ik, Clarinda en Ton
Ik, Jennifer, Leah
Ik en Margot
Ik en Kersti
zondag 14 december 2008
Sinterklaas
Margot, Coby, Han en Henk
Ik, Leah en Cathryn
Ik, Leah en Jennifer
Kersti
Cathryn
Ik en Jennifer
Leah, ik en Cathryn
Ik, Clarinda en Ton
Ik, Jennifer, Leah
Ik en Margot
Gihembe Kamp
Een van de associaties die JRS heeft opgeleid.
Coby en Henk geven Engelse les aan de kleuterjuffen
Jennifer, Augustin en ik op de dag van de gehandicapten
De kerk in het kamp
Dansen op wereld aids dag
?, Henk en Coby op dag van de gehandicapten, drie Muzungu's op hun receptie.. wat een eer!
Dansen op wereld aids dag
Inygo, de zaal waar de computers van mijn programma komen.
Muurschildering in de kerk in het kamp
3e jaars middelbare scholier met moeder en zusje
?, Henk en Coby op dag van de gehandicapten, drie Muzungu's op hun receptie.. wat een eer!
Dansen op wereld aids dag
Inygo, de zaal waar de computers van mijn programma komen.
Muurschildering in de kerk in het kamp
3e jaars middelbare scholier met moeder en zusje
2 beste vrienden, neven en ook nog eens buren. Beste leerlingen van de school in het kamp.. helaas heeft JRS volgend jaar geen geld voor beurzen om naar de 4e klas te gaan.. hun onderwijs lijkt dus op te houden..
weer de twee vrienden en Nynke, evaluator van CMC
Kamazi, de man die altijd I'm sick in the head roept.
weer de twee vrienden en Nynke, evaluator van CMC
Nuttige deurkruk
Kamazi, de man die altijd I'm sick in the head roept.
dinsdag 25 november 2008
Kigali by night
Hier een aantal random foto's van uitgaan en vrienden in Kigali. Daarnaast gisteren 2 blogs gepost over HIV en een over Congo.
xx
Amity en ik
De uitsmijters van KBC
Ik en daddy
En alweer m'n arm in beeld terwijl ik zelf foto maak.. Guiseppe de Byumba italiaan en ik.
Ik en Shakila... en hier spreken ze de l als een r uit! Het is echt waar.. heb het op haar ID kaart gezien. Een van de vele prostituees die in KBC rondlopen vooral op zoek naar Muzungu mannen
Collin en ik, ach ja mooie arm heb ik toch
Andere byumba italiaan, Stefano
Ik, Leah en Mesfrin (of zo) eigenaar van ethiopisch restaurant.
Hmm moet echt nog leren foto's van mezelf te maken.. per ongelukke close up van Leah en ik.
xx
Leah, Mat, Amity, ik, Nicola en Serge
Amity en ik
Ik en Supertall (what's in a nickname..)
De uitsmijters van KBC
Ik en daddy
En alweer m'n arm in beeld terwijl ik zelf foto maak.. Guiseppe de Byumba italiaan en ik.
Ik en Shakila... en hier spreken ze de l als een r uit! Het is echt waar.. heb het op haar ID kaart gezien. Een van de vele prostituees die in KBC rondlopen vooral op zoek naar Muzungu mannen
Collin en ik, ach ja mooie arm heb ik toch
Andere byumba italiaan, Stefano
Ik, Leah en Mesfrin (of zo) eigenaar van ethiopisch restaurant.
Hmm moet echt nog leren foto's van mezelf te maken.. per ongelukke close up van Leah en ik.
maandag 24 november 2008
HIV
Maandag is het wereld aids dag (heet dat zo in het Nederlands?). Het schijnt een grote dag te zijn in het kamp. Veel activiteiten en bewustwording. Oh en ik geloof dat ik een speech moet houden.. slik, maar ga nog even kijken of ik daar onder uit kom…
Rwanda doet het goed wat betreft HIV/Aids preventie. Er zijn veel projecten en het aantal besmetting is relatief laag. Ook in het kamp zijn er veel projecten te vinden wat betreft HIV/Aids. Het besmettingsaantal is niet erg hoog maar er moet nog veel gedaan worden. Mensen denken namelijk dat het een Rwandese ziekte is en dat zij, Congolezen het niet kunnen krijgen. Hoe vergelijkbaar met de discussies die ik in Ecuador had.. Aids is iets van de Amerikanen, het komt hier niet voor. Ehm er hoeft maar een ecuadoriaan met een HIV besmette Amerikaan seks te hebben en daarna ook met mensen hier.. en je hebt Aids. Extra toepasbaar omdat zoveel jongens uit Yunguilla wel eens een Gringa hadden gehad. Maar dat klopte natuurlijk niet, zij zouden niet ziek kunnen worden.
In een onderzoek naar hiv/aids preventie is in het kamp gevraagd waarom vrouwen dachten dat ze HIV negatief waren, hoe ze dat wisten. Hoewel je dan verwacht antwoord te krijgen dat ze een vaste partner hebben, het veilig doen of wat dan ook was het meest gehoorde antwoord, Zelf vertrouwen.. Tja wat moet je daar op zeggen.
Dit weekend heb ik zelf een HIV test gedaan, interessant gebeuren.
Het is een vrij heftig weekend geweest. De vriend van een vriendin van mij gaat vreemd. Niet eenmalig, niet met een persoon maar regelmatig met wisselende partners. Na lang wikken en wegen hebben een vriendin en ik besloten dat we het haar moesten vertellen. De relatie ging al lange tijd slecht maar ze leek maar niet voor zichzelf te kunnen kiezen. Ze had al lang haar twijfels over zijn trouw maar had bewust besloten voor hem te kiezen. Hoe herkenbaar voor mij.
Hoe pak je zoiets aan? Je neemt natuurlijk chocolade en wijn mee (wat in dit land allebei BELACHELIJK duur is) en zelfs blauwe kaas en salami (zo mogelijk nog duurder..). Niet de leukste avond van m’n leven kan ik je vertellen om iemands droom en toekomst de grond in te drukken. Maar het moest gezegd worden.
Een van de eerste zorgen was hiv/aids. Dus de volgende ochtend zijn we met z’n drieën naar de polikliniek gegaan. Verbaasd was degene die bloed afnam. Aan de 2e die naar binnen ging vroeg hij, goh komen er nog meer? En aangezien ik als laatste ging had ik een heel gesprek. Hij: Goh, jullie dachten we komen met z’n drieen?
Ik: ja
Hij: jullie hadden je verloofden moeten meenemen
Ik: ja, maar die komen later, misschien moeten zij ook maar tegelijk komen. Als je drie mannen ziet weet je dat het onze verloofden zijn
Hij: ben je getrouwd?
Ik: nee, verloofd
Hij: wil je voor mij een Muzungu vinden?
Ik: waarom?
Hij: omdat ze zo mooi, interessant en goed zijn.
Hmm.. hoe roep ik het over mijzelf af. Toen ik in NL een hiv test deed was de verpleger ook al met me aan het flirten. Hoe krijg ik het voor elkaar.
Maareh, we hadden toch om VCT gevraagd, voluntary COUNSELING and testing… hier kwam er in ieder geval weinig terecht van het counseling. Ik vraag me af of dat standaard zo is of alleen omdat we Muzungu’s zijn. Onze uitslag werd ons uitgedeeld alsof het een rapportkaart was. Het briefje netjes in een envelop met onze namen er op. Mevrouw 1 bent u dat? Alstublieft, gefeliciteerd je bent negatief, mevrouw 2 bent u dat? Alstublieft, je bent, nou ja jullie zijn alle drie negatief. Hoewel ik met name meeging voor de steun aan mevrouw 1 was het toch wel weer een opluchting om negatief te zijn. De beste man wenste ons nog een mooie feestdag toe.
Wat heb ik toch een goed zelfvertrouwen.
Helaas heeft mevrouw 1 besloten haar vriend te geloven en helaas zit het verhaal nog ingewikkelder in elkaar dan ik hier heb beschreven. Omdat het om echte mensen en echte vrienden gaat niet handig om te veel in details te treden op het net. Wel is het nu de grote vraag hoe het verder gaat met de vriendschap tussen mevrouw 1, mevrouw 2 en ik zelf mevrouw 3…. Ik wist dat als ze me zou geloven ze waarschijnlijk niet in Rwanda bleef en ik haar bijna nooit meer zou zien, en als ze me niet zou geloven onze vriendschap een hevig knauw zou oplopen en wellicht geheel zou stoppen. Maar ja, ik heb het niet verteld omdat het beter voor mij zou zijn, maar omdat zij het moest horen. Maar ik voel me er wel erg kut onder omdat ik haar vriendschap niet kwijt wil. Nu zullen we zien of ik nog aardig tegen haar vriend kan doen en of zij het mij kwalijk gaat nemen.
Rwanda doet het goed wat betreft HIV/Aids preventie. Er zijn veel projecten en het aantal besmetting is relatief laag. Ook in het kamp zijn er veel projecten te vinden wat betreft HIV/Aids. Het besmettingsaantal is niet erg hoog maar er moet nog veel gedaan worden. Mensen denken namelijk dat het een Rwandese ziekte is en dat zij, Congolezen het niet kunnen krijgen. Hoe vergelijkbaar met de discussies die ik in Ecuador had.. Aids is iets van de Amerikanen, het komt hier niet voor. Ehm er hoeft maar een ecuadoriaan met een HIV besmette Amerikaan seks te hebben en daarna ook met mensen hier.. en je hebt Aids. Extra toepasbaar omdat zoveel jongens uit Yunguilla wel eens een Gringa hadden gehad. Maar dat klopte natuurlijk niet, zij zouden niet ziek kunnen worden.
In een onderzoek naar hiv/aids preventie is in het kamp gevraagd waarom vrouwen dachten dat ze HIV negatief waren, hoe ze dat wisten. Hoewel je dan verwacht antwoord te krijgen dat ze een vaste partner hebben, het veilig doen of wat dan ook was het meest gehoorde antwoord, Zelf vertrouwen.. Tja wat moet je daar op zeggen.
Dit weekend heb ik zelf een HIV test gedaan, interessant gebeuren.
Het is een vrij heftig weekend geweest. De vriend van een vriendin van mij gaat vreemd. Niet eenmalig, niet met een persoon maar regelmatig met wisselende partners. Na lang wikken en wegen hebben een vriendin en ik besloten dat we het haar moesten vertellen. De relatie ging al lange tijd slecht maar ze leek maar niet voor zichzelf te kunnen kiezen. Ze had al lang haar twijfels over zijn trouw maar had bewust besloten voor hem te kiezen. Hoe herkenbaar voor mij.
Hoe pak je zoiets aan? Je neemt natuurlijk chocolade en wijn mee (wat in dit land allebei BELACHELIJK duur is) en zelfs blauwe kaas en salami (zo mogelijk nog duurder..). Niet de leukste avond van m’n leven kan ik je vertellen om iemands droom en toekomst de grond in te drukken. Maar het moest gezegd worden.
Een van de eerste zorgen was hiv/aids. Dus de volgende ochtend zijn we met z’n drieën naar de polikliniek gegaan. Verbaasd was degene die bloed afnam. Aan de 2e die naar binnen ging vroeg hij, goh komen er nog meer? En aangezien ik als laatste ging had ik een heel gesprek. Hij: Goh, jullie dachten we komen met z’n drieen?
Ik: ja
Hij: jullie hadden je verloofden moeten meenemen
Ik: ja, maar die komen later, misschien moeten zij ook maar tegelijk komen. Als je drie mannen ziet weet je dat het onze verloofden zijn
Hij: ben je getrouwd?
Ik: nee, verloofd
Hij: wil je voor mij een Muzungu vinden?
Ik: waarom?
Hij: omdat ze zo mooi, interessant en goed zijn.
Hmm.. hoe roep ik het over mijzelf af. Toen ik in NL een hiv test deed was de verpleger ook al met me aan het flirten. Hoe krijg ik het voor elkaar.
Maareh, we hadden toch om VCT gevraagd, voluntary COUNSELING and testing… hier kwam er in ieder geval weinig terecht van het counseling. Ik vraag me af of dat standaard zo is of alleen omdat we Muzungu’s zijn. Onze uitslag werd ons uitgedeeld alsof het een rapportkaart was. Het briefje netjes in een envelop met onze namen er op. Mevrouw 1 bent u dat? Alstublieft, gefeliciteerd je bent negatief, mevrouw 2 bent u dat? Alstublieft, je bent, nou ja jullie zijn alle drie negatief. Hoewel ik met name meeging voor de steun aan mevrouw 1 was het toch wel weer een opluchting om negatief te zijn. De beste man wenste ons nog een mooie feestdag toe.
Wat heb ik toch een goed zelfvertrouwen.
Helaas heeft mevrouw 1 besloten haar vriend te geloven en helaas zit het verhaal nog ingewikkelder in elkaar dan ik hier heb beschreven. Omdat het om echte mensen en echte vrienden gaat niet handig om te veel in details te treden op het net. Wel is het nu de grote vraag hoe het verder gaat met de vriendschap tussen mevrouw 1, mevrouw 2 en ik zelf mevrouw 3…. Ik wist dat als ze me zou geloven ze waarschijnlijk niet in Rwanda bleef en ik haar bijna nooit meer zou zien, en als ze me niet zou geloven onze vriendschap een hevig knauw zou oplopen en wellicht geheel zou stoppen. Maar ja, ik heb het niet verteld omdat het beter voor mij zou zijn, maar omdat zij het moest horen. Maar ik voel me er wel erg kut onder omdat ik haar vriendschap niet kwijt wil. Nu zullen we zien of ik nog aardig tegen haar vriend kan doen en of zij het mij kwalijk gaat nemen.
Congo
Ik ben er geweest
EINDELIJK
Na tien maanden met Congolese vluchtelingen gewerkt te hebben ben ik dan eindelijk in Congo geweest. Ik had een twee daagse workshop van CMC in Bukavu (zuid-Kivu) en ben daarvoor in Uvira bij Iris langs gegaan.
Ik dacht laat ik mensen niet ongerust maken dus vandaar dat ik het niet van te voren heb verteld. De berichtgeving over Congo is natuurlijk de laatste tijd niet zo positief. Congo is echter een ontzettend groot land, zo groot als west europa. En zelfs Oost Congo is gigantisch groot. De onrusten zijn voornamelijk in Noord-Kivu. Nu er zoveel aandacht voor Goma is (veel VN, NGO en journalisten zijn er nu te vinden) lijken de gevechten van richting veranderd te zijn en steeds meer naar het noorden te gaan. In Zuid-Kivu is het dus relatief rustig, CMC controleerde dagelijkse de verschillende veiligheidsinstanties dus er was geen reden voor zorgen.
Goed na deze rechtvaardiging… het echte verhaal.
Voor de workshop ben ik bij Iris in Uvira langs geweest. Iris is ook via CMC uitgezonden en werkt ook voor JRS, maar dan in Congo en met voormalig kindsoldaten. Een ontzettend interessant maar ook erg heftig project. Niet alle kindsoldaten hebben daadwerkelijk mensen dood geschoten, velen bezaten niet eens een geweer. Sommige van hen werden gebruikt als kok, als drager of voor de prostitutie. Dit neemt natuurlijk niet weg dat ze hoe dan ook veel hebben meegemaakt en op erg jonge leeftijd. JRS gaat naar de verschillende legerbazen toe om te kijken of er kinderen zijn in hun leger. Als dat het geval is dan beginnen de onderhandelingen om het kind daar weg te krijgen. Als dat lukt dan krijgen ze 3 maanden een opleiding bij JRS en kost en inwoning. Ze mogen zelf kiezen welk vak ze willen leren. Daarnaast worden ze uiteraard op allerlei fronten begeleid en wordt er door JRS naar overgebleven familieleden gezocht zodat het kind na die drie maanden een plaats heeft om te wonen. Van papier kende ik het project al, maar het is toch anders om in het centrum rond te lopen, met de jongens en meiden te praten en ganzenbord met ze te spelen.
Daarnaast super om in Uvira te zijn.. wat een verschil gelijk met Rwanda. Warm, muziek bleert je uit allerlei winkeltjes te gemoed, veel mensen op straat, chaos, goed Frans, mensen komen met je praten, zeggen dat je snoepjes voor ze moet kopen, zijn ’s avonds niet meer op straat te vinden wegens onveiligheid etc. etc. Super om de vrienden van Iris te ontmoeten en te zien waar ze woont en werkt.
Na Uvira door naar Bukavu om de workshop bij te wonen. Het thema van de workshop was een evaluatie van het programma vrede en verzoening dat CMC in het grote meren gebied en 18 andere gebieden uitvoert. Alle partners die in dit programma gesteund worden waren aanwezig. Uit Oost-Congo, Burundi en Rwanda. Ik wordt zoals jullie weten door CMC betaald om hier te werken en val daarmee samen met JRS ook onder het vrede en verzoeningsprogramma.
Het was natuurlijk een beetje ironisch om juist nu het geweld weer oplaait een mid-term revue te hebben. Maar goed niemand verwacht dan ook dat er in twee jaar daadwerkelijk vrede en verzoening zou zijn bereikt maar wel dat de verschillende projecten daartoe bijdragen.
Het conflict in oost-congo is een onbegrijpbaar conflict, in de zin dat ik nog steeds niet de steeds wisselende allianties, doelstellingen etc. begrijp van de verschillende groeperingen. Het zit enorm ingewikkeld in elkaar. Begrijpbaar omdat zoals alle conflicten het om geld en macht draait. Congo een land is dat ontzettend rijk is aan grondstoffen, iedereen daar z’n handen op wil leggen en alle buurlanden stiekem bij het conflict betrokken zijn maar ook landen verder weg die toegang willen tot de grondstoffen.
Ook individuen, en zelfs ik en jullie dragen indirect bij aan de oorlog in Congo. In mobiele telefoons wordt namelijk gebruik gemaakt van coltan. Dit is een schaars en daardoor kostbaar materiaal dat in Oost-Congo kan worden gevonden. Met de verkoop en smokkel van coltan wordt de wapenhandel gefinancieerd. Elke keer dat je en mobiele telefoon koopt draag je dus bij aan de oorlog in Congo.
Congo is een immens groot land met enorm veel bevolkingsgroepen en talen. De mensen die naar Rwanda zijn gevlucht zijn over het algemeen Kinyarwanda sprekers met af en toe en verdwaald iemand uit een andere groepering. Onder de vluchtelingen en in Rwanda wordt dezelfde taal gesproken. Een groot voordeel dat iedereen elkaar kan verstaan. Nadeel is (voor mij) dat de behoefte aan Frans of Engels als gemeenschappelijke taal minder groot is. Hoog opgeleide mensen spreken uitstekend Frans of Engels, maar in de dorpen wordt dat lastiger. In het kamp werk ik altijd met een vertaler als ik direct met de doelgroep werk. Het JRS team spreekt wel Frans. In Congo was mijn indruk dat mensen veel meer Frans praten. Terwijl het Swahili toch veel meer de lingua franca is in dat gebied.
Al bij de grens zei Iris dat ik maar niet aan al te veel mensen moest vertellen dat ik in Rwanda woon en werk. Dit zou namelijk niet tot mijn voordeel werken. Zij zijn niet geliefd. Dit is dan ook een grote reden waarom veel rwandafonen zijn gevlucht en er meer dan 50.000 rwandafone vluchtelingen in Rwanda zijn. Waarvan 18.000 in Gihembe waar ik werk.
Hoe blij mensen in het kamp waren met de overwinningen van Nkunda, zo ongelukkig zijn de meeste andere mensen in Congo hierover.
Iedereen die me kent weet in te schatten dat ik hier te pas en te onpas m’n 1,5 woord Kinyarwanda dat ik ken gebruik. In Uvira werd dat dus op m’n tong bijten. Toen ik er al spelend met de voormalig kindsoldaten het woordje OYA (nee) uitflapte keken de kinderen elkaar verschrikt aan en zeiden onrustig onder elkaar dat ik Kinyarwanda sprak. Verder helaas te weinig contacten met mensen in Uvira gehad om nou te horen wat ze er allemaal van denken.
In Bukavu waren dus partners van CMC. Bijna allemaal werken ze op het mensenrechten of vrouwenrechten vak. Een van de Kinyarwanda sprekende partners was afgehaakt omdat hij het te onveilig vond voor hem om naar Congo af te reizen. De anderen waren wel gekomen en het was te merken dat de Congolezen het enorm op prijs stelden dat mensen uit Rwanda en Burundi naar hun land gekomen waren.
Ik was enorm onder de indruk van de gedrevenheid, de geïnformeerdheid en (na 10 maanden rwanda) van de openheid van de mensen. In een paar dagen heb ik meer over het conflict en de consequenties geleerd dan hier. Ik werd er tegelijkertijd moedeloos en hoopvol van. Moedeloos omdat er maar geen einde aan lijkt te komen. Hoopvol omdat er wel mensen zijn die er tegen vechten, de hoop niet opgeven en ondanks alles doorgaan. Een vrouw en haar familie is zo vaak bedreigd omdat ze opkomt voor de rechten van vrouwen, achter verkrachters aangaat en probeert ze in de gevangenis te krijgen dat haar man haar voor de keuze heeft gesteld. Je werk of ik. Ze kon en wilde haar gevecht niet opgeven en is nu nog steeds een belangrijke partner van CMC.
Het is moeilijk om weer te geven wat ik allemaal heb geleerd, opgestoken en gedaan die twee dagen. Wel kan ik zeggen dat ik er geïnspireerd vandaan ben gekomen. Wat lastig was wat ik kwam doodmoe, chagrijnig, gestrest en een beetje ziekig in Bukavu aan. Totaal niet in een socializing bui.. meeste goede gesprekken heb ik dan ook pas op dinsdag gevoerd terwijl we al op zondag aankwamen. Maar het komt er op neer dat de mensen hier het niet opgeven en dat wij daarom al helemaal het niet kunnen opgeven. Mensen die blijven vechten voor de vrede verdienen de steun van iedereen.
EINDELIJK
Na tien maanden met Congolese vluchtelingen gewerkt te hebben ben ik dan eindelijk in Congo geweest. Ik had een twee daagse workshop van CMC in Bukavu (zuid-Kivu) en ben daarvoor in Uvira bij Iris langs gegaan.
Ik dacht laat ik mensen niet ongerust maken dus vandaar dat ik het niet van te voren heb verteld. De berichtgeving over Congo is natuurlijk de laatste tijd niet zo positief. Congo is echter een ontzettend groot land, zo groot als west europa. En zelfs Oost Congo is gigantisch groot. De onrusten zijn voornamelijk in Noord-Kivu. Nu er zoveel aandacht voor Goma is (veel VN, NGO en journalisten zijn er nu te vinden) lijken de gevechten van richting veranderd te zijn en steeds meer naar het noorden te gaan. In Zuid-Kivu is het dus relatief rustig, CMC controleerde dagelijkse de verschillende veiligheidsinstanties dus er was geen reden voor zorgen.
Goed na deze rechtvaardiging… het echte verhaal.
Voor de workshop ben ik bij Iris in Uvira langs geweest. Iris is ook via CMC uitgezonden en werkt ook voor JRS, maar dan in Congo en met voormalig kindsoldaten. Een ontzettend interessant maar ook erg heftig project. Niet alle kindsoldaten hebben daadwerkelijk mensen dood geschoten, velen bezaten niet eens een geweer. Sommige van hen werden gebruikt als kok, als drager of voor de prostitutie. Dit neemt natuurlijk niet weg dat ze hoe dan ook veel hebben meegemaakt en op erg jonge leeftijd. JRS gaat naar de verschillende legerbazen toe om te kijken of er kinderen zijn in hun leger. Als dat het geval is dan beginnen de onderhandelingen om het kind daar weg te krijgen. Als dat lukt dan krijgen ze 3 maanden een opleiding bij JRS en kost en inwoning. Ze mogen zelf kiezen welk vak ze willen leren. Daarnaast worden ze uiteraard op allerlei fronten begeleid en wordt er door JRS naar overgebleven familieleden gezocht zodat het kind na die drie maanden een plaats heeft om te wonen. Van papier kende ik het project al, maar het is toch anders om in het centrum rond te lopen, met de jongens en meiden te praten en ganzenbord met ze te spelen.
Daarnaast super om in Uvira te zijn.. wat een verschil gelijk met Rwanda. Warm, muziek bleert je uit allerlei winkeltjes te gemoed, veel mensen op straat, chaos, goed Frans, mensen komen met je praten, zeggen dat je snoepjes voor ze moet kopen, zijn ’s avonds niet meer op straat te vinden wegens onveiligheid etc. etc. Super om de vrienden van Iris te ontmoeten en te zien waar ze woont en werkt.
Na Uvira door naar Bukavu om de workshop bij te wonen. Het thema van de workshop was een evaluatie van het programma vrede en verzoening dat CMC in het grote meren gebied en 18 andere gebieden uitvoert. Alle partners die in dit programma gesteund worden waren aanwezig. Uit Oost-Congo, Burundi en Rwanda. Ik wordt zoals jullie weten door CMC betaald om hier te werken en val daarmee samen met JRS ook onder het vrede en verzoeningsprogramma.
Het was natuurlijk een beetje ironisch om juist nu het geweld weer oplaait een mid-term revue te hebben. Maar goed niemand verwacht dan ook dat er in twee jaar daadwerkelijk vrede en verzoening zou zijn bereikt maar wel dat de verschillende projecten daartoe bijdragen.
Het conflict in oost-congo is een onbegrijpbaar conflict, in de zin dat ik nog steeds niet de steeds wisselende allianties, doelstellingen etc. begrijp van de verschillende groeperingen. Het zit enorm ingewikkeld in elkaar. Begrijpbaar omdat zoals alle conflicten het om geld en macht draait. Congo een land is dat ontzettend rijk is aan grondstoffen, iedereen daar z’n handen op wil leggen en alle buurlanden stiekem bij het conflict betrokken zijn maar ook landen verder weg die toegang willen tot de grondstoffen.
Ook individuen, en zelfs ik en jullie dragen indirect bij aan de oorlog in Congo. In mobiele telefoons wordt namelijk gebruik gemaakt van coltan. Dit is een schaars en daardoor kostbaar materiaal dat in Oost-Congo kan worden gevonden. Met de verkoop en smokkel van coltan wordt de wapenhandel gefinancieerd. Elke keer dat je en mobiele telefoon koopt draag je dus bij aan de oorlog in Congo.
Congo is een immens groot land met enorm veel bevolkingsgroepen en talen. De mensen die naar Rwanda zijn gevlucht zijn over het algemeen Kinyarwanda sprekers met af en toe en verdwaald iemand uit een andere groepering. Onder de vluchtelingen en in Rwanda wordt dezelfde taal gesproken. Een groot voordeel dat iedereen elkaar kan verstaan. Nadeel is (voor mij) dat de behoefte aan Frans of Engels als gemeenschappelijke taal minder groot is. Hoog opgeleide mensen spreken uitstekend Frans of Engels, maar in de dorpen wordt dat lastiger. In het kamp werk ik altijd met een vertaler als ik direct met de doelgroep werk. Het JRS team spreekt wel Frans. In Congo was mijn indruk dat mensen veel meer Frans praten. Terwijl het Swahili toch veel meer de lingua franca is in dat gebied.
Al bij de grens zei Iris dat ik maar niet aan al te veel mensen moest vertellen dat ik in Rwanda woon en werk. Dit zou namelijk niet tot mijn voordeel werken. Zij zijn niet geliefd. Dit is dan ook een grote reden waarom veel rwandafonen zijn gevlucht en er meer dan 50.000 rwandafone vluchtelingen in Rwanda zijn. Waarvan 18.000 in Gihembe waar ik werk.
Hoe blij mensen in het kamp waren met de overwinningen van Nkunda, zo ongelukkig zijn de meeste andere mensen in Congo hierover.
Iedereen die me kent weet in te schatten dat ik hier te pas en te onpas m’n 1,5 woord Kinyarwanda dat ik ken gebruik. In Uvira werd dat dus op m’n tong bijten. Toen ik er al spelend met de voormalig kindsoldaten het woordje OYA (nee) uitflapte keken de kinderen elkaar verschrikt aan en zeiden onrustig onder elkaar dat ik Kinyarwanda sprak. Verder helaas te weinig contacten met mensen in Uvira gehad om nou te horen wat ze er allemaal van denken.
In Bukavu waren dus partners van CMC. Bijna allemaal werken ze op het mensenrechten of vrouwenrechten vak. Een van de Kinyarwanda sprekende partners was afgehaakt omdat hij het te onveilig vond voor hem om naar Congo af te reizen. De anderen waren wel gekomen en het was te merken dat de Congolezen het enorm op prijs stelden dat mensen uit Rwanda en Burundi naar hun land gekomen waren.
Ik was enorm onder de indruk van de gedrevenheid, de geïnformeerdheid en (na 10 maanden rwanda) van de openheid van de mensen. In een paar dagen heb ik meer over het conflict en de consequenties geleerd dan hier. Ik werd er tegelijkertijd moedeloos en hoopvol van. Moedeloos omdat er maar geen einde aan lijkt te komen. Hoopvol omdat er wel mensen zijn die er tegen vechten, de hoop niet opgeven en ondanks alles doorgaan. Een vrouw en haar familie is zo vaak bedreigd omdat ze opkomt voor de rechten van vrouwen, achter verkrachters aangaat en probeert ze in de gevangenis te krijgen dat haar man haar voor de keuze heeft gesteld. Je werk of ik. Ze kon en wilde haar gevecht niet opgeven en is nu nog steeds een belangrijke partner van CMC.
Het is moeilijk om weer te geven wat ik allemaal heb geleerd, opgestoken en gedaan die twee dagen. Wel kan ik zeggen dat ik er geïnspireerd vandaan ben gekomen. Wat lastig was wat ik kwam doodmoe, chagrijnig, gestrest en een beetje ziekig in Bukavu aan. Totaal niet in een socializing bui.. meeste goede gesprekken heb ik dan ook pas op dinsdag gevoerd terwijl we al op zondag aankwamen. Maar het komt er op neer dat de mensen hier het niet opgeven en dat wij daarom al helemaal het niet kunnen opgeven. Mensen die blijven vechten voor de vrede verdienen de steun van iedereen.
vrijdag 14 november 2008
Koud en stilte
HET IS HIER KOUD!
Ik weet het heb het al vaker gezegd, maar op het moment voel ik me wel heel zielig zo op de enige koude plek van Afrika..
Mensen kunnen er niet zo goed een voorstelling van maken. De douane beambte verwonderde zich over het feit dat Roos-Anne sloffen meenam… maar je vliegt toch naar AFRIKA? het is geen Nederland of Europa, klopt maar ik heb het hier vaker koud en kouder dan daar. Vandaag loop ik rond met een hemd, shirt met lange mouwen en twee wollen truien aan. Ik slaap onder een donzen dekbed en een donzen slaapzak. BRRR. Het heeft al minimaal 10 keer gehageld sinds ik hier ben. Alle Kigali mensen die op het moment in het kamp zijn lopen de hele dag te bibberen en hebben mutsen op en sjaals om..
Het ergste is dat er geen ontsnappen aan is, buiten is het koud, binnen is het nog kouder omdat daar de zon niet af en toe schijnt… Serieus mensen, het is hier koud. En nat. En somber.
And to top it all off… nu een fikse verkoudheid en verstopte voorhoofdholtes. Zucht.
Ondertussen zijn we een dag verder en zit ik in Kigali, wat een verschil! Uit die trui, en waarom heb ik ook alweer dichte schoenen en panty kousjes aan?? Wat een verschil. Leef er altijd even helemaal van op.
In Rwanda is het rustig, in ieder geval wat betreft de oorlog in Oost-Congo. Iedereen zit aan de radio gekluisterd om te kijken wat er nu weer allemaal gebeurt maar er is geen extra spanning door. Ook in het kamp lijkt de rust ook weer neergedaald te zijn. Tegelijkertijd is het onrustig... overal manifestaties en protestacties. Een medewerkster van de President, Rose, is namelijk opgepakt in Duitsland wegens haar daden tijdens de genocide. Frankrijk had een internationaal arrestatie bevel uitgeroepen. Het hele land is in rep en roer, hoe durft het westen zich zo met Rwanda te bemoeien, te laat, dat hadden ze 14 jaar eerder moeten doen. Rwanda heeft hun ambassadeur terug geroepen en Duitsland verzocht hetzelfde te doen. Met Frankrijk stonden de verhoudingen al op scherp en was de ambassadeur al het land uit gehaald. Rwanda dreigt nu een lijst met Franse mensen aan te klagen wegens hun betrokkenheid bij de genocide. In Byumba werd dinsdag avond om 5 uur besloten dat er de volgende dag een protest actie zou worden gehouden. Kortom alles tussen acht en elf uur ’s ochtends gesloten… Tja vlak voordat ik er voor 4 dagen naar vergaderingen en een workshop ga, komt dat natuurlijk niet erg handig uit een vrije ochtend. .. Dus dan maar zorgen dat ik om kwart voor acht in het kamp ben en tot 11 uur daar dingen te doen heb. De politie begon zich al op te stellen om iedereen die voorbij reed tegen te houden. Bussen naar Kigali werden gestopt want geprotesteerd moest er worden. Zo hard dat iedereen in de wereld weet wat voor onrecht er hier wordt aangedaan.
Gisteren had ik een date, of tenminste ik weet nog steeds niet of het nou een date was of gewoon vriendschappelijk, en als het een date was of ik dan geïnteresseerd ben. Maar dat is een hele andere discussie. Ik formuleer het anders, ik ging brochettes eten met een jongen, bij de betere lokale optie, La Fontaine. Er is zowaar muziek en een beetje gezelligheid daar… Hij mag ik de kaart zien? Ik ehm.. we zijn bij la Fontaine, er zijn brochettes en aardappels, als je geluk hebt ingewanden brochettes.. Oh nou brochettes met aardappels dan maar. Hij, mag ik thee? Ehm weer nee, ze hebben hier alleen half lauw drinken, frisdrank of bier.. Misschien had ik je ergens anders mee naar toe moeten nemen? Besef wel dat we in Byumba zijn!
Maar dat is eigenlijk ook niet het verhaal dat ik wil vertellen. Opnieuw. Gisteren heb ik gesproken met een Rwandese jongen die is opgegroeid in Oeganda waar zijn ouders naar toe gevlucht waren. Daar is hij zijn hele leven daar gepest wegens zijn afkomst en de gruwelijkste liederen heeft horen zingen “alle lijken van afgeslachte mensen van jouw familie die in het victoriameer drijven gaan we op eten” en andere gruwelijke dingen. Zijn hele leven heeft hij zich nergens thuis gevoeld. Hij heeft in de VS gestudeerd en is nu sinds een paar maanden terug in Rwanda, bij zijn familie. Vier broers en zussen zijn nog in het buitenland (VS en Korea) en twee wonen net als hij bij zijn ouders in Kigali.
De hele avond gezellig gekletst over van alles en nog wat.. tot het onderwerp op deze regering en de politiek in Rwanda kwam. Op zo’n moment word ik altijd voorzichtig. Je weet nooit wie er luistert. Het beste is om je op de oppervlakte te houden en mensen aan te horen. Niet jezelf positief of negatief uitlaten of zelfs maar instemmen.
Ben ik nooit zo goed in m’n mond houden.
Deze jongen was een felle aanhanger van de politiek hier. Begrijpelijk met zijn achtergrond dat hij Kagame aanhangt. Ook wel ergens begrijpelijk dat hij de fransen letterlijk haat. Hun rol in het hele gebeuren is zeker niet positief geweest. Ook in Nederland blijven de Duitsers altijd nog een bij klank hebben en hoeveel jaar later zijn we nou? Hij was aan het werk maar anders had hij zeker ook staan protesteren tegen de aanhouding van Rose, waar bemoeit Frankrijk zich mee om mensen die hier hoge posities bekleden aan te houden. En haar daden tijdens de oorlog zijn zeker rechtvaardigbaar. Etc. etc.
SCHOK
Tuurlijk weet ik dat mensen zo denken en vooral ook veel mensen die zeggen zo te denken. En met al het recht van de wereld. Maar hij was er wel erg fel in.. en hoe kun je dat en beetje temperen zonder verkeerde woorden te gebruiken, je weet immers maar nooit. Hij is aardig, intelligent, grappig maar wie is hij?
Tegelijkertijd denk ik wel weet je wel wat er allemaal gebeurt in het land? Ik ben niet per definitie voor of tegen de politiek hier. Zoals ik al zei je kunt over (bijna) alle regeringen positief en negatief zijn. Wat er hier gebeurt qua terugdringen malaria, bereikbaar maken onderwijs, gender, geboorte beperkingen, veiligheid etc. etc. is iets waar elk land trots op kan zijn… maar het is wel belangrijk om beide kanten van het verhaal te kennen. Niet alleen de overwinnaar. En het is nooit alleen maar positief, zo naïef ben ik niet meer! Zonder me negatief uit te laten dit wel een beetje er tegen in gebracht maar vooral bedacht hoe kom ik weer op een ander onderwerp waar we wel gewoon over kunnen praten? Goh heb je de vulkaan al gezien? Wat is het koud he? Ehm…
Het blijft lastig om dingen niet te zeggen, of zoals in deze blog ze proberen te zeggen zonder daadwerkelijk wat te zeggen… En dan nog twijfelen of ik het wel moet posten… is het verstandig? En door zo bedekt te praten komt de boodschap wel over? Kan ik het niet beter helemaal laten zitten? Toch nog maar een keer doorlezen en woorden veranderen.
Wat kijk ik uit naar vakantie!
Ik weet het heb het al vaker gezegd, maar op het moment voel ik me wel heel zielig zo op de enige koude plek van Afrika..
Mensen kunnen er niet zo goed een voorstelling van maken. De douane beambte verwonderde zich over het feit dat Roos-Anne sloffen meenam… maar je vliegt toch naar AFRIKA? het is geen Nederland of Europa, klopt maar ik heb het hier vaker koud en kouder dan daar. Vandaag loop ik rond met een hemd, shirt met lange mouwen en twee wollen truien aan. Ik slaap onder een donzen dekbed en een donzen slaapzak. BRRR. Het heeft al minimaal 10 keer gehageld sinds ik hier ben. Alle Kigali mensen die op het moment in het kamp zijn lopen de hele dag te bibberen en hebben mutsen op en sjaals om..
Het ergste is dat er geen ontsnappen aan is, buiten is het koud, binnen is het nog kouder omdat daar de zon niet af en toe schijnt… Serieus mensen, het is hier koud. En nat. En somber.
And to top it all off… nu een fikse verkoudheid en verstopte voorhoofdholtes. Zucht.
Ondertussen zijn we een dag verder en zit ik in Kigali, wat een verschil! Uit die trui, en waarom heb ik ook alweer dichte schoenen en panty kousjes aan?? Wat een verschil. Leef er altijd even helemaal van op.
In Rwanda is het rustig, in ieder geval wat betreft de oorlog in Oost-Congo. Iedereen zit aan de radio gekluisterd om te kijken wat er nu weer allemaal gebeurt maar er is geen extra spanning door. Ook in het kamp lijkt de rust ook weer neergedaald te zijn. Tegelijkertijd is het onrustig... overal manifestaties en protestacties. Een medewerkster van de President, Rose, is namelijk opgepakt in Duitsland wegens haar daden tijdens de genocide. Frankrijk had een internationaal arrestatie bevel uitgeroepen. Het hele land is in rep en roer, hoe durft het westen zich zo met Rwanda te bemoeien, te laat, dat hadden ze 14 jaar eerder moeten doen. Rwanda heeft hun ambassadeur terug geroepen en Duitsland verzocht hetzelfde te doen. Met Frankrijk stonden de verhoudingen al op scherp en was de ambassadeur al het land uit gehaald. Rwanda dreigt nu een lijst met Franse mensen aan te klagen wegens hun betrokkenheid bij de genocide. In Byumba werd dinsdag avond om 5 uur besloten dat er de volgende dag een protest actie zou worden gehouden. Kortom alles tussen acht en elf uur ’s ochtends gesloten… Tja vlak voordat ik er voor 4 dagen naar vergaderingen en een workshop ga, komt dat natuurlijk niet erg handig uit een vrije ochtend. .. Dus dan maar zorgen dat ik om kwart voor acht in het kamp ben en tot 11 uur daar dingen te doen heb. De politie begon zich al op te stellen om iedereen die voorbij reed tegen te houden. Bussen naar Kigali werden gestopt want geprotesteerd moest er worden. Zo hard dat iedereen in de wereld weet wat voor onrecht er hier wordt aangedaan.
Gisteren had ik een date, of tenminste ik weet nog steeds niet of het nou een date was of gewoon vriendschappelijk, en als het een date was of ik dan geïnteresseerd ben. Maar dat is een hele andere discussie. Ik formuleer het anders, ik ging brochettes eten met een jongen, bij de betere lokale optie, La Fontaine. Er is zowaar muziek en een beetje gezelligheid daar… Hij mag ik de kaart zien? Ik ehm.. we zijn bij la Fontaine, er zijn brochettes en aardappels, als je geluk hebt ingewanden brochettes.. Oh nou brochettes met aardappels dan maar. Hij, mag ik thee? Ehm weer nee, ze hebben hier alleen half lauw drinken, frisdrank of bier.. Misschien had ik je ergens anders mee naar toe moeten nemen? Besef wel dat we in Byumba zijn!
Maar dat is eigenlijk ook niet het verhaal dat ik wil vertellen. Opnieuw. Gisteren heb ik gesproken met een Rwandese jongen die is opgegroeid in Oeganda waar zijn ouders naar toe gevlucht waren. Daar is hij zijn hele leven daar gepest wegens zijn afkomst en de gruwelijkste liederen heeft horen zingen “alle lijken van afgeslachte mensen van jouw familie die in het victoriameer drijven gaan we op eten” en andere gruwelijke dingen. Zijn hele leven heeft hij zich nergens thuis gevoeld. Hij heeft in de VS gestudeerd en is nu sinds een paar maanden terug in Rwanda, bij zijn familie. Vier broers en zussen zijn nog in het buitenland (VS en Korea) en twee wonen net als hij bij zijn ouders in Kigali.
De hele avond gezellig gekletst over van alles en nog wat.. tot het onderwerp op deze regering en de politiek in Rwanda kwam. Op zo’n moment word ik altijd voorzichtig. Je weet nooit wie er luistert. Het beste is om je op de oppervlakte te houden en mensen aan te horen. Niet jezelf positief of negatief uitlaten of zelfs maar instemmen.
Ben ik nooit zo goed in m’n mond houden.
Deze jongen was een felle aanhanger van de politiek hier. Begrijpelijk met zijn achtergrond dat hij Kagame aanhangt. Ook wel ergens begrijpelijk dat hij de fransen letterlijk haat. Hun rol in het hele gebeuren is zeker niet positief geweest. Ook in Nederland blijven de Duitsers altijd nog een bij klank hebben en hoeveel jaar later zijn we nou? Hij was aan het werk maar anders had hij zeker ook staan protesteren tegen de aanhouding van Rose, waar bemoeit Frankrijk zich mee om mensen die hier hoge posities bekleden aan te houden. En haar daden tijdens de oorlog zijn zeker rechtvaardigbaar. Etc. etc.
SCHOK
Tuurlijk weet ik dat mensen zo denken en vooral ook veel mensen die zeggen zo te denken. En met al het recht van de wereld. Maar hij was er wel erg fel in.. en hoe kun je dat en beetje temperen zonder verkeerde woorden te gebruiken, je weet immers maar nooit. Hij is aardig, intelligent, grappig maar wie is hij?
Tegelijkertijd denk ik wel weet je wel wat er allemaal gebeurt in het land? Ik ben niet per definitie voor of tegen de politiek hier. Zoals ik al zei je kunt over (bijna) alle regeringen positief en negatief zijn. Wat er hier gebeurt qua terugdringen malaria, bereikbaar maken onderwijs, gender, geboorte beperkingen, veiligheid etc. etc. is iets waar elk land trots op kan zijn… maar het is wel belangrijk om beide kanten van het verhaal te kennen. Niet alleen de overwinnaar. En het is nooit alleen maar positief, zo naïef ben ik niet meer! Zonder me negatief uit te laten dit wel een beetje er tegen in gebracht maar vooral bedacht hoe kom ik weer op een ander onderwerp waar we wel gewoon over kunnen praten? Goh heb je de vulkaan al gezien? Wat is het koud he? Ehm…
Het blijft lastig om dingen niet te zeggen, of zoals in deze blog ze proberen te zeggen zonder daadwerkelijk wat te zeggen… En dan nog twijfelen of ik het wel moet posten… is het verstandig? En door zo bedekt te praten komt de boodschap wel over? Kan ik het niet beter helemaal laten zitten? Toch nog maar een keer doorlezen en woorden veranderen.
Wat kijk ik uit naar vakantie!
woensdag 29 oktober 2008
onrusten in Congo
Lieve mensen,
De onrusten in Noord Kivu (Oost-Congo) waren al lange tijd aan het verergeren.. gister avond lijkt er weer een nieuwe piek te zijn gekomen in die onrusten. De geruchten dat Goma (net over de grens) zijn ingenomen zoemden in de rondte. Op het moment dat dit het kamp in zoemde was ik er. De energie die opeens omhoog kwam, ongeloofelijk. Alle kindjes schreeuwden opeens Goma is genomen en renden de heuvel op en af.. Binnen 5 minuten waren er extreem veel mensen op het plein en overal waren opgewonden, positieve kreten te horen.
Ik had zin om in tranen uit te barsten van de vrolijkheid die met dit nieuws los kwam.
Thuis bleek het niet helemaal waar te zijn. Nkunda heeft Goma nog niet veroverd, maar het regeringsleger schijnt uit voorzorg geëvacueerd te zijn. Net als JRS Goma (bijna geheel) en vele ander NGO’s. Bij de grens schijnt het gisteren net als in films te zijn geweest, lange wachtrijen, chaos, en overal witte NGO jeeps.
De sfeer in het kamp schijnt extreem goed te zijn geweest vannacht. Mensen geloven dat als Nkunda Goma heeft genomen zij terug naar huis kunnen. Als Nkunda Goma heeft en de regering of andere rebellen doen er niets aan.. dan zou dat zo zijn. Maar om nou werkelijk te geloven dat alle groeperingen Goma aan Nkunda overlaten? Het lijkt mij dat de oorlog alleen maar langer en wreder gaat worden.
Over mij hoef je je totaal geen zorgen te maken. Rwanda is op veel manieren een veilig land en niemand verwacht dat de onrusten zullen overslaan. Mocht dat wel gebeuren dan ben ik getroost door de snelheid waarmee JRS de mensen uit Goma heeft weggehaald. Ik zit vlakbij de Oegandeze grens en heb 3 auto’s voor de deur staan.. ik ben hier zo weg. Maar goed nogmaals het is niet waarschijnlijk dat dat gebeurt.
Ondertussen ben ik wel geraakt door al dit nieuws. Nu ik zo dicht bij de vluchtelingen hier sta en zoveel meer kan voorstellen wat dit allemaal inhoud. Eergisteren 30.000 mensen op de vlucht, gisteren 45.000 mensen daarboven op onderweg. Deze laatste zijn mensen die al in een Internally Desplaced People kamp zaten en nu weer verjaagd zijn. Tegelijkertijd in de UNHCR hier bezig met een grote verificatie oefening, volgende week in ons kamp. Dit is voor mij even extra goed nieuws, een voorbeeld.
Ik heb eerder geschreven over E. die een student was in het centre de promotion. Hij had een keer 2 maanden vrij gevraagd om geld terug te verdienen voor een telefoon van een vriend die gestolen was toen hij hem gebruikte.. ehm in een opleiding van 6 maanden? Nee. Met de docent gepraat en uiteindelijk zelf ook 20 dollar aan hem geleend die hij me terug zou betalen. Door die aanbetaling mocht hij de rest in kleine beetjes terug betalen. Voorwaarde was wel dat hij trouw naar school zou komen. Wat hij ook deed.. tot dat z’n oom z’n opleiding voor hem in Goma wilde betalen. Hij was hier 2 keer gezakt dus kon niet meer mee doen in het reguliere onderwijs systeem. In Congo wel. Frustrerend, weg student, en weg geld. Wel heel lief hij heeft me gebeld op de dag dat hij aankwam. Ik zat klem tussen boos zijn, wie heef je mijn nummer gegeven? En vertederd dat hij me belde om te zeggen dat het goed ging. Hij slaapt elke nacht in Gisenyi, Rwanda (uit veiligheid) en studeert in Goma. Gisteren kwam hij van de andere kant van het plein naar me toe gehold. Hij was terug omdat er een verificatie is, en hij nog steeds als vluchteling te boek wil staan.
Een uur later brak het gejuig los. Ik was zo blij dat hij in ieder geval niet meer in Goma was. En waarschijnlijk alle anderen die ik ken die er zijn gaan studeren ook niet. Pfff. Wellicht gaat iedereen als Goma is overgenomen en masse terug, heel misschien is dat mogelijk, vluchtelingen moeten ook hoop houden.. maar laat ze daar niet zitten tijdens de gevechten. Niemand had verwacht dat Goma daadwerkelijk weer toneel van de strijd zou worden. Of tenminste, ik had dat niet verwacht.
Maar goed hoewel ik een beetje ondersteboven ben van dit hele gebeuren (vooral omdat ik ’s avonds bedacht blood diamond te kijken.. hoe bedoel je geen handige actie). Gaat hier alles goed. Gisteren een paar bezorgde mailtjes gekregen maar er is dus geen reden om jullie over mijn veiligheid zorgen te maken!
De onrusten in Noord Kivu (Oost-Congo) waren al lange tijd aan het verergeren.. gister avond lijkt er weer een nieuwe piek te zijn gekomen in die onrusten. De geruchten dat Goma (net over de grens) zijn ingenomen zoemden in de rondte. Op het moment dat dit het kamp in zoemde was ik er. De energie die opeens omhoog kwam, ongeloofelijk. Alle kindjes schreeuwden opeens Goma is genomen en renden de heuvel op en af.. Binnen 5 minuten waren er extreem veel mensen op het plein en overal waren opgewonden, positieve kreten te horen.
Ik had zin om in tranen uit te barsten van de vrolijkheid die met dit nieuws los kwam.
Thuis bleek het niet helemaal waar te zijn. Nkunda heeft Goma nog niet veroverd, maar het regeringsleger schijnt uit voorzorg geëvacueerd te zijn. Net als JRS Goma (bijna geheel) en vele ander NGO’s. Bij de grens schijnt het gisteren net als in films te zijn geweest, lange wachtrijen, chaos, en overal witte NGO jeeps.
De sfeer in het kamp schijnt extreem goed te zijn geweest vannacht. Mensen geloven dat als Nkunda Goma heeft genomen zij terug naar huis kunnen. Als Nkunda Goma heeft en de regering of andere rebellen doen er niets aan.. dan zou dat zo zijn. Maar om nou werkelijk te geloven dat alle groeperingen Goma aan Nkunda overlaten? Het lijkt mij dat de oorlog alleen maar langer en wreder gaat worden.
Over mij hoef je je totaal geen zorgen te maken. Rwanda is op veel manieren een veilig land en niemand verwacht dat de onrusten zullen overslaan. Mocht dat wel gebeuren dan ben ik getroost door de snelheid waarmee JRS de mensen uit Goma heeft weggehaald. Ik zit vlakbij de Oegandeze grens en heb 3 auto’s voor de deur staan.. ik ben hier zo weg. Maar goed nogmaals het is niet waarschijnlijk dat dat gebeurt.
Ondertussen ben ik wel geraakt door al dit nieuws. Nu ik zo dicht bij de vluchtelingen hier sta en zoveel meer kan voorstellen wat dit allemaal inhoud. Eergisteren 30.000 mensen op de vlucht, gisteren 45.000 mensen daarboven op onderweg. Deze laatste zijn mensen die al in een Internally Desplaced People kamp zaten en nu weer verjaagd zijn. Tegelijkertijd in de UNHCR hier bezig met een grote verificatie oefening, volgende week in ons kamp. Dit is voor mij even extra goed nieuws, een voorbeeld.
Ik heb eerder geschreven over E. die een student was in het centre de promotion. Hij had een keer 2 maanden vrij gevraagd om geld terug te verdienen voor een telefoon van een vriend die gestolen was toen hij hem gebruikte.. ehm in een opleiding van 6 maanden? Nee. Met de docent gepraat en uiteindelijk zelf ook 20 dollar aan hem geleend die hij me terug zou betalen. Door die aanbetaling mocht hij de rest in kleine beetjes terug betalen. Voorwaarde was wel dat hij trouw naar school zou komen. Wat hij ook deed.. tot dat z’n oom z’n opleiding voor hem in Goma wilde betalen. Hij was hier 2 keer gezakt dus kon niet meer mee doen in het reguliere onderwijs systeem. In Congo wel. Frustrerend, weg student, en weg geld. Wel heel lief hij heeft me gebeld op de dag dat hij aankwam. Ik zat klem tussen boos zijn, wie heef je mijn nummer gegeven? En vertederd dat hij me belde om te zeggen dat het goed ging. Hij slaapt elke nacht in Gisenyi, Rwanda (uit veiligheid) en studeert in Goma. Gisteren kwam hij van de andere kant van het plein naar me toe gehold. Hij was terug omdat er een verificatie is, en hij nog steeds als vluchteling te boek wil staan.
Een uur later brak het gejuig los. Ik was zo blij dat hij in ieder geval niet meer in Goma was. En waarschijnlijk alle anderen die ik ken die er zijn gaan studeren ook niet. Pfff. Wellicht gaat iedereen als Goma is overgenomen en masse terug, heel misschien is dat mogelijk, vluchtelingen moeten ook hoop houden.. maar laat ze daar niet zitten tijdens de gevechten. Niemand had verwacht dat Goma daadwerkelijk weer toneel van de strijd zou worden. Of tenminste, ik had dat niet verwacht.
Maar goed hoewel ik een beetje ondersteboven ben van dit hele gebeuren (vooral omdat ik ’s avonds bedacht blood diamond te kijken.. hoe bedoel je geen handige actie). Gaat hier alles goed. Gisteren een paar bezorgde mailtjes gekregen maar er is dus geen reden om jullie over mijn veiligheid zorgen te maken!
maandag 6 oktober 2008
Werk bezigheden
Ik had net ook al een hele kleine blog entry geschreven over m’n vakantie in NL, maar voor de zekerheid nog een keer. Ik kom 31 december in NL aan en ik zal ongeveer 3 weken in Nederland blijven. Weet nog niet precies hoe ik m’n vakantie ga indelen (hoewel 17 januari derde zaterdag van de maand uiteraard gereserveerd is voor Que Pasa!). Ik zit wel te denken over een weekendje zwartsluis maar daar komt later meer info over. In ieder geval wil ik natuurlijk alle nieuwe babies zien (VEEL!) en eigenlijk gewoon iedereen zien. Maar ondertussen ook nog een beetje uitrusten en hangen, want moet natuurlijk ook wel echt vakantie hebben.
Hier gaat alles goed. Ik lijk eindelijk m’n draai echt een beetje gevonden te hebben.. het heeft lang genoeg geduurd kan ik je zeggen. Op het moment heb ik het extreem druk met baas spelen maar met name met m’n eigen dingen. Zit op het moment in Kigali in BourbonCafé (m’n favoriete hang-out) omdat ik zo naar Kibuye vertrek voor een UNHCR training. M’n verwachtingen van de training zijn niet heel groot maar het is in iedergeval weer een gelegenheid om iedereen te leren kennen en weer een beetje beter te begrijpen hoe de UNHCR eigenlijk werkt.
Ik had belooft wat meer over m’n werk te vertellen. Ik laat deze bizar drukke maand even buitenbeschouwing maar vertel wat meer over wat ik normaal doe.
Ik heb geloof ik al weleens laten weten dat ik verantwoordelijk ben voor drie dingen:
Het Centre de Promotion pour les Jeunes, Teacher training en P&O.
Centre de promotion daar ben ik verre weg het meeste tijd mee bezig. Toen ik aankwam was het geld en het projectvoorstel er, maar verder HELEMAAL NIETS. In het begin was dat extreem zoeken. Onderhandelen over tafelprijzen en controleren of ons personeel wel de goede prijs citeert. Niet weten wie waar verantwoordelijk voor is en hoe dingen in het kamp werken. Maar ondertussen weet ik steeds meer m’n weg daar in te vinden.
Inmiddels zitten we al in de vijfde maand dat het project echt loopt. Ik heb een zuster aangenomen en drie vluchteling docenten. Een paar vraag en antwoorden uit het interviewgesprek:
Waarom heb je op deze baan gereageerd? Ik heb geld nodig en er is geen ander werk.
Jij bent jonger dan sommige van je toekomstige studenten, hoe denk je om te gaan met discipline tijdens de les? Volwassenen lesgeven is natuurlijk anders dan kinderen, want volwassenen kun je niet slaan.
Wat zijn je goede en slechte eigenschappen? …… (grote stilte niet het soort vraag die hier gesteld wordt of waarover nagedacht is van te voren)
Bijna elke dag ben ik in het centre te vinden. Het was de bedoeling dat ik de meiden ook echt les zou geven af en toe, maar dat is er tot nog toe niet van gekomen helaas. Te veel andere regeldingen er om heen. Wel kijk ik naar de manier waarop de docenten lesgeven (en of ze überhaupt wel op komen dagen), hoe de jongeren op de lessen reageren, manieren verzinnen om de jongeren vaker op tijd te laten komen (en niet een uur te laat) of überhaupt te laten komen opdagen. Daarnaast ga ik minimaal een keer per week op bezoek bij de meiden en jongens die regelmatig afwezig zijn om te kijken waarom en ze te motiveren weer terug te komen. Het zijn jongeren die al eerder het reguliere school systeem hebben verlaten dus die veel begeleiding nodig hebben. Soms helpt het gewoon dat ik langskom. De ouders, als de jongeren die hebben er zijn veel wezen in de les, zien dat een blanke belang stelt in hun kind, en de jongeren voelen dat er iemand om hen geeft en ze niet zomaar opgeeft. Soms doe ik meer, een van de jongens was bestolen, zelfs geen matras of deken was er nog in z’n huis. Hij vroeg toestemming om 2 maanden lang te stoppen met de opleiding om te gaan werken en geld te zoeken. Voor een opleiding van 6 maanden is dat natuurlijk veel te lang. Hem in contact gebracht met de vulnerables sector zodat hij wat kleren kreeg en toen weer braaf elke dag (OP TIJD) naar school kwam. Helaas ook minder succes verhalen iemand had de telefoon van een vriend kwijtgeraakt en moest terug betalen. Uitgewerkt dat hij ipv 2 maanden vrij een paar maanden lang op zaterdag zou werken, ik hem 15 euro leende die hij aan die vriend gaf en hij mij na de opleiding zou terug betalen. Deze jongen was in het begin altijd aanwezig maar verdween op een gegeven moment naar Congo om te gaan studeren. Dat de kans klein was dat ik het geld terug zou krijgen wist ik van te voren.. maar ik had wel gehoopt dat hij in ieder geval de opleiding zou afmaken. Vooral frustrerend dat er veel jongeren zijn die denken we zien wel hoe dat zit met die opleiding, over 2 maanden ga ik wat anders doen maar dan pik ik mooi 2 maanden training mee. Op zich fijn voor hen, maar heel frustrerend voor mij. Ten eerste omdat dit betekent dat andere jongeren die wel tijd en zin hadden nu (nog) niet de training kunnen volgen. En dan verder ook frustrerend omdat een van onze resultaten is dat we 80% van de jongeren laten slagen en ik dat absoluut niet ga halen nu.
Iemand nog tips hoe we mensen discipline kunnen bij brengen zonder dat ze geheel met de opleiding stoppen?
Daarnaast ben ik bezig met teachertraining. Tot nog toe heeft dat zich met name geuit in het organiseren van trainingen waar anderen training geven. Zorgen dat er eten is, een programma, zorgen dat docenten op komen dagen, etc. etc. Daarnaast een aantal teacher trainers opgeleid met wie ik dan (intensief) voorbereid wat ze gaan doen. Erg leuk om te doen. Maar aangezien een van m’n leerdoelen van hier zijn is dat ik meer trainingservaring krijg heb ik besloten om in november zelf voor de groep te gaan staan. Ontzettend uitdagend en spannend, hoe pikken ze hier dingen op, hoe gaat dat met m’n Frans etc. Maar ik kijk er met name heel erg naar uit.
Trainingen concentreren zich met name rond de schoolvakanties. Lastig om docenten er van overtuigen dat zij toch echt wel naar de training moeten komen, dat zij geen recht hebben op zo’n lange vakantie.
En tot slot P&O. Ik plaats het niet voor niets op de derde plek, want ben er minder meebezig en heeft ook minder m’n interesse. Maar de laatste tijd wel veel tijd en energie in gestopt. Iedereen heeft nu (eindelijk eens) een Personnel file met alle basis info maar ook aanvragen voor vakantie en dergelijke. De bedoeling is dat de vakanties nu ook beter worden bijgehouden, en dat er evaluaties gaan worden gehouden en mensen als ze iets fout doen ook waarschuwingsbrieven krijgen. Zeer nodig en tot nog toe niet voldoende gebeurd. Ik heb zelf van de week voor het eerst een waarschuwingsbrief gegeven (en helaas de eerste die JRS Byumba heeft uitgedeeld). Nooit fijn dat door jou de bovenlip van een man van zestig hevig begint te trillen en hij op een gegeven moment maar snel wegloop. Slik. Zo leer je altijd weer wat. Dat is normaal niet m’n taak, gelukkig, dat hoort aan de project directeur toe, maar als plaatsvervanger hoor ik het wel weer te doen. Wel ben ik bezig met het nieuwe contract format samen met onze juridische adviseur en allerlei standaard formulieren aan het maken.
Verder ben ik ook bezig met algemene coördinatie taken, zo hebben we wekelijkse vergadering met UNHCR en haar partners. Ben er niet elke week bij maar toch wel erg regelmatig. Ook binnen JRS Byumba hebben we elke week een coördinatie vergadering om op de hoogte te blijven met wat er gebeurt. Vergaderingen vind ik altijd al te lang duren.. maar deze helemaal omdat het altijd naar Engels vertaald moeten worden (en ik ben regelmatig de lul.. m’n Frans wordt er wel beter door!)
Hmm weet niet of het nu wat duidelijker is geworden wat ik nou eigenlijk doe. In ieder geval is het een heel verhaal geworden! Ik ga er weer vandoor, nog even wat werkmailtjes sturen voor ik naar Kibuye vertrek.. Oh en ik ben m’n NL simkaart voor ongeveer 2 weken kwijt geweest (en ik ben nog wel zo’n opgeruimd persoon) dus ik heb waarschijnlijk een paar SMSjes gemist na m’n laatste oproep. SORRY. Fijne is wel dat ik nu kan voorstellen dat iedereen er en masse op gereageerd heeft en ik het gemist heb.. terwijl het waarschijnlijk wel meevalt hoe massaal het was.
Xx
Irene
Hier gaat alles goed. Ik lijk eindelijk m’n draai echt een beetje gevonden te hebben.. het heeft lang genoeg geduurd kan ik je zeggen. Op het moment heb ik het extreem druk met baas spelen maar met name met m’n eigen dingen. Zit op het moment in Kigali in BourbonCafé (m’n favoriete hang-out) omdat ik zo naar Kibuye vertrek voor een UNHCR training. M’n verwachtingen van de training zijn niet heel groot maar het is in iedergeval weer een gelegenheid om iedereen te leren kennen en weer een beetje beter te begrijpen hoe de UNHCR eigenlijk werkt.
Ik had belooft wat meer over m’n werk te vertellen. Ik laat deze bizar drukke maand even buitenbeschouwing maar vertel wat meer over wat ik normaal doe.
Ik heb geloof ik al weleens laten weten dat ik verantwoordelijk ben voor drie dingen:
Het Centre de Promotion pour les Jeunes, Teacher training en P&O.
Centre de promotion daar ben ik verre weg het meeste tijd mee bezig. Toen ik aankwam was het geld en het projectvoorstel er, maar verder HELEMAAL NIETS. In het begin was dat extreem zoeken. Onderhandelen over tafelprijzen en controleren of ons personeel wel de goede prijs citeert. Niet weten wie waar verantwoordelijk voor is en hoe dingen in het kamp werken. Maar ondertussen weet ik steeds meer m’n weg daar in te vinden.
Inmiddels zitten we al in de vijfde maand dat het project echt loopt. Ik heb een zuster aangenomen en drie vluchteling docenten. Een paar vraag en antwoorden uit het interviewgesprek:
Waarom heb je op deze baan gereageerd? Ik heb geld nodig en er is geen ander werk.
Jij bent jonger dan sommige van je toekomstige studenten, hoe denk je om te gaan met discipline tijdens de les? Volwassenen lesgeven is natuurlijk anders dan kinderen, want volwassenen kun je niet slaan.
Wat zijn je goede en slechte eigenschappen? …… (grote stilte niet het soort vraag die hier gesteld wordt of waarover nagedacht is van te voren)
Bijna elke dag ben ik in het centre te vinden. Het was de bedoeling dat ik de meiden ook echt les zou geven af en toe, maar dat is er tot nog toe niet van gekomen helaas. Te veel andere regeldingen er om heen. Wel kijk ik naar de manier waarop de docenten lesgeven (en of ze überhaupt wel op komen dagen), hoe de jongeren op de lessen reageren, manieren verzinnen om de jongeren vaker op tijd te laten komen (en niet een uur te laat) of überhaupt te laten komen opdagen. Daarnaast ga ik minimaal een keer per week op bezoek bij de meiden en jongens die regelmatig afwezig zijn om te kijken waarom en ze te motiveren weer terug te komen. Het zijn jongeren die al eerder het reguliere school systeem hebben verlaten dus die veel begeleiding nodig hebben. Soms helpt het gewoon dat ik langskom. De ouders, als de jongeren die hebben er zijn veel wezen in de les, zien dat een blanke belang stelt in hun kind, en de jongeren voelen dat er iemand om hen geeft en ze niet zomaar opgeeft. Soms doe ik meer, een van de jongens was bestolen, zelfs geen matras of deken was er nog in z’n huis. Hij vroeg toestemming om 2 maanden lang te stoppen met de opleiding om te gaan werken en geld te zoeken. Voor een opleiding van 6 maanden is dat natuurlijk veel te lang. Hem in contact gebracht met de vulnerables sector zodat hij wat kleren kreeg en toen weer braaf elke dag (OP TIJD) naar school kwam. Helaas ook minder succes verhalen iemand had de telefoon van een vriend kwijtgeraakt en moest terug betalen. Uitgewerkt dat hij ipv 2 maanden vrij een paar maanden lang op zaterdag zou werken, ik hem 15 euro leende die hij aan die vriend gaf en hij mij na de opleiding zou terug betalen. Deze jongen was in het begin altijd aanwezig maar verdween op een gegeven moment naar Congo om te gaan studeren. Dat de kans klein was dat ik het geld terug zou krijgen wist ik van te voren.. maar ik had wel gehoopt dat hij in ieder geval de opleiding zou afmaken. Vooral frustrerend dat er veel jongeren zijn die denken we zien wel hoe dat zit met die opleiding, over 2 maanden ga ik wat anders doen maar dan pik ik mooi 2 maanden training mee. Op zich fijn voor hen, maar heel frustrerend voor mij. Ten eerste omdat dit betekent dat andere jongeren die wel tijd en zin hadden nu (nog) niet de training kunnen volgen. En dan verder ook frustrerend omdat een van onze resultaten is dat we 80% van de jongeren laten slagen en ik dat absoluut niet ga halen nu.
Iemand nog tips hoe we mensen discipline kunnen bij brengen zonder dat ze geheel met de opleiding stoppen?
Daarnaast ben ik bezig met teachertraining. Tot nog toe heeft dat zich met name geuit in het organiseren van trainingen waar anderen training geven. Zorgen dat er eten is, een programma, zorgen dat docenten op komen dagen, etc. etc. Daarnaast een aantal teacher trainers opgeleid met wie ik dan (intensief) voorbereid wat ze gaan doen. Erg leuk om te doen. Maar aangezien een van m’n leerdoelen van hier zijn is dat ik meer trainingservaring krijg heb ik besloten om in november zelf voor de groep te gaan staan. Ontzettend uitdagend en spannend, hoe pikken ze hier dingen op, hoe gaat dat met m’n Frans etc. Maar ik kijk er met name heel erg naar uit.
Trainingen concentreren zich met name rond de schoolvakanties. Lastig om docenten er van overtuigen dat zij toch echt wel naar de training moeten komen, dat zij geen recht hebben op zo’n lange vakantie.
En tot slot P&O. Ik plaats het niet voor niets op de derde plek, want ben er minder meebezig en heeft ook minder m’n interesse. Maar de laatste tijd wel veel tijd en energie in gestopt. Iedereen heeft nu (eindelijk eens) een Personnel file met alle basis info maar ook aanvragen voor vakantie en dergelijke. De bedoeling is dat de vakanties nu ook beter worden bijgehouden, en dat er evaluaties gaan worden gehouden en mensen als ze iets fout doen ook waarschuwingsbrieven krijgen. Zeer nodig en tot nog toe niet voldoende gebeurd. Ik heb zelf van de week voor het eerst een waarschuwingsbrief gegeven (en helaas de eerste die JRS Byumba heeft uitgedeeld). Nooit fijn dat door jou de bovenlip van een man van zestig hevig begint te trillen en hij op een gegeven moment maar snel wegloop. Slik. Zo leer je altijd weer wat. Dat is normaal niet m’n taak, gelukkig, dat hoort aan de project directeur toe, maar als plaatsvervanger hoor ik het wel weer te doen. Wel ben ik bezig met het nieuwe contract format samen met onze juridische adviseur en allerlei standaard formulieren aan het maken.
Verder ben ik ook bezig met algemene coördinatie taken, zo hebben we wekelijkse vergadering met UNHCR en haar partners. Ben er niet elke week bij maar toch wel erg regelmatig. Ook binnen JRS Byumba hebben we elke week een coördinatie vergadering om op de hoogte te blijven met wat er gebeurt. Vergaderingen vind ik altijd al te lang duren.. maar deze helemaal omdat het altijd naar Engels vertaald moeten worden (en ik ben regelmatig de lul.. m’n Frans wordt er wel beter door!)
Hmm weet niet of het nu wat duidelijker is geworden wat ik nou eigenlijk doe. In ieder geval is het een heel verhaal geworden! Ik ga er weer vandoor, nog even wat werkmailtjes sturen voor ik naar Kibuye vertrek.. Oh en ik ben m’n NL simkaart voor ongeveer 2 weken kwijt geweest (en ik ben nog wel zo’n opgeruimd persoon) dus ik heb waarschijnlijk een paar SMSjes gemist na m’n laatste oproep. SORRY. Fijne is wel dat ik nu kan voorstellen dat iedereen er en masse op gereageerd heeft en ik het gemist heb.. terwijl het waarschijnlijk wel meevalt hoe massaal het was.
Xx
Irene
Vakantie
Op velerverzoek.. m'n terugvlucht staat nu geboekt dat ik op 31 december aan kom (weer de vraag.. weet iemand nog leuk feestje?). Weet nog niet exact wanneer ik weer terug vlieg maar verwacht rond 20 januari.
x
x
Fotos van Giseyi Girls weekend
Flower girls!
Zie je wel.. Leah en ik zijn niet een persoon, er zijn echt 2 muzungus in het kamp.. Probeer dat maar eens aan de kindjes uit te leggen.
Kersti
Ik en Leah
Leah, Kersti en ik
Kersti, Leah en ik
Leah
Ik, Kersti en Leah
Kersti
Abonneren op:
Posts (Atom)
