Muzungu Uwamahoro

Al eerder heb ik ooit in m’n blog geschreven dat de eerste Kinyarwanda woorden die ik geleerd heb “ntabwo nitkwa muzungu” was.. ofterwijl ik heet geen Muzungu. Ik heb ook in het begin een kinyarwanda naam gekregen, namelijk Uwamahoro. Dus soms zeg ik er nu achteraan dat ik Uwamahoro heet, geen muzungu. Sibio?

Gisteren ging ik inkopen doen op de markt. Een klein manneke kwam op mij af, Muzungu, muzungu! Waarop ik uit gewoonte antwoorde, ntabwo nitkwa muzungu. Nee zei hij, je heet wel muzungu! Ehm, nee sorry ik heet echt geen muzungu. Jawel, je heet muzungu. Nee ik ben muzungu maar echt ik heet geen muzungu. Jawel je heet MUZUNGU!

Wel vaker blijven kindjes me muzungu noemen maar dat iemand rond uit weigerde te geloven dat ik geen Muzungu heette en daar ook eerlijk vooruit kwam, tja dat heb ik niet eerder gehad.
Na nog een heel vaak Ingo, Oya heen en weer was hij dan toch eindelijk overtuigd dat mijn naam Uwamahoro was.. vervolgens vertelde hij aan jan en alleman dat mijn naam uwamahoro was. Terwijl we eindeloos op bonnetjes aan het wachten waren heb ik met hem gedanst, liedjes gezongen, gekke gezichten getrokken. Toen eindelijk alle bonnen waren geschreven en ik er vandoor ging liep hij strak achter mij aan. M’n drie keer doei zeggen had geen succes. Toen ik in de auto klom klom hij achter mij aan.. uiteindelijk moest iemand hem buiten vast houden zodat ik de deur van m’n auto dicht kon doen en kon wegrijden…

Als ik een Madonna move zou doen, zou dit jochie (dat zegt wees te zijn) mijn slachtoffer/doelgroep zijn. Hij zou het vast goed doen in Lubumbashi!

Kom met mij borrelen eind Augustus

Begin september ben ik voor een weekje in Nederland! Ik heb zoals al eerder gezegd niet heel veel tijd maar zou wel graag iedereen willen zien! Daarom zal ik op zaterdag 29 augustus een borrel organiseren voor iedereen die tijd en zin heeft. Waarschijnlijk installeer ik mij ergens op een terras eind van de middag en blijf ik daar tot eind van de avond. Als het mooi weer is wellicht aan het strand, bij slecht weer ergens in een kroeg in Amsterdam.

Zou leuk zijn jullie allemaal te zien dus houd de datum vast vrij in je agenda!

JEMIG

JEMIG!!! Opeens is het al 20 juli… Over een maand ben ik m’n spullen aan het inpakken en afscheid aan het nemen. Ongeloofelijk! Echt heel ongeloofelijk.

Ik heb nog zoveel te doen, zoveel dingen te regelen, zoveel half afgeronde dingen op mijn werk die ik graag geheel afgerond wil hebben voor ik weg ga, zoveel mensen om nog te zien zoveel uitdagingen om nog aan te gaan, zoveel zoveel zoveel. PFFF.

Er zijn alweer twee weken voorbij sinds ik terug ben uit Nederland en ik heb nog maar zo weinig weken! STRESSS

Ik wist natuurlijk van te voren dat het niet makkelijk zou zijn om afscheid te nemen, dat is het nooit. Ondanks dat het hier niet altijd op m’n plek ben geweest vind ik het moeilijk om weg te gaan. Dit weekend werd me opeens duidelijk hoe weinig tijd ik nog maar heb. Een van m’n beste vriendinnetjes gaat vrijdag op vakantie en komt pas terug vlak voor mijn laatste weekend! Omdat ik dan uiteraard als een gestreste kip rond loop en een groot afscheidsfeest geef was dit het laatste weekend dat ik echt tijd met Leah kon doorbrengen. Het werd dan ook het Leah en Irene weekend gedoopt en iedereen die Leah wilde zien werd doorverwezen naar mij, want ik mocht over haar sociale agenda beschikken! Traditie getrouw zijn we de kroeg in gedoken, veel bij gekletst en gelachen, ik gedanst en zij zelfs ook een beetje (unieke ervaring haar zelfs kunnen dwingen/overtuigen naar KBC te gaan), brochettes gegeten op plekken waar we nog nooit geweest waren, foute barretjes ingelopen, naar de kleermaker geweest, thee gedronken, op haar terras gehangen etc. etc. Fijn om deze tijd met haar door te brengen, maar als ik bedenk met hoeveel anderen ik eigenlijk ook wel zo’n weekend zou willen… zoveel weekenden heb ik niet meer.

Om een beetje ruimte in m’n hoofd te creëren ben ik door m’n kledingkast gegaan.. de kleren die ik nooit draag, niet goed pas of verwassen zijn heb ik allemaal in een koffer gepropt en zal ik aan de vulnerables geven. De toiletspullen die ik over zal hebben in m’n hoofd al verdeeld, de tijdschriften beloofd weg te geven.. De rest moet vast in twee koffers passen! Als ik nu alleen de rust en de tijd zou vinden om mij te verdiepen in de UNHCR veiligheidscursus, oriëntatie map, seksuele intimidatie dvd etc..

De overdracht begint langzaamaan vorm te krijgen. Een nieuwe verantwoordelijke voor het Centre de Promotion is gevonden. Studenten beginnen toch eindelijk binnen te druppelen (was bang dat we het moesten sluiten wegens gebrek aan interesse), in P&O worden de secretaresse en de nationale directrice steeds handiger en ik heb het meeste kunnen afronden met de advocaat, teacher training is iets dat Carme op het lijf geschreven is dus ook daar maak ik mij geen zorgen over. Dit jaar werken we veel meer met Rwandesen en minder met vluchtelingen die opgeleid worden… betekent ook minder werk voor ons. Naast m’n officiële taken doe ik natuurlijk nog veel meer maar hopelijk word dat op een natuurlijke wijze overgenomen door anderen.

Goed om te merken is dat ik opeens meer waardering voor m’n werk krijg van boven af, dat ze wat meer inzicht in de situatie hebben gekregen. Dat voelt goed en ik ben blij dat nog mee te maken.

Ik kijk uiteraard extreem naar uit om in Congo aan de slag te gaan. Een nieuwe stad, een nieuw land, een nieuwe organisatie, een nieuwe cultuur om te ontdekken! Congo is ook geen gemakkelijk land, werken voor UNHCR lijkt me een uitdaging maar ik kijk er enorm naar uit!

In m’n hoofd zie ik mijzelf al zitten op de veranda van m’n EIGEN huis!

CONGO!

Met m’n gezucht en gesteun in m’n vorige blog gaf ik al aan dat er redelijk wat veranderingen in de lucht zaten… en nu zijn die ook officieel en helemaal ten positieve.

Afgelopen 2 weken had ik een bliksem bezoek aan Nederland. Redelijk onverwacht en totaal ongepland, de reden was dat ik was uitgenodigd voor een sollicitatie gesprek. Op dinsdag geboekt om op zondag in Brussel aan te komen. Ik was al wat langer om mij heen aan het kijken omdat ik hier toch niet helemaal op mijn plek zit. JRS en ik passen niet zo goed bij elkaar, het samen wonen viel mij zwaar en ook aan Rwanda had ik een zware dobber. Tegelijkertijd ging het wel veel beter met mij dan vorig jaar, ik haalde veel meer plezier en energie uit het werk en was ook beter geaard in Rwanda.

Nou ja om een heel verhaal kort te maken. IK HEB EEN NIEUWE BAAN! Ik word via het JPO programma de nieuwe Associate Reintegration Officer bij UNHCR in Lubumbashi Congo!! Ik heb er onwijs veel zin in en ben heel gelukkig dat ik deze mogelijkheid krijg. Na een aantal jaar bij een donor te hebben gewerkt (Cordaid) en nu bij een NGO (JRS) krijg ik nu de kans om ontwikkeling van uit VN perspectief. Ook interessant dat ik in het grote meren gebied blijf werken en de kans krijg om het proces van vluchtelingen die terug naar huis gaan te begeleiden
Ik ga mij met name bezig houden met constructie en rehabilitatie van woningen, scholen etc om de integratie te vergemakkelijken. Je kunt je voorstellen dat als mensen zo ontzettend lang van huis zijn geweest hun huis is ingenomen door iemand anders, en dat de oorlog natuurlijk veel verwoesting heeft achtergelaten waardoor huizen en publieke gebouwen onbruikbaar zijn geworden.

Lubumbashi is de hoofdstad van Katanga. Het is in zowel Lubumbashi als geheel Katanga vrij veilig. Het ligt tegen de grens van Zambia aan en is qua cultuur, omgeving, inkomsten en veiligheid een geheel ander verhaal dan oost-congo. Omdat het zo zuidelijk ligt en ver van Rwanda zal ik niet met dezelfde vluchtelingen populatie werken als dat ik nu doe, maar met name met mensen die naar Tanzania zijn gevlucht.

Een nieuwe uitdaging waar ik mij zoals gebruikelijk weer met enorme enthousiasme enigszins blind in stort.. ik ben benieuwd wat het mij dit keer zal brengen.

Ik zal hier nog tot eind augustus zijn om alles netjes te kunnen overdragen… het word een erg drukke periode want ik ga volgende week een maand lang teacher training tegemoet en de nieuwe lichting van het centrum zou ook moeten starten. Daarnaast natuurlijk al mijn werkzaamheden overdragen gedeeltelijk aan lokale staf, gedeeltelijk aan de project directeur of nationale directeur.
Ik heb het hier niet altijd makkelijk gehad maar heb wel extreem veel goede momenten gehad waarbij bijvoorbeeld de diploma uitreiking die ik eerder beschreef een goed voorbeeld is. Ik heb extreem veel geleerd, met name de afgelopen 6 maanden ben ik zowel privé als professioneel veel sterker geworden. Sterk genoeg om te zeggen en nu is het genoeg geweest maar wel met een tevreden gevoel terug kijkend!

Nu maar hopen dat ik dit gevoel de komende 2 maanden vol houd! Verwacht het wel want hoewel ik blij ben hier een punt achter te kunnen zetten en zo’n geweldige nieuwe uitdaging aan te gaan vind ik het ook heel jammer om hier weg te gaan. Ik ga de mensen om mij heen ontzettend missen, zowel collega’s, mensen uit het kamp en vrienden.

Ik zal eind augustus voor een weekje in Nederland zijn (om verhuizing e.d. te regelen. ). Ik krijg het dan super druk dus verwacht niet dat ik dan veel mensen privé zal zien (helaas was dit ook die twee weken dat ik nu in NL was op eens het geval met sollicitatiegesrpekken, medisch onderzoek etc. etc.) maar ik zal zeker proberen een borrel te geven om te vieren dat ik een nieuwe baan heb. Meer informatie daarover volgt nog!

P.S. vorige week heb ik ook een super schattig video online gezet waar kindjes uit het kamp mij in perfect nederlands nazingen! zie blog hieronder. De kindjes ga ik nog wel het meeste missen!