Ook vanuit Lubumbashi zal ik een blog blijven schrijven. Elke keer dat ik een nieuwe blog heb geschreven stuur ik een mailtje om mensen daarvan op de hoogte te brengen... Dan weet je wanneer weer de site te bekijken. Wil je ook een mail ontvangen bij een update? Stuur mij een mailtje en ik voeg je toe op de mail lijst.
X
Irene
maandag 21 september 2009
Pff ik ben over een uur verder maar ik heb twee foto's kunnen oploaden... internet op kantoor is erg traag.. maar ben bang dat het een van de snellere van Lubumbashi is.. zucht.
Maar het staat er op! Twee foto's van het meertje in de buurt van Lubumbashi! Ik wilde er nog eentje doen met mensen er op... maar internet werkt niet mee, dus ik laat het hier bij. Voor een volgende keer.
Maar het staat er op! Twee foto's van het meertje in de buurt van Lubumbashi! Ik wilde er nog eentje doen met mensen er op... maar internet werkt niet mee, dus ik laat het hier bij. Voor een volgende keer.
LUBUMBASHI
En daar zit ik dan eindelijk, Lubumbashi! Donderdagavond ben ik hier aangekomen. Het is een vrij grote stad en ik voel me hier helemaal fijn! Ik heb al redelijk wat rondgereden in verschillende wijken en zaterdag door het centrum gelopen. Het feit dat er überhaupt een echt centrum is, is geweldig. Het is niet een mooi centrum, maar dat heb je bijna nooit in Afrikaanse steden. Mijn eerste indruk is dat het een vrij slaperig stadje is en het straalt met name een gevoel van veiligheid uit. Iets wat door iedereen ook bevestigd wordt. Door de werkeloosheid (veel mijnen zijn gesloten afgelopen tijd door de economische crisis) en het grote verschil in armoede en rijkdom is criminaliteit wel aan het stijgen, maar niet in alarmerende cijfers. Kinderen laten mij tot nog toe redelijk met rust en ook de volwassen vallen alles mee, ik had veel meer mensen verwacht die je zouden volgen of bedelen. Is er wel hoor, maar valt alles mee. Het lijkt of er in Rwanda veel vaker Muzungu Muzungu word geroepen. Ook lijken veel meer mensen goed Frans te kunnen spreken. Geweldig!
Boven alles straalt het gewoon een kalmte en rust uit. Wellicht ook omdat ik uit het wat hectische Kinshasa kom.. Wellicht ook omdat ik mijzelf zo kalm en rustig voel. De afgelopen maanden zijn natuurlijk enorm hectisch geweest. Spanningen op het werk, solliciteren, afronden bij JRS, afscheidnemen, in Nederland zijn en dingen organiseren, onzekerheid over wat te verwachten van nieuwe baan, zeer benieuwd zijn naar Congo en eigenlijk al een hele poos onderweg.. dit alles had mij behoorlijk uitgeput. Maar nu ben ik hier dan echt in Lubumbashi, m’n nieuwe toekomst kan beginnen, ik hoef mij geen voorstellingen meer te maken ik kan nu zien hoe de stad is, de mensen zijn, wat het werk inhoud en wie m’n collega’s zijn. En dat geeft rust! Heb ook heerlijk en veel geslapen de afgelopen dagen, eindelijk!
De reis hierheen was een enorme ervaring. Congo is een enorm groot land en het is een behoorlijk eind vliegen van Kinshasa naar Lubumbashi. Omdat ik met de MONUC (de blauwhelmen in Congo) vloog wist ik ook dat ik een aantal tussen landingen ging maken en dat de reis ongeveer de hele dag in beslag zou nemen (rechtstreeks zou het ongeveer 3 uur vliegen zijn). Wat ik echter niet wist is dat het laatste traject van Kamina (pak de kaart er even bij..) naar Lubumbashi ik met een Russische helikopter zou vliegen! Dat was voor het eerst dat ik in een helikopter zat.. geweldig! Na de eerste opwinding bleek 2 uur lang heen en weer geschud te worden en een hard gezoem op de achtergrond (ook al had zo’n beschermende kop telefoon op) irritant te worden.. maar omdat de helikopter zo laag vloog had ik wel goed de mogelijkheid om naar buiten te kijken en de natuur te bewondern, wat op het eerste stuk van de vlucht (met vliegtuig) niet kon omdat we boven de wolken zaten.
In Kamina moest ik ongeveer 3 a 4 uur wachten op vervolg vlucht, ik werd daar aangesproken door Blaise uit Lubumbashi.. ik keek hem wat wantrouwend aan maar hij verduidelijkte zichzelf, Blaise van UNHCR uit Lubumbashi. Kortom mijn nieuwe collega! Hij was voor het weekend opweg naar Kinshasa waar z’n familie woonde en had gehoord dat ik vandaag aankwam dus had in Kamina goed om zich heen gekeken wie Irene zou kunnen zijn (en vervolgens op m’n badge gespiekt. Super leuk. En dat was ook tekenend voor de rest van de ontvangst. Twee mensen stonden voor het bureau op mij te wachten om mij welkom te heten. Alexander een Duitse man die Protection doet en Ahmed de admin/finance guy. Meeste anderen waren al vertrokken omdat ik eind van de dag aankwam. Zij tweeën hadden echter speciaal op mij gewacht. En nog beter, ook al hadden ze een hotel geboekt Alexander bood ook aan dat ik bij hem zou kunnen logeren. Geweldig! Hij heeft me honderd uit verteld over het wel en wee van UNHCR, met welke partners we samen werken, adviezen gegeven hoe bepaalde mensen te benaderen etc. etc. Een vat van informatie! Ik mag bij hem logeren tot ik wat anders heb gevonden. Super fijn om dat vanuit een huis te doen, fijn dat hij mij een beetje wegwijs maakt en heerlijk om geen duur hotel te hoeven betalen (basic hotels kosten rond de 100 dollar… ouch het is hier echt duur!)
Op vrijdag de rest van de staf ontmoet. Iedereen lijkt aardig en beschikbaar om dingen uit te leggen wat erg fijn is. Helaas is het wel zo dat er vier mensen zijn die eind van het jaar vertrekken (en daarmee eigenlijk bijna de hele buitenlandse staf…) dus het is nog even afwachten welke mensen er over een paar maanden zijn. Maar gelukkig zijn ze er nu nog en kan ik dus veel van hen leren. De buitenlandse medewerkers komen allemaal uit West Afrika (behalve Alexander en ik natuurlijk). Daarnaast komt er over een maand of twee nog een JPO (Junior Professional Officer, worden door overheden gesponsord, ik ben ook een JPO via de Nederlandse overheid). Het is een Spaans meisje dat zich bezig gaat houden met protection Lijkt mij erg fijn dat er nog een JPO is.
Alexander heeft me op het bureau opgevangen en in zijn huis en in z’n sociale leven. Super aardig! Ik heb wat vrienden van hem ontmoet, hij vertelt honderd uit over UNHCR en de verschillende kantoren in Katanga en neemt me mee op uitjes. Zo zijn we op zondag naar een meertje gereden. Het meer is een voormalige mijn die door regenwater en dergelijke is gevuld tot een meer. Je gelooft je ogen bijna niet want toen we aangereden kwamen sjeesten de Jetski’s en een speedboot met waterskier door het kleine meer. Dat is toch niet iets wat je verwacht in Congo. Tja de Belgen zeiden Alexander en z’n vrienden een beetje schamper. Een apart slag zo lijkt.. Uberhaupt heeft Alexander het niet heel erg op met de expats die hier in Lubumbashi. Heerlijk de middag aan het meer doorgebracht, gezwommen, gekletst, geluncht en een kleurtje gekregen!
Morgen weer naar kantoor, het is opzich een feestdag voor de VN (einde ramadan) maar Alex gaat naar kantoor en ik ga met hem mee, om deze blog te posten en mij verder in te lezen! Opeens zoveel lees werk verzameld.. het kost me wel nog wat moeite om in het Frans beleidsstukken te lezen maar dat gaat vanzelf wennen, hoop ik!
Foto’s nemen is in Congo (met name Kinshasa) wat ingewikkeld. Er bestaan zelfs fotografie vergunningen heb ik gehoord.. dus ik heb mij nog wat rustig gehouden, zeker in Kinshasa.. ik voeg de enige foto’s die ik tot nog toe genomen heb toe, ze zijn van zondag bij het meer.
x
Boven alles straalt het gewoon een kalmte en rust uit. Wellicht ook omdat ik uit het wat hectische Kinshasa kom.. Wellicht ook omdat ik mijzelf zo kalm en rustig voel. De afgelopen maanden zijn natuurlijk enorm hectisch geweest. Spanningen op het werk, solliciteren, afronden bij JRS, afscheidnemen, in Nederland zijn en dingen organiseren, onzekerheid over wat te verwachten van nieuwe baan, zeer benieuwd zijn naar Congo en eigenlijk al een hele poos onderweg.. dit alles had mij behoorlijk uitgeput. Maar nu ben ik hier dan echt in Lubumbashi, m’n nieuwe toekomst kan beginnen, ik hoef mij geen voorstellingen meer te maken ik kan nu zien hoe de stad is, de mensen zijn, wat het werk inhoud en wie m’n collega’s zijn. En dat geeft rust! Heb ook heerlijk en veel geslapen de afgelopen dagen, eindelijk!
De reis hierheen was een enorme ervaring. Congo is een enorm groot land en het is een behoorlijk eind vliegen van Kinshasa naar Lubumbashi. Omdat ik met de MONUC (de blauwhelmen in Congo) vloog wist ik ook dat ik een aantal tussen landingen ging maken en dat de reis ongeveer de hele dag in beslag zou nemen (rechtstreeks zou het ongeveer 3 uur vliegen zijn). Wat ik echter niet wist is dat het laatste traject van Kamina (pak de kaart er even bij..) naar Lubumbashi ik met een Russische helikopter zou vliegen! Dat was voor het eerst dat ik in een helikopter zat.. geweldig! Na de eerste opwinding bleek 2 uur lang heen en weer geschud te worden en een hard gezoem op de achtergrond (ook al had zo’n beschermende kop telefoon op) irritant te worden.. maar omdat de helikopter zo laag vloog had ik wel goed de mogelijkheid om naar buiten te kijken en de natuur te bewondern, wat op het eerste stuk van de vlucht (met vliegtuig) niet kon omdat we boven de wolken zaten.
In Kamina moest ik ongeveer 3 a 4 uur wachten op vervolg vlucht, ik werd daar aangesproken door Blaise uit Lubumbashi.. ik keek hem wat wantrouwend aan maar hij verduidelijkte zichzelf, Blaise van UNHCR uit Lubumbashi. Kortom mijn nieuwe collega! Hij was voor het weekend opweg naar Kinshasa waar z’n familie woonde en had gehoord dat ik vandaag aankwam dus had in Kamina goed om zich heen gekeken wie Irene zou kunnen zijn (en vervolgens op m’n badge gespiekt. Super leuk. En dat was ook tekenend voor de rest van de ontvangst. Twee mensen stonden voor het bureau op mij te wachten om mij welkom te heten. Alexander een Duitse man die Protection doet en Ahmed de admin/finance guy. Meeste anderen waren al vertrokken omdat ik eind van de dag aankwam. Zij tweeën hadden echter speciaal op mij gewacht. En nog beter, ook al hadden ze een hotel geboekt Alexander bood ook aan dat ik bij hem zou kunnen logeren. Geweldig! Hij heeft me honderd uit verteld over het wel en wee van UNHCR, met welke partners we samen werken, adviezen gegeven hoe bepaalde mensen te benaderen etc. etc. Een vat van informatie! Ik mag bij hem logeren tot ik wat anders heb gevonden. Super fijn om dat vanuit een huis te doen, fijn dat hij mij een beetje wegwijs maakt en heerlijk om geen duur hotel te hoeven betalen (basic hotels kosten rond de 100 dollar… ouch het is hier echt duur!)
Op vrijdag de rest van de staf ontmoet. Iedereen lijkt aardig en beschikbaar om dingen uit te leggen wat erg fijn is. Helaas is het wel zo dat er vier mensen zijn die eind van het jaar vertrekken (en daarmee eigenlijk bijna de hele buitenlandse staf…) dus het is nog even afwachten welke mensen er over een paar maanden zijn. Maar gelukkig zijn ze er nu nog en kan ik dus veel van hen leren. De buitenlandse medewerkers komen allemaal uit West Afrika (behalve Alexander en ik natuurlijk). Daarnaast komt er over een maand of twee nog een JPO (Junior Professional Officer, worden door overheden gesponsord, ik ben ook een JPO via de Nederlandse overheid). Het is een Spaans meisje dat zich bezig gaat houden met protection Lijkt mij erg fijn dat er nog een JPO is.
Alexander heeft me op het bureau opgevangen en in zijn huis en in z’n sociale leven. Super aardig! Ik heb wat vrienden van hem ontmoet, hij vertelt honderd uit over UNHCR en de verschillende kantoren in Katanga en neemt me mee op uitjes. Zo zijn we op zondag naar een meertje gereden. Het meer is een voormalige mijn die door regenwater en dergelijke is gevuld tot een meer. Je gelooft je ogen bijna niet want toen we aangereden kwamen sjeesten de Jetski’s en een speedboot met waterskier door het kleine meer. Dat is toch niet iets wat je verwacht in Congo. Tja de Belgen zeiden Alexander en z’n vrienden een beetje schamper. Een apart slag zo lijkt.. Uberhaupt heeft Alexander het niet heel erg op met de expats die hier in Lubumbashi. Heerlijk de middag aan het meer doorgebracht, gezwommen, gekletst, geluncht en een kleurtje gekregen!
Morgen weer naar kantoor, het is opzich een feestdag voor de VN (einde ramadan) maar Alex gaat naar kantoor en ik ga met hem mee, om deze blog te posten en mij verder in te lezen! Opeens zoveel lees werk verzameld.. het kost me wel nog wat moeite om in het Frans beleidsstukken te lezen maar dat gaat vanzelf wennen, hoop ik!
Foto’s nemen is in Congo (met name Kinshasa) wat ingewikkeld. Er bestaan zelfs fotografie vergunningen heb ik gehoord.. dus ik heb mij nog wat rustig gehouden, zeker in Kinshasa.. ik voeg de enige foto’s die ik tot nog toe genomen heb toe, ze zijn van zondag bij het meer.
x
maandag 14 september 2009
mededelingsdrang (eerste indrukken)
Goed normaal heb ik al een meldingsdrang.. en wil ik allemaal onzinnige details aan de wereld laten weten… maar nu, met zoveel indrukken en dingen die op mij afkomen heb ik helemaal een enorme meldingsdrang! Dus alweer een nieuwe blog ook al staat mijn vorige er pas twee dagen op.
Mijn eerste indruk van HCR was een beetje afstandelijk en verwarrend. Niemand had de tijd genomen om mij even neer te zetten en te vragen hoe het ging en uit te leggen wat nu precies de bedoeling was van mijn dagen hier. Niemand die ik als m’n focalpoint kon beschouwen deze dagen om terecht te komen met al m’n onzinnige en zinnige vragen over wie ik waarover moest spreken. Ik had een enorm gehaast gevoel ook al was ik met name aan het wachten. Ik ontmoette enorm veel mensen, maar sprak met niemand en kon niemand onthouden, was totaal in verwarring. Niemand die zich over mij ontfermde met lunchtijd (zelfs lunch overgeslagen uiteindelijk omdat ik aan het wachten was op een badge en ik de hele dag niets de doen had maar met de lunch opeens heel veel). Pas op het allerlaatste moment was er een iemand die vroeg of ik het wel zou redden het weekend en of ik wel iets te doen had.
Hoe anders vandaag. Ik werd voorgesteld aan de senior secretaresse die een programma voor mij moest maken. Zij had het nog niet gedaan maar heette mij van harte welkom en legde alles enigzins uit. Vroeg wie ik graag wilde spreken en wie ik al gesproken had etc. etc. Een duitse jongen die zelf net sinds een paar weken bij UNHCR werkt nodigde mij uit voor lunch waar ook een canadees meisje bij schoof. Zij hadden ook gelijk zoiets van laten we een dezer dagen nog uit eten gaan. Ik kreeg een bureau toegewezen zodat ik tijdens mijn wachten op het internet kan. Daarnaast een heel fijn inhoudelijk gesprek gehad met de sr. reintegration officer. Wat een wereld van verschil kan het toch maken omdat mensen heel even de tijd voor je nemen. Serieus op vrijdag stond het huilen mij nader dan het lachen en nu loop ik hier op gemak rond. Scheelt natuurlijk ook enorm dat ik vrijdag geheel uitgeput was en alleen al het feit in Congo te zijn enorm indrukwekkend voor mij was.
Maar gelukkig had ik mensen om het weekend mee af te spreken en heb ik mij niet verveeld. Super leuk om met Maria af te spreken een meisje dat ik nog ken van JRS (zei zat in Burundi). Zij is nu ook JPO maar bij UNOPS. Waar ook ter wereld zou het leuk zijn haar te zien maar dat ze me nu een beetje op weg heeft kunnen helpen in congo is geweldig. Daarnaast heb ik de vriend van een goede vriend van mij uit Rwanda gebeld. Deze jongen, Icy is bekend bij iedereen in Rwanda schijnt. Iedereen raadde mij aan om als ik in Kinshasa was met Icy af te spreken en dat hij mij de stad wel zou laten zien. Op zaterdagochtend heb ik met Maria door de stad gelopen en eind van de middag besloot ik Icy op te bellen. Binnen vijf minuten was hij bij het hotel en gingen we wat drinken. Hij heeft me ’s avonds meegenomen naar een barretje en naar een disco. Super leuk om dat mee te maken en ik ben echt heel blij dat hij mij op sleeptouw heeft genomen.
Mijn hotel zit in het centrum, maar je zou het niet door hebben als het je niet verteld was. Ten minste ik had het niet door. Er is geen centraal plein of iets dergelijks. Je ziet helemaal niet enorm veel winkeltjes of restaurantjes of terassjes of iets dergelijks. Tenminste ik von d dat niet zo. Wellicht dat er minder van dit al is in de andere wijken van Kinshasa maar toch. Wel is de grote markt daar, maar aangezien ik net geld had gepint vonden we het niet zo intelligent om daar heen te gaan. Wel nog even over de toeristische markt gelopen waar er redelijk veel te krijgen was. Daarnaast heb ik ook de wijk waar alle ambassades staan bekeken.. mijn hemel! Wat een verschil. Brede lanen met bomen en gras en schoon en enorme enorme huizen. Uitzicht op de Congo rivier (en uitzicht op Brazzaville aan de overkant van de Congo rivier) en alleen maar blanken en rijke Congolezen die er naar toegekomen waren om een ommetje te maken. Ik geloof dat ik de eerste kinderwagen die ik ooit in Afrika heb gezien hier was.. en toen waren het er gelijk 4! Ongeloofelijk. En om mijn ongeloof nog even te vergroten ben ik daarna een supermarkt in gegaan in het centrum. JEMIG! Daar is echt ALLES te verkrijgen. Echt alles. Durf te wedden dat er zelfs patak curry pasta is. Het was wel allemaal belachelijk duur (heb 10 dollar betaald voor druiven, ouch) maar het was er. In Lubumbashi schijnt het allemaal nog duurder te zijn.. ik houd mijn hart vast.
Mijn werk word me nu steeds een stukje duidelijker. Dacht ik uit de functie beschrijving te hebben begrepen dat ik mij alleen met het aspect constructie zou bezighouden blijkt dat niet het geval. Ik ga mij bezighouden met alle aspecten van de reintegratie die UNHCR in z’n plan heeft en zelfs meer... Ik vind het geweldig dat ik me ook tegen vakopleidingen en dergelijke kan aanbemoeien daar ligt uiteindelijk toch veel meer mijn hart. Ik ben de eerste reintegratie officer in Lubumbashi dus het word allemaal nog een beetje uitzoeken wat ik precies op mij ga nemen en wat niet. Veel eigen inbreng dus denk ik!
Donderdag vertek ik eindelijk naar Lubumbashi.. met de MONUC. Dat lijkt me weer een hele ervaring in zichzelf. Helaas kan ik niet al m’n bagage meenemen maar gelukkig was ik gewaarschuwd door de JPO in Tanzania zodat ik er zelf naar gevraagd heb en het ook al georganiseerd heb dat ik de rest na stuur met de cargo. 1,5 dollar per kilo, dat is wel wat anders dan de 30 euro die ik moest betalen om naar Rwanda te gaan.
Goed ik geloof dat m’n meldingsdrang weer gesatisfied is! Alles weer even van mij afgeschrijven.
Mijn eerste indruk van HCR was een beetje afstandelijk en verwarrend. Niemand had de tijd genomen om mij even neer te zetten en te vragen hoe het ging en uit te leggen wat nu precies de bedoeling was van mijn dagen hier. Niemand die ik als m’n focalpoint kon beschouwen deze dagen om terecht te komen met al m’n onzinnige en zinnige vragen over wie ik waarover moest spreken. Ik had een enorm gehaast gevoel ook al was ik met name aan het wachten. Ik ontmoette enorm veel mensen, maar sprak met niemand en kon niemand onthouden, was totaal in verwarring. Niemand die zich over mij ontfermde met lunchtijd (zelfs lunch overgeslagen uiteindelijk omdat ik aan het wachten was op een badge en ik de hele dag niets de doen had maar met de lunch opeens heel veel). Pas op het allerlaatste moment was er een iemand die vroeg of ik het wel zou redden het weekend en of ik wel iets te doen had.
Hoe anders vandaag. Ik werd voorgesteld aan de senior secretaresse die een programma voor mij moest maken. Zij had het nog niet gedaan maar heette mij van harte welkom en legde alles enigzins uit. Vroeg wie ik graag wilde spreken en wie ik al gesproken had etc. etc. Een duitse jongen die zelf net sinds een paar weken bij UNHCR werkt nodigde mij uit voor lunch waar ook een canadees meisje bij schoof. Zij hadden ook gelijk zoiets van laten we een dezer dagen nog uit eten gaan. Ik kreeg een bureau toegewezen zodat ik tijdens mijn wachten op het internet kan. Daarnaast een heel fijn inhoudelijk gesprek gehad met de sr. reintegration officer. Wat een wereld van verschil kan het toch maken omdat mensen heel even de tijd voor je nemen. Serieus op vrijdag stond het huilen mij nader dan het lachen en nu loop ik hier op gemak rond. Scheelt natuurlijk ook enorm dat ik vrijdag geheel uitgeput was en alleen al het feit in Congo te zijn enorm indrukwekkend voor mij was.
Maar gelukkig had ik mensen om het weekend mee af te spreken en heb ik mij niet verveeld. Super leuk om met Maria af te spreken een meisje dat ik nog ken van JRS (zei zat in Burundi). Zij is nu ook JPO maar bij UNOPS. Waar ook ter wereld zou het leuk zijn haar te zien maar dat ze me nu een beetje op weg heeft kunnen helpen in congo is geweldig. Daarnaast heb ik de vriend van een goede vriend van mij uit Rwanda gebeld. Deze jongen, Icy is bekend bij iedereen in Rwanda schijnt. Iedereen raadde mij aan om als ik in Kinshasa was met Icy af te spreken en dat hij mij de stad wel zou laten zien. Op zaterdagochtend heb ik met Maria door de stad gelopen en eind van de middag besloot ik Icy op te bellen. Binnen vijf minuten was hij bij het hotel en gingen we wat drinken. Hij heeft me ’s avonds meegenomen naar een barretje en naar een disco. Super leuk om dat mee te maken en ik ben echt heel blij dat hij mij op sleeptouw heeft genomen.
Mijn hotel zit in het centrum, maar je zou het niet door hebben als het je niet verteld was. Ten minste ik had het niet door. Er is geen centraal plein of iets dergelijks. Je ziet helemaal niet enorm veel winkeltjes of restaurantjes of terassjes of iets dergelijks. Tenminste ik von d dat niet zo. Wellicht dat er minder van dit al is in de andere wijken van Kinshasa maar toch. Wel is de grote markt daar, maar aangezien ik net geld had gepint vonden we het niet zo intelligent om daar heen te gaan. Wel nog even over de toeristische markt gelopen waar er redelijk veel te krijgen was. Daarnaast heb ik ook de wijk waar alle ambassades staan bekeken.. mijn hemel! Wat een verschil. Brede lanen met bomen en gras en schoon en enorme enorme huizen. Uitzicht op de Congo rivier (en uitzicht op Brazzaville aan de overkant van de Congo rivier) en alleen maar blanken en rijke Congolezen die er naar toegekomen waren om een ommetje te maken. Ik geloof dat ik de eerste kinderwagen die ik ooit in Afrika heb gezien hier was.. en toen waren het er gelijk 4! Ongeloofelijk. En om mijn ongeloof nog even te vergroten ben ik daarna een supermarkt in gegaan in het centrum. JEMIG! Daar is echt ALLES te verkrijgen. Echt alles. Durf te wedden dat er zelfs patak curry pasta is. Het was wel allemaal belachelijk duur (heb 10 dollar betaald voor druiven, ouch) maar het was er. In Lubumbashi schijnt het allemaal nog duurder te zijn.. ik houd mijn hart vast.
Mijn werk word me nu steeds een stukje duidelijker. Dacht ik uit de functie beschrijving te hebben begrepen dat ik mij alleen met het aspect constructie zou bezighouden blijkt dat niet het geval. Ik ga mij bezighouden met alle aspecten van de reintegratie die UNHCR in z’n plan heeft en zelfs meer... Ik vind het geweldig dat ik me ook tegen vakopleidingen en dergelijke kan aanbemoeien daar ligt uiteindelijk toch veel meer mijn hart. Ik ben de eerste reintegratie officer in Lubumbashi dus het word allemaal nog een beetje uitzoeken wat ik precies op mij ga nemen en wat niet. Veel eigen inbreng dus denk ik!
Donderdag vertek ik eindelijk naar Lubumbashi.. met de MONUC. Dat lijkt me weer een hele ervaring in zichzelf. Helaas kan ik niet al m’n bagage meenemen maar gelukkig was ik gewaarschuwd door de JPO in Tanzania zodat ik er zelf naar gevraagd heb en het ook al georganiseerd heb dat ik de rest na stuur met de cargo. 1,5 dollar per kilo, dat is wel wat anders dan de 30 euro die ik moest betalen om naar Rwanda te gaan.
Goed ik geloof dat m’n meldingsdrang weer gesatisfied is! Alles weer even van mij afgeschrijven.
zaterdag 12 september 2009
Kinshasa!!
Op het vliegveld van Brussel donderdagochtend begon ik mij toch opeens zorgen te maken.. ik had eindelijk wat door de reisgids gebladerd in Geneve en Kinshasa word beschreven als een grote chaos. Ik. zag de grootste wanorde voor mij, iedereen die alleen maar geld van je probeerde af te troggelen, je bagage die onvindbaar zou zijn, tasjesdieven overal. En dan heb ik het nog alleen over het vliegveld. En hoe zou ik in de stad komen? Zou UNHCR me wel echt op komen halen, want ik had geen idee welk hotel voor mij geboekt was..
In het vliegtuig begon ik gelukkig wat te kalmeren, uiteindelijk zijn het ook gewoon mensen die je tegenkomt! Geloof dat ik zo op het allerlaatste moment even een paniekaanval van de zenuwen had.. het is ook niet niets om weer naar een ander onbekend land te gaan.
En het viel inderdaad echt ALLES mee. Pfff. Er waren extreem veel mensen, veel mensen met een baan en ook veel mensen die een baan probeerde te ritselen. Maar ik kwam makkelijk door de douane, bagage stond goed aangegeven en was er ook gelijk, en UNHCR stond al op mij te wachten bij de bagageband. Het vliegtuig uitgaan was dus ook geen probleem, maar denk dat het anders ook wel mee was gevallen.
Tja en nu zit ik hier dus. In Kinshasa. Ik kan het zelf nog niet helemaal geloven.. Gisterochtend gelijk naar kantoor gegaan. Had tegen de chauffeur gezegd om mij om een uur of 9 op te halen.. eerste dag mocht ik van mijzelf wel wat later komen. Op kantoor vooral gewacht, aan veel mensen voorgesteld, gehaast, een paar briefings gehad, nog veel meer gewacht en een badge gehaald. Op zich wel een oke dag maar ik had echt iemand nodig die me even rustig neer zette en vertelde hoe het bureau in elkaar zat wat de bedoeling was van deze dagen en die me een beetje de wegwees.. die was er niet. Resultaat was ook dat ik me een beetje verloren voelde. Opeens achter een badge aan moest want die had ik die dag nodig anders zou ik woensdag nooit kunnen vliegen en ondanks al het wachten op een ander bureau voor die badge (gelukkig heb ik snakes op mijn tel herontdekt!) was het te druk om te lunchen. Ik zat ook vooral met allerlei praktische vragen zo op m’n eerste dag (hoe kom ik aan geld, waar koop ik een telefoonnummer? Krijg ik gelijk een HCR telefoonnummer, moet ik het hotel voorschieten, wanneer vertrek ik? Hoeveel bagage mag er op die vlucht? Etc. etc.) en daar had ik eigenlijk geen tijd voor om die te stellen. Gelukkig zijn er altijd nog de chauffeurs! Ik klets natuurlijk altijd alweer een eind weg met iedereen en heb al een paar vriendjes onder de chauffeurs (zelfs al uitgenodigd voor een bruiloft, nee niet als bruid). Zij hebben mij geholpen geld te wisselen (domme zet want je betaalt hier alles in Dollar.. logisch want het grootste bankbiljet is 500 CFR wat ongeveer 60 dollar cent is) en een telefoonkaart te regelen. Ja lieve mensen ik ben belbaar! M’n nieuwe nummer is 0815366657! Op internet weer even zoeken hoe ik het makkelijkst te bereiken ben. M’n Nederlandse telefoon heb ik nog niet helemaal door.. ik krijg een smsje van Anouska al een keer of 30 sinds ik hier ben.. toen ik mijzelf smste met m’n nieuwe nummer kwam het door, en toen ik m’n NL smste vanaf skype ook.. je kunt het dus proberen. Maar hoewel ik vanaf m’n nieuwe telefoon wel mijzelf kan smsen kwam hij niet door naar andere mensen. Ook smsjes vanaf m’n NL nummer lijken niet er door heen te komen Maar goed ik geef niet op.. wellicht is het in Lubumbashi anders. Voor nu probeer vooral te smsen op het ene of het andere nummer en als ik niet terug kan smsen dan zal ik je een mailtje sturen als ik het ontvangen heb.
En nu is het weekend! Ik ben blij dat ik al iemand ken hier, en wat telefoonnummers heb verzameld want anders had ik mij deze dagen doodverveeld. Gisteren getwijfeld, ik was kapot maar vond het ook wel goed voor mijzelf om nog iets buiten de deur te komen. Uiteindelijk Maria gebeld (spaans meisje dat voor JRS in Bujumbura werkte) en met haar en haar vrienden afgesproken, lekker gegeten en weer netjes bij m’n hotel afgedropt. Vandaag gaat zij mij waarschijnlijk helpen om aan dollars te komen en gaan we naar een museum waar zij ook nog niet geweest is. Vanavond hoop ik de beruchte Icy te bellen (vriend van Nic en Wang-Thu) of tenminste ik hoop hem eerder te bellen maar ik hoop dat hij mij vanavond mee op stap neemt. Het nachtleven in Kinshasa is one of a kind.. en ik kom hier denk ik niet meer terug.. dus hoop dat hij me meeneemt. Het is niet leuk om alleen te gaan maar hier ook zeker niet veilig als je niet weet waar je wel en niet heen kunt. Nou is er in het posh hotel ook een concert van een geweldige zanger dus daar kan ik ook altijd nog heen. Heb ook nog het nummer van een Congolese die volgens mij ooit in Lubumbashi heeft gewoond met wie ik via de mail al contact heb gehad en die mij wel wat van Kinshasa wilde laten zien. Ik ga me niet vervelen! Maar wel lekker rustig aan doen.
Maar goed eerst maar eens opstaan, ontbijten en Maria bellen om te kijken wat we gaan doen.
Oh nog een ding… het is hier koud! Nou ja niet echt opzich is het op het moment buiten lekker warm, tussen de 25 en 30 graden. Maar overal hebben ze de airco zo hoog staan.. heb op kantoor al een paar keer met kippenvel gezeten! Ik doe maandag iets met lange mouwen aan!
xxx
In het vliegtuig begon ik gelukkig wat te kalmeren, uiteindelijk zijn het ook gewoon mensen die je tegenkomt! Geloof dat ik zo op het allerlaatste moment even een paniekaanval van de zenuwen had.. het is ook niet niets om weer naar een ander onbekend land te gaan.
En het viel inderdaad echt ALLES mee. Pfff. Er waren extreem veel mensen, veel mensen met een baan en ook veel mensen die een baan probeerde te ritselen. Maar ik kwam makkelijk door de douane, bagage stond goed aangegeven en was er ook gelijk, en UNHCR stond al op mij te wachten bij de bagageband. Het vliegtuig uitgaan was dus ook geen probleem, maar denk dat het anders ook wel mee was gevallen.
Tja en nu zit ik hier dus. In Kinshasa. Ik kan het zelf nog niet helemaal geloven.. Gisterochtend gelijk naar kantoor gegaan. Had tegen de chauffeur gezegd om mij om een uur of 9 op te halen.. eerste dag mocht ik van mijzelf wel wat later komen. Op kantoor vooral gewacht, aan veel mensen voorgesteld, gehaast, een paar briefings gehad, nog veel meer gewacht en een badge gehaald. Op zich wel een oke dag maar ik had echt iemand nodig die me even rustig neer zette en vertelde hoe het bureau in elkaar zat wat de bedoeling was van deze dagen en die me een beetje de wegwees.. die was er niet. Resultaat was ook dat ik me een beetje verloren voelde. Opeens achter een badge aan moest want die had ik die dag nodig anders zou ik woensdag nooit kunnen vliegen en ondanks al het wachten op een ander bureau voor die badge (gelukkig heb ik snakes op mijn tel herontdekt!) was het te druk om te lunchen. Ik zat ook vooral met allerlei praktische vragen zo op m’n eerste dag (hoe kom ik aan geld, waar koop ik een telefoonnummer? Krijg ik gelijk een HCR telefoonnummer, moet ik het hotel voorschieten, wanneer vertrek ik? Hoeveel bagage mag er op die vlucht? Etc. etc.) en daar had ik eigenlijk geen tijd voor om die te stellen. Gelukkig zijn er altijd nog de chauffeurs! Ik klets natuurlijk altijd alweer een eind weg met iedereen en heb al een paar vriendjes onder de chauffeurs (zelfs al uitgenodigd voor een bruiloft, nee niet als bruid). Zij hebben mij geholpen geld te wisselen (domme zet want je betaalt hier alles in Dollar.. logisch want het grootste bankbiljet is 500 CFR wat ongeveer 60 dollar cent is) en een telefoonkaart te regelen. Ja lieve mensen ik ben belbaar! M’n nieuwe nummer is 0815366657! Op internet weer even zoeken hoe ik het makkelijkst te bereiken ben. M’n Nederlandse telefoon heb ik nog niet helemaal door.. ik krijg een smsje van Anouska al een keer of 30 sinds ik hier ben.. toen ik mijzelf smste met m’n nieuwe nummer kwam het door, en toen ik m’n NL smste vanaf skype ook.. je kunt het dus proberen. Maar hoewel ik vanaf m’n nieuwe telefoon wel mijzelf kan smsen kwam hij niet door naar andere mensen. Ook smsjes vanaf m’n NL nummer lijken niet er door heen te komen Maar goed ik geef niet op.. wellicht is het in Lubumbashi anders. Voor nu probeer vooral te smsen op het ene of het andere nummer en als ik niet terug kan smsen dan zal ik je een mailtje sturen als ik het ontvangen heb.
En nu is het weekend! Ik ben blij dat ik al iemand ken hier, en wat telefoonnummers heb verzameld want anders had ik mij deze dagen doodverveeld. Gisteren getwijfeld, ik was kapot maar vond het ook wel goed voor mijzelf om nog iets buiten de deur te komen. Uiteindelijk Maria gebeld (spaans meisje dat voor JRS in Bujumbura werkte) en met haar en haar vrienden afgesproken, lekker gegeten en weer netjes bij m’n hotel afgedropt. Vandaag gaat zij mij waarschijnlijk helpen om aan dollars te komen en gaan we naar een museum waar zij ook nog niet geweest is. Vanavond hoop ik de beruchte Icy te bellen (vriend van Nic en Wang-Thu) of tenminste ik hoop hem eerder te bellen maar ik hoop dat hij mij vanavond mee op stap neemt. Het nachtleven in Kinshasa is one of a kind.. en ik kom hier denk ik niet meer terug.. dus hoop dat hij me meeneemt. Het is niet leuk om alleen te gaan maar hier ook zeker niet veilig als je niet weet waar je wel en niet heen kunt. Nou is er in het posh hotel ook een concert van een geweldige zanger dus daar kan ik ook altijd nog heen. Heb ook nog het nummer van een Congolese die volgens mij ooit in Lubumbashi heeft gewoond met wie ik via de mail al contact heb gehad en die mij wel wat van Kinshasa wilde laten zien. Ik ga me niet vervelen! Maar wel lekker rustig aan doen.
Maar goed eerst maar eens opstaan, ontbijten en Maria bellen om te kijken wat we gaan doen.
Oh nog een ding… het is hier koud! Nou ja niet echt opzich is het op het moment buiten lekker warm, tussen de 25 en 30 graden. Maar overal hebben ze de airco zo hoog staan.. heb op kantoor al een paar keer met kippenvel gezeten! Ik doe maandag iets met lange mouwen aan!
xxx
Abonneren op:
Posts (Atom)
