Mijn straat
In L'shi kan geboweld worden!
In de helicopter
m'n twee katjes, Lima en Romeo
dinsdag 22 december 2009
een paar random foto's
Mijn straatIn L'shi kan geboweld worden!
In de helicopter
m'n twee katjes, Lima en Romeo
seksueel geweld
Jaarlijks wordt over de hele wereld de 16 dagen van activisme gevierd, het start op 25 november, de internationale dag tegen geweld tegen vrouwen en eindigt op 10 december de internationale dag van de mensenrechten. Tijdens deze 16 dagen vinden er allerlei activiteiten plaats om mensen bewust te maken van het onrecht die nog dagelijks tegen vrouwen plaats vinden.
Samen met een collega hebben we een programma georganiseerd om zowel wereld aids dag als de internationale dag tegen geweld tegen vrouwen te herdenken. Omdat ik niet zo heel erg van saaie praatjes houd had ik onder andere een quiz georganiseerd. Telkens waren er twee antwoorden mogelijk, je gaat staan: het is SGBV (Sexual and gender based violence) of blijven zitten: het is geen SGBV. Vervolgens kozen we iemand uit die dacht dat het SGBV was en vroegen waarom en ook iemand die zei dat het niet SGBV was en waarom dan wel niet. Bewust hadden we een paar casussen er in gedaan waarvan we wisten dat het voor mensen hier niet eenduidig waren… zoals verkrachting binnen het huwelijk. Volgens een weduwe van een jaar of 60 was er geen sprake van verkrachting als je getrouwd bent, als vrouw hoor je je man te gehoorzamen, want als jij je niet geeft aan je man dan vergrijpt hij zich aan iemand anders in het dorp, en dat is verkrachting. Gelukkig waren er ook mensen die zeiden dat het wel verkrachting was en een jongen van een jaar of 22 vertelde ons waarom het wel als verkrachting zou moeten worden gezien.
In Congo is verkrachting een groot probleem. Het word bewust in gezet als oorlogsmiddel. Daarnaast zijn er ook geruchten die zeggen dat als je seks hebt met een maagd, je geneest van HIV of Aids.
Gelukkig komt seksueel geweld binnen onze kleine vluchtelingen populatie in Lubumbashi niet veel voor. De afgelopen 2 jaar is er 1 geval. Desalniettemin hebben we een standaard procedure opgesteld voor als het voorkomt, dan weten wij precies hoe we moeten reageren. Deze hebben we gepresenteerd aan de vluchtelingengemeenschap diezelfde zaterdag en is officieel getekend door alle partners.
woensdag 4 november 2009
een eigen huis.
Tot nog toe heb ik bij mijn collega Alex gelogeerd, het was super om door hem welkom geheten te worden en daardoor geen eenzame avonden te hebben.... maar sinds Rwanda droom ik er natuurlijk van om op mijzelf te wonen, of in ieder geval niet met collega's. En sinds gisteren is het dan eindelijk zover! Ik heb een eigen huis... en wat voor huis. Al voordat ik naar Congo kwam riep ik dat ik een huis wilde met een veranda... en zo makkelijk is dat nog niet in Congo. Meeste huizen hebben geen veranda.
Het was een van de eerste huizen die ik heb gezien, maar die ik had afgeschreven omdat ik het te duur vond en de eigenaren niet omlaag wilden in de prijs... tot ze drie weken later, afgelopen donderdag, opeens belden dat ze het toch wel wilden!
Dus sinds zondag ben ik de trotse huurder van de meest geweldige veranda ooit, en het bijhorende huis! Ik zet van de week nog wat meer foto's online, maar hier vast een voorproefje.
Het was een van de eerste huizen die ik heb gezien, maar die ik had afgeschreven omdat ik het te duur vond en de eigenaren niet omlaag wilden in de prijs... tot ze drie weken later, afgelopen donderdag, opeens belden dat ze het toch wel wilden!
Dus sinds zondag ben ik de trotse huurder van de meest geweldige veranda ooit, en het bijhorende huis! Ik zet van de week nog wat meer foto's online, maar hier vast een voorproefje.
dinsdag 20 oktober 2009
Goma en Kigali
Collega's voor het hotel waar we verbleven in Goma
Echo vliegtuig op landingsbaan in Moba
Ik op z'n netjes voor de High Commissioner
Mr High Commissioner himself
Even in Rwanda!!! weerzien met vrienden!
Leah en Flabergasting (aka issac)
Sandra, Sonya, Rinske en Paula
Cady en Ik
Ik en Alex
Ik, Yvan en Henry (van de wereld beroemde KGB, nee niet de geheime dienst maar de band Kigali Boys)
Trots
Toen ik net was aangenomen bij de UNHCR zei ik het al, “ik weet niet of ik banger ben dat ik het werk binnen de VN niet leuk zal vinden of dat ik het wel leuk zal vinden” . En eigenlijk hink ik nog steeds van het ene op het andere been. Wat vind ik nou van de UNHCR?
Vanuit JRS heb ik meegemaakt hoe log en bureaucratisch de VN kan zijn. Hoe vreselijk moeilijk het is om iets snel voor elkaar te krijgen. Hoeveel hoger het budget voor een project uitvalt als UNHCR het uitvoert.. of terwijl hoeveel meer een NGO voor hetzelfde geld kan doen. Hoe belachelijk veel mensen bij de VN kunnen verdienen in vergelijking tot de lokale salarissen en zelfs in vergelijking tot de NGO salarissen.
Tegelijkertijd merkte ik ook hoe één persoon een wereld van verschil kan betekenen, sinds wij in Byumba per Januari een ontzettend goede head of field office hadden. Hoeveel makkelijker ons leven als NGO werd, en wat een belangrijke rol de HoFo kon spelen in contacten met de overheid en dergelijke. Hoe fijn het was dat wij eindelijk gehoord werden.
Mijn collega is vol trots op de UNHCR. Hij geeft nog wel eens af op andere VN organisaties en het feit dat zij zich niet met individuen bezig houden, alleen met grote lijnen en ontwikkelingsplannen. UNHCR houdt zich juist met individuen en families bezig. We hebben een data base met alle vluchtelingen en houden dat bij, in het geval van problemen zien wij individuele gevallen. Wij kunnen beslissen dat iemand moet worden overgeplaatst. Wij hebben een helder mandaat en houden ons daar ook aan. Natuurlijk ziet hij ook dat er wat lapzwansen rond lopen in de organisatie maar in principe doet de organisatie goed werk. En lapzwansen heb je ook binnen NGO’s.
Vorige week had ik de kans om mensen die voor UNHCR in Oost-Congo werken te ontmoeten. Wegens het bezoek van de High Commissioner waren er twee mensen van elk kantoor uit oostelijk Congo uitgenodigd om deel te nemen aan een borrel en een vergadering, ik ook. Er werken zulke interessante en gepassioneerde mensen voor de UNHCR, ongelofelijk. Veel mensen zitten in de middel of no-where zonder elektriciteit en werken met IDP’s. Elke ochtend is er een veiligheid overleg omdat men niet weet of de rebellen, dan wel het leger, dan wel een andere gewapende groep ergens in de buurt is. Ja ze verdienen veel, maar ze moeten dan ook hun familie en leven thuis achter zich laten om zich alleen te vestigen in een land in oorlog dan wel onrust. Wat een kennis heb ik opgedaan door een paar uur met een aantal van hen op te trekken. Het was voor mij een grote pep-rally. Ik was echt zooo trots om voor de UNHCR te werken. Want m’n collega heeft gelijk. We doen goed werk. En de VN is bitter nodig om sommige dingen op te pakken en er een uitspraak over te doen. Hoe goed een NGO ook kan zijn zij hebben niet de autoriteit van de VN. De overheid moet wel naar de VN luisteren. De VN straalt vertrouwen uit en krijgt daardoor fondsen die NGO’s nooit kunnen krijgen.
Zaterdag in Kigali praatte ik weer met vriendinnen die als NGO moeten samen werken met de UNHCR en werd mijn trots en vertrouwen weer even aan het wankelen gebracht.. maar toch ben ik nog steeds enorm trots op “mijn” organisatie. En ook enorm trots op mijzelf dat ik door UNHCR als één van de 2 Nederlandse JPO’s ben uitgekozen uit meer dan 400 sollicitanten. Heb ik toch goed gedaan.
Vanuit JRS heb ik meegemaakt hoe log en bureaucratisch de VN kan zijn. Hoe vreselijk moeilijk het is om iets snel voor elkaar te krijgen. Hoeveel hoger het budget voor een project uitvalt als UNHCR het uitvoert.. of terwijl hoeveel meer een NGO voor hetzelfde geld kan doen. Hoe belachelijk veel mensen bij de VN kunnen verdienen in vergelijking tot de lokale salarissen en zelfs in vergelijking tot de NGO salarissen.
Tegelijkertijd merkte ik ook hoe één persoon een wereld van verschil kan betekenen, sinds wij in Byumba per Januari een ontzettend goede head of field office hadden. Hoeveel makkelijker ons leven als NGO werd, en wat een belangrijke rol de HoFo kon spelen in contacten met de overheid en dergelijke. Hoe fijn het was dat wij eindelijk gehoord werden.
Mijn collega is vol trots op de UNHCR. Hij geeft nog wel eens af op andere VN organisaties en het feit dat zij zich niet met individuen bezig houden, alleen met grote lijnen en ontwikkelingsplannen. UNHCR houdt zich juist met individuen en families bezig. We hebben een data base met alle vluchtelingen en houden dat bij, in het geval van problemen zien wij individuele gevallen. Wij kunnen beslissen dat iemand moet worden overgeplaatst. Wij hebben een helder mandaat en houden ons daar ook aan. Natuurlijk ziet hij ook dat er wat lapzwansen rond lopen in de organisatie maar in principe doet de organisatie goed werk. En lapzwansen heb je ook binnen NGO’s.
Vorige week had ik de kans om mensen die voor UNHCR in Oost-Congo werken te ontmoeten. Wegens het bezoek van de High Commissioner waren er twee mensen van elk kantoor uit oostelijk Congo uitgenodigd om deel te nemen aan een borrel en een vergadering, ik ook. Er werken zulke interessante en gepassioneerde mensen voor de UNHCR, ongelofelijk. Veel mensen zitten in de middel of no-where zonder elektriciteit en werken met IDP’s. Elke ochtend is er een veiligheid overleg omdat men niet weet of de rebellen, dan wel het leger, dan wel een andere gewapende groep ergens in de buurt is. Ja ze verdienen veel, maar ze moeten dan ook hun familie en leven thuis achter zich laten om zich alleen te vestigen in een land in oorlog dan wel onrust. Wat een kennis heb ik opgedaan door een paar uur met een aantal van hen op te trekken. Het was voor mij een grote pep-rally. Ik was echt zooo trots om voor de UNHCR te werken. Want m’n collega heeft gelijk. We doen goed werk. En de VN is bitter nodig om sommige dingen op te pakken en er een uitspraak over te doen. Hoe goed een NGO ook kan zijn zij hebben niet de autoriteit van de VN. De overheid moet wel naar de VN luisteren. De VN straalt vertrouwen uit en krijgt daardoor fondsen die NGO’s nooit kunnen krijgen.
Zaterdag in Kigali praatte ik weer met vriendinnen die als NGO moeten samen werken met de UNHCR en werd mijn trots en vertrouwen weer even aan het wankelen gebracht.. maar toch ben ik nog steeds enorm trots op “mijn” organisatie. En ook enorm trots op mijzelf dat ik door UNHCR als één van de 2 Nederlandse JPO’s ben uitgekozen uit meer dan 400 sollicitanten. Heb ik toch goed gedaan.
woensdag 14 oktober 2009
een beetje van alles
Morgen vertrekt er een groep Rwandees en Burundeze vluchtelingen terug naar hun land van oorsprong. Zij zijn gevlucht tijdens of na de genocide in Rwanda, over het algemeen Hutu’s. Sommigen riskeerden vermoord te worden tijdens de genocide omdat zij als gematigde Hutu’s warden gezien, anderen waren bang voor vergeldings acties omdat zij gezien warden als daders. De rol van UNHCR in oost congo vlak na de genocide is nogal omstreden. Door de grote stroom vluchtelingen en de chaos vlak na de genocide kwamen daders en aanstichters van de genocide terecht in de vluchtelingen kampen, terwijl zij niet tot de vluchtelingen gerekend hadden mogen worden. Met vreselijke gevolgen, omdat het kamp werd gebruikt om te hergroeperen en mensen te werven om door te gaan met het uitroeien van Tutsi’s.
Maar niet iedereen in de kampen was dader van de genocide de meeste waren daadwerkelijk vluchteling. Zo ook deze mensen die nu terug gaan. Dat is gecontroleerd door de Rwandeze/burundeze overheid diez e anders niet zou accepteren. Daarnaast waren de meeste van de terugkeerders ten tijde van de genocide kind.
Een paar weken geleden was er een informatie bijeenkomst voor de terugkeerders en werden ze gevacineerd. Hiervoor waren er twee verplegesters en een dokter. Na de vaccinaties bleven ze nog wat na praten. De verpleegsters en dokter waren in shock.. zijn jullie echt vanuit Rwanda of Burundi te voet hier gekomen? Zij zijn bijna allemaal te voet hier terecht gekomen, een ongeloofelijk afstand door het regenwoud. En meeste hebben het ook niet de kortste route genomen, met vele omzwervingen zijn zij uiteindelijk hier terecht gekomen. Maar wat hebben jullie dan gegeten? En hoe was dat dan? Geweldig om deze kleine uitwisseling tussen de mensen te zien. Mensen hebben er vaak geen idee van wat vluchtelingen hebben meegemaakt.
Niet dat de achterblijvers het makkelijk hebben gehad... de acties die UNHCR hier in Congo doet om de terugkerende vluchtelingen te reintegreren komen dan ook ten goede van zowel de achterblijvers als de terugkeerders. Over die activiteiten volgende keer meer, eind van de maand ga ik het veld in om te zien wat er allemaal gebeurt en wat er allemaal nog moet gebeuren. Op het moment ben ik met name bezig met 37 studenten die wij een beurs gaan geven op de universiteit, zorgen dat ze een kamer hebben, zorgen dat ze daadwerkelijk op tijd in de bus vanuit Zambia hier heen komen, zorgen dat het budget rond is, ze ingeschreven staan etc. Etc. Fijn om iets concreets te hebben, want verder houd ik mij met name bezig met het inlezen en een beeld proberen te krijgen wat ik nou eigenlijk moet doen.
Handicap is dat mijn directe leidinggevende een week nadat ik aankwam is vertrokken en zijn functie pas weer vervuld wordt in januari 2010. Tweede handicap is dat mijn functie nieuw is dus niemand helemaal duidelijk heeft wat ik nou eigenlijk moet doen. Het geeft me wel veel vrijheid en de kans om de tijd te nemen alles goed uit te vinden.. maar het zorgt ook dat ik een beetje aan het zwemmen ben. En dat wilde ik juist na m’n Rwanda ervaring niet meer. Gelukkig helpt m’n collega/huisgenoot mij enorm in het wegwijs maken van UNHCR. Voorstel is zelfs dat hij officieel mij gaat begeleiden tot eind december. Prachtig, want dan krijg ik ook wat Protection ervaring wat altijd handig is. Maar goed dat is nog niet helemaal rond.
Morgen vlieg ik naar Goma (Jeeh, eindelijk!) waar ik de High Commissioner van UNHCR ga ontmoeten. Ik kan pas op maandag terugvliegen.. en zoals het er nu naar uitziet heb ik eht weekend vrij! Dus met een beetje geluk ga ik het weekend naar Kigali. Zin om m’n vrienden daar weer te zien!
En dan nog even over Lubumbashi.. ik vind het hier GEWELDIG. Serieus, het is erg fijn om in een stad te wonen. Ik heb al een paar leuke mensen om mij heen verzameld en er zijn volop activiteiten. Gisteren hebben we een ‘sundowner’ gedronken aan een meertje in L’shi, het weekend ben ik weer naar het meer geweest buiten de stad waar je kunt zwemmen, elke woensdag zijn er films, er word salsa les gegeven (ik heb de details nog niet maar er is dus hoop... waar les word gegeven word ook gedanst.. jeeh!) en er is zelfs aerobics. In het kader van new and improved Irene ga ik mij opgeven voor de aerobics.
Het huis zoeken lukt nog niet heel erg, maar ik zit tijdelijk zeer goed bij mijn collega. Er zijn wel huizen beschikbaar maar nog maar 1 huis gezien die echt leuk was en die was dan weer te duur.. wellicht ben ik te kritisch maar omdat ik nu ok zit, heb ik die luxe.
Maar niet iedereen in de kampen was dader van de genocide de meeste waren daadwerkelijk vluchteling. Zo ook deze mensen die nu terug gaan. Dat is gecontroleerd door de Rwandeze/burundeze overheid diez e anders niet zou accepteren. Daarnaast waren de meeste van de terugkeerders ten tijde van de genocide kind.
Een paar weken geleden was er een informatie bijeenkomst voor de terugkeerders en werden ze gevacineerd. Hiervoor waren er twee verplegesters en een dokter. Na de vaccinaties bleven ze nog wat na praten. De verpleegsters en dokter waren in shock.. zijn jullie echt vanuit Rwanda of Burundi te voet hier gekomen? Zij zijn bijna allemaal te voet hier terecht gekomen, een ongeloofelijk afstand door het regenwoud. En meeste hebben het ook niet de kortste route genomen, met vele omzwervingen zijn zij uiteindelijk hier terecht gekomen. Maar wat hebben jullie dan gegeten? En hoe was dat dan? Geweldig om deze kleine uitwisseling tussen de mensen te zien. Mensen hebben er vaak geen idee van wat vluchtelingen hebben meegemaakt.
Niet dat de achterblijvers het makkelijk hebben gehad... de acties die UNHCR hier in Congo doet om de terugkerende vluchtelingen te reintegreren komen dan ook ten goede van zowel de achterblijvers als de terugkeerders. Over die activiteiten volgende keer meer, eind van de maand ga ik het veld in om te zien wat er allemaal gebeurt en wat er allemaal nog moet gebeuren. Op het moment ben ik met name bezig met 37 studenten die wij een beurs gaan geven op de universiteit, zorgen dat ze een kamer hebben, zorgen dat ze daadwerkelijk op tijd in de bus vanuit Zambia hier heen komen, zorgen dat het budget rond is, ze ingeschreven staan etc. Etc. Fijn om iets concreets te hebben, want verder houd ik mij met name bezig met het inlezen en een beeld proberen te krijgen wat ik nou eigenlijk moet doen.
Handicap is dat mijn directe leidinggevende een week nadat ik aankwam is vertrokken en zijn functie pas weer vervuld wordt in januari 2010. Tweede handicap is dat mijn functie nieuw is dus niemand helemaal duidelijk heeft wat ik nou eigenlijk moet doen. Het geeft me wel veel vrijheid en de kans om de tijd te nemen alles goed uit te vinden.. maar het zorgt ook dat ik een beetje aan het zwemmen ben. En dat wilde ik juist na m’n Rwanda ervaring niet meer. Gelukkig helpt m’n collega/huisgenoot mij enorm in het wegwijs maken van UNHCR. Voorstel is zelfs dat hij officieel mij gaat begeleiden tot eind december. Prachtig, want dan krijg ik ook wat Protection ervaring wat altijd handig is. Maar goed dat is nog niet helemaal rond.
Morgen vlieg ik naar Goma (Jeeh, eindelijk!) waar ik de High Commissioner van UNHCR ga ontmoeten. Ik kan pas op maandag terugvliegen.. en zoals het er nu naar uitziet heb ik eht weekend vrij! Dus met een beetje geluk ga ik het weekend naar Kigali. Zin om m’n vrienden daar weer te zien!
En dan nog even over Lubumbashi.. ik vind het hier GEWELDIG. Serieus, het is erg fijn om in een stad te wonen. Ik heb al een paar leuke mensen om mij heen verzameld en er zijn volop activiteiten. Gisteren hebben we een ‘sundowner’ gedronken aan een meertje in L’shi, het weekend ben ik weer naar het meer geweest buiten de stad waar je kunt zwemmen, elke woensdag zijn er films, er word salsa les gegeven (ik heb de details nog niet maar er is dus hoop... waar les word gegeven word ook gedanst.. jeeh!) en er is zelfs aerobics. In het kader van new and improved Irene ga ik mij opgeven voor de aerobics.
Het huis zoeken lukt nog niet heel erg, maar ik zit tijdelijk zeer goed bij mijn collega. Er zijn wel huizen beschikbaar maar nog maar 1 huis gezien die echt leuk was en die was dan weer te duur.. wellicht ben ik te kritisch maar omdat ik nu ok zit, heb ik die luxe.
dinsdag 13 oktober 2009
Foto's!
M'n nieuwe favoriete kroeg met live muziek! Camille ging , tot iedereens enthousiasme spontaan een liedje meezingen
Twee in Lubumbashi gebrouwen bieren
Kassim en Valerie (of zoiets)
Voormalige vluchtelingen
Dorpje ongeveer een half uur van Lubumbashi vandaan waar 50 families die naar Zambia gevlucht waren zich gesettled hebben.
Alexander, collega en tijdelijke huisgenoot, op weg naar de UNHCR truck waarin de bagage van de terugkeerders zit.
relaxen aan het meer, een voormalige mijn
maandag 21 september 2009
automatische update?
Ook vanuit Lubumbashi zal ik een blog blijven schrijven. Elke keer dat ik een nieuwe blog heb geschreven stuur ik een mailtje om mensen daarvan op de hoogte te brengen... Dan weet je wanneer weer de site te bekijken. Wil je ook een mail ontvangen bij een update? Stuur mij een mailtje en ik voeg je toe op de mail lijst.
X
Irene
X
Irene
Pff ik ben over een uur verder maar ik heb twee foto's kunnen oploaden... internet op kantoor is erg traag.. maar ben bang dat het een van de snellere van Lubumbashi is.. zucht.
Maar het staat er op! Twee foto's van het meertje in de buurt van Lubumbashi! Ik wilde er nog eentje doen met mensen er op... maar internet werkt niet mee, dus ik laat het hier bij. Voor een volgende keer.
Maar het staat er op! Twee foto's van het meertje in de buurt van Lubumbashi! Ik wilde er nog eentje doen met mensen er op... maar internet werkt niet mee, dus ik laat het hier bij. Voor een volgende keer.
LUBUMBASHI
En daar zit ik dan eindelijk, Lubumbashi! Donderdagavond ben ik hier aangekomen. Het is een vrij grote stad en ik voel me hier helemaal fijn! Ik heb al redelijk wat rondgereden in verschillende wijken en zaterdag door het centrum gelopen. Het feit dat er überhaupt een echt centrum is, is geweldig. Het is niet een mooi centrum, maar dat heb je bijna nooit in Afrikaanse steden. Mijn eerste indruk is dat het een vrij slaperig stadje is en het straalt met name een gevoel van veiligheid uit. Iets wat door iedereen ook bevestigd wordt. Door de werkeloosheid (veel mijnen zijn gesloten afgelopen tijd door de economische crisis) en het grote verschil in armoede en rijkdom is criminaliteit wel aan het stijgen, maar niet in alarmerende cijfers. Kinderen laten mij tot nog toe redelijk met rust en ook de volwassen vallen alles mee, ik had veel meer mensen verwacht die je zouden volgen of bedelen. Is er wel hoor, maar valt alles mee. Het lijkt of er in Rwanda veel vaker Muzungu Muzungu word geroepen. Ook lijken veel meer mensen goed Frans te kunnen spreken. Geweldig!
Boven alles straalt het gewoon een kalmte en rust uit. Wellicht ook omdat ik uit het wat hectische Kinshasa kom.. Wellicht ook omdat ik mijzelf zo kalm en rustig voel. De afgelopen maanden zijn natuurlijk enorm hectisch geweest. Spanningen op het werk, solliciteren, afronden bij JRS, afscheidnemen, in Nederland zijn en dingen organiseren, onzekerheid over wat te verwachten van nieuwe baan, zeer benieuwd zijn naar Congo en eigenlijk al een hele poos onderweg.. dit alles had mij behoorlijk uitgeput. Maar nu ben ik hier dan echt in Lubumbashi, m’n nieuwe toekomst kan beginnen, ik hoef mij geen voorstellingen meer te maken ik kan nu zien hoe de stad is, de mensen zijn, wat het werk inhoud en wie m’n collega’s zijn. En dat geeft rust! Heb ook heerlijk en veel geslapen de afgelopen dagen, eindelijk!
De reis hierheen was een enorme ervaring. Congo is een enorm groot land en het is een behoorlijk eind vliegen van Kinshasa naar Lubumbashi. Omdat ik met de MONUC (de blauwhelmen in Congo) vloog wist ik ook dat ik een aantal tussen landingen ging maken en dat de reis ongeveer de hele dag in beslag zou nemen (rechtstreeks zou het ongeveer 3 uur vliegen zijn). Wat ik echter niet wist is dat het laatste traject van Kamina (pak de kaart er even bij..) naar Lubumbashi ik met een Russische helikopter zou vliegen! Dat was voor het eerst dat ik in een helikopter zat.. geweldig! Na de eerste opwinding bleek 2 uur lang heen en weer geschud te worden en een hard gezoem op de achtergrond (ook al had zo’n beschermende kop telefoon op) irritant te worden.. maar omdat de helikopter zo laag vloog had ik wel goed de mogelijkheid om naar buiten te kijken en de natuur te bewondern, wat op het eerste stuk van de vlucht (met vliegtuig) niet kon omdat we boven de wolken zaten.
In Kamina moest ik ongeveer 3 a 4 uur wachten op vervolg vlucht, ik werd daar aangesproken door Blaise uit Lubumbashi.. ik keek hem wat wantrouwend aan maar hij verduidelijkte zichzelf, Blaise van UNHCR uit Lubumbashi. Kortom mijn nieuwe collega! Hij was voor het weekend opweg naar Kinshasa waar z’n familie woonde en had gehoord dat ik vandaag aankwam dus had in Kamina goed om zich heen gekeken wie Irene zou kunnen zijn (en vervolgens op m’n badge gespiekt. Super leuk. En dat was ook tekenend voor de rest van de ontvangst. Twee mensen stonden voor het bureau op mij te wachten om mij welkom te heten. Alexander een Duitse man die Protection doet en Ahmed de admin/finance guy. Meeste anderen waren al vertrokken omdat ik eind van de dag aankwam. Zij tweeën hadden echter speciaal op mij gewacht. En nog beter, ook al hadden ze een hotel geboekt Alexander bood ook aan dat ik bij hem zou kunnen logeren. Geweldig! Hij heeft me honderd uit verteld over het wel en wee van UNHCR, met welke partners we samen werken, adviezen gegeven hoe bepaalde mensen te benaderen etc. etc. Een vat van informatie! Ik mag bij hem logeren tot ik wat anders heb gevonden. Super fijn om dat vanuit een huis te doen, fijn dat hij mij een beetje wegwijs maakt en heerlijk om geen duur hotel te hoeven betalen (basic hotels kosten rond de 100 dollar… ouch het is hier echt duur!)
Op vrijdag de rest van de staf ontmoet. Iedereen lijkt aardig en beschikbaar om dingen uit te leggen wat erg fijn is. Helaas is het wel zo dat er vier mensen zijn die eind van het jaar vertrekken (en daarmee eigenlijk bijna de hele buitenlandse staf…) dus het is nog even afwachten welke mensen er over een paar maanden zijn. Maar gelukkig zijn ze er nu nog en kan ik dus veel van hen leren. De buitenlandse medewerkers komen allemaal uit West Afrika (behalve Alexander en ik natuurlijk). Daarnaast komt er over een maand of twee nog een JPO (Junior Professional Officer, worden door overheden gesponsord, ik ben ook een JPO via de Nederlandse overheid). Het is een Spaans meisje dat zich bezig gaat houden met protection Lijkt mij erg fijn dat er nog een JPO is.
Alexander heeft me op het bureau opgevangen en in zijn huis en in z’n sociale leven. Super aardig! Ik heb wat vrienden van hem ontmoet, hij vertelt honderd uit over UNHCR en de verschillende kantoren in Katanga en neemt me mee op uitjes. Zo zijn we op zondag naar een meertje gereden. Het meer is een voormalige mijn die door regenwater en dergelijke is gevuld tot een meer. Je gelooft je ogen bijna niet want toen we aangereden kwamen sjeesten de Jetski’s en een speedboot met waterskier door het kleine meer. Dat is toch niet iets wat je verwacht in Congo. Tja de Belgen zeiden Alexander en z’n vrienden een beetje schamper. Een apart slag zo lijkt.. Uberhaupt heeft Alexander het niet heel erg op met de expats die hier in Lubumbashi. Heerlijk de middag aan het meer doorgebracht, gezwommen, gekletst, geluncht en een kleurtje gekregen!
Morgen weer naar kantoor, het is opzich een feestdag voor de VN (einde ramadan) maar Alex gaat naar kantoor en ik ga met hem mee, om deze blog te posten en mij verder in te lezen! Opeens zoveel lees werk verzameld.. het kost me wel nog wat moeite om in het Frans beleidsstukken te lezen maar dat gaat vanzelf wennen, hoop ik!
Foto’s nemen is in Congo (met name Kinshasa) wat ingewikkeld. Er bestaan zelfs fotografie vergunningen heb ik gehoord.. dus ik heb mij nog wat rustig gehouden, zeker in Kinshasa.. ik voeg de enige foto’s die ik tot nog toe genomen heb toe, ze zijn van zondag bij het meer.
x
Boven alles straalt het gewoon een kalmte en rust uit. Wellicht ook omdat ik uit het wat hectische Kinshasa kom.. Wellicht ook omdat ik mijzelf zo kalm en rustig voel. De afgelopen maanden zijn natuurlijk enorm hectisch geweest. Spanningen op het werk, solliciteren, afronden bij JRS, afscheidnemen, in Nederland zijn en dingen organiseren, onzekerheid over wat te verwachten van nieuwe baan, zeer benieuwd zijn naar Congo en eigenlijk al een hele poos onderweg.. dit alles had mij behoorlijk uitgeput. Maar nu ben ik hier dan echt in Lubumbashi, m’n nieuwe toekomst kan beginnen, ik hoef mij geen voorstellingen meer te maken ik kan nu zien hoe de stad is, de mensen zijn, wat het werk inhoud en wie m’n collega’s zijn. En dat geeft rust! Heb ook heerlijk en veel geslapen de afgelopen dagen, eindelijk!
De reis hierheen was een enorme ervaring. Congo is een enorm groot land en het is een behoorlijk eind vliegen van Kinshasa naar Lubumbashi. Omdat ik met de MONUC (de blauwhelmen in Congo) vloog wist ik ook dat ik een aantal tussen landingen ging maken en dat de reis ongeveer de hele dag in beslag zou nemen (rechtstreeks zou het ongeveer 3 uur vliegen zijn). Wat ik echter niet wist is dat het laatste traject van Kamina (pak de kaart er even bij..) naar Lubumbashi ik met een Russische helikopter zou vliegen! Dat was voor het eerst dat ik in een helikopter zat.. geweldig! Na de eerste opwinding bleek 2 uur lang heen en weer geschud te worden en een hard gezoem op de achtergrond (ook al had zo’n beschermende kop telefoon op) irritant te worden.. maar omdat de helikopter zo laag vloog had ik wel goed de mogelijkheid om naar buiten te kijken en de natuur te bewondern, wat op het eerste stuk van de vlucht (met vliegtuig) niet kon omdat we boven de wolken zaten.
In Kamina moest ik ongeveer 3 a 4 uur wachten op vervolg vlucht, ik werd daar aangesproken door Blaise uit Lubumbashi.. ik keek hem wat wantrouwend aan maar hij verduidelijkte zichzelf, Blaise van UNHCR uit Lubumbashi. Kortom mijn nieuwe collega! Hij was voor het weekend opweg naar Kinshasa waar z’n familie woonde en had gehoord dat ik vandaag aankwam dus had in Kamina goed om zich heen gekeken wie Irene zou kunnen zijn (en vervolgens op m’n badge gespiekt. Super leuk. En dat was ook tekenend voor de rest van de ontvangst. Twee mensen stonden voor het bureau op mij te wachten om mij welkom te heten. Alexander een Duitse man die Protection doet en Ahmed de admin/finance guy. Meeste anderen waren al vertrokken omdat ik eind van de dag aankwam. Zij tweeën hadden echter speciaal op mij gewacht. En nog beter, ook al hadden ze een hotel geboekt Alexander bood ook aan dat ik bij hem zou kunnen logeren. Geweldig! Hij heeft me honderd uit verteld over het wel en wee van UNHCR, met welke partners we samen werken, adviezen gegeven hoe bepaalde mensen te benaderen etc. etc. Een vat van informatie! Ik mag bij hem logeren tot ik wat anders heb gevonden. Super fijn om dat vanuit een huis te doen, fijn dat hij mij een beetje wegwijs maakt en heerlijk om geen duur hotel te hoeven betalen (basic hotels kosten rond de 100 dollar… ouch het is hier echt duur!)
Op vrijdag de rest van de staf ontmoet. Iedereen lijkt aardig en beschikbaar om dingen uit te leggen wat erg fijn is. Helaas is het wel zo dat er vier mensen zijn die eind van het jaar vertrekken (en daarmee eigenlijk bijna de hele buitenlandse staf…) dus het is nog even afwachten welke mensen er over een paar maanden zijn. Maar gelukkig zijn ze er nu nog en kan ik dus veel van hen leren. De buitenlandse medewerkers komen allemaal uit West Afrika (behalve Alexander en ik natuurlijk). Daarnaast komt er over een maand of twee nog een JPO (Junior Professional Officer, worden door overheden gesponsord, ik ben ook een JPO via de Nederlandse overheid). Het is een Spaans meisje dat zich bezig gaat houden met protection Lijkt mij erg fijn dat er nog een JPO is.
Alexander heeft me op het bureau opgevangen en in zijn huis en in z’n sociale leven. Super aardig! Ik heb wat vrienden van hem ontmoet, hij vertelt honderd uit over UNHCR en de verschillende kantoren in Katanga en neemt me mee op uitjes. Zo zijn we op zondag naar een meertje gereden. Het meer is een voormalige mijn die door regenwater en dergelijke is gevuld tot een meer. Je gelooft je ogen bijna niet want toen we aangereden kwamen sjeesten de Jetski’s en een speedboot met waterskier door het kleine meer. Dat is toch niet iets wat je verwacht in Congo. Tja de Belgen zeiden Alexander en z’n vrienden een beetje schamper. Een apart slag zo lijkt.. Uberhaupt heeft Alexander het niet heel erg op met de expats die hier in Lubumbashi. Heerlijk de middag aan het meer doorgebracht, gezwommen, gekletst, geluncht en een kleurtje gekregen!
Morgen weer naar kantoor, het is opzich een feestdag voor de VN (einde ramadan) maar Alex gaat naar kantoor en ik ga met hem mee, om deze blog te posten en mij verder in te lezen! Opeens zoveel lees werk verzameld.. het kost me wel nog wat moeite om in het Frans beleidsstukken te lezen maar dat gaat vanzelf wennen, hoop ik!
Foto’s nemen is in Congo (met name Kinshasa) wat ingewikkeld. Er bestaan zelfs fotografie vergunningen heb ik gehoord.. dus ik heb mij nog wat rustig gehouden, zeker in Kinshasa.. ik voeg de enige foto’s die ik tot nog toe genomen heb toe, ze zijn van zondag bij het meer.
x
maandag 14 september 2009
mededelingsdrang (eerste indrukken)
Goed normaal heb ik al een meldingsdrang.. en wil ik allemaal onzinnige details aan de wereld laten weten… maar nu, met zoveel indrukken en dingen die op mij afkomen heb ik helemaal een enorme meldingsdrang! Dus alweer een nieuwe blog ook al staat mijn vorige er pas twee dagen op.
Mijn eerste indruk van HCR was een beetje afstandelijk en verwarrend. Niemand had de tijd genomen om mij even neer te zetten en te vragen hoe het ging en uit te leggen wat nu precies de bedoeling was van mijn dagen hier. Niemand die ik als m’n focalpoint kon beschouwen deze dagen om terecht te komen met al m’n onzinnige en zinnige vragen over wie ik waarover moest spreken. Ik had een enorm gehaast gevoel ook al was ik met name aan het wachten. Ik ontmoette enorm veel mensen, maar sprak met niemand en kon niemand onthouden, was totaal in verwarring. Niemand die zich over mij ontfermde met lunchtijd (zelfs lunch overgeslagen uiteindelijk omdat ik aan het wachten was op een badge en ik de hele dag niets de doen had maar met de lunch opeens heel veel). Pas op het allerlaatste moment was er een iemand die vroeg of ik het wel zou redden het weekend en of ik wel iets te doen had.
Hoe anders vandaag. Ik werd voorgesteld aan de senior secretaresse die een programma voor mij moest maken. Zij had het nog niet gedaan maar heette mij van harte welkom en legde alles enigzins uit. Vroeg wie ik graag wilde spreken en wie ik al gesproken had etc. etc. Een duitse jongen die zelf net sinds een paar weken bij UNHCR werkt nodigde mij uit voor lunch waar ook een canadees meisje bij schoof. Zij hadden ook gelijk zoiets van laten we een dezer dagen nog uit eten gaan. Ik kreeg een bureau toegewezen zodat ik tijdens mijn wachten op het internet kan. Daarnaast een heel fijn inhoudelijk gesprek gehad met de sr. reintegration officer. Wat een wereld van verschil kan het toch maken omdat mensen heel even de tijd voor je nemen. Serieus op vrijdag stond het huilen mij nader dan het lachen en nu loop ik hier op gemak rond. Scheelt natuurlijk ook enorm dat ik vrijdag geheel uitgeput was en alleen al het feit in Congo te zijn enorm indrukwekkend voor mij was.
Maar gelukkig had ik mensen om het weekend mee af te spreken en heb ik mij niet verveeld. Super leuk om met Maria af te spreken een meisje dat ik nog ken van JRS (zei zat in Burundi). Zij is nu ook JPO maar bij UNOPS. Waar ook ter wereld zou het leuk zijn haar te zien maar dat ze me nu een beetje op weg heeft kunnen helpen in congo is geweldig. Daarnaast heb ik de vriend van een goede vriend van mij uit Rwanda gebeld. Deze jongen, Icy is bekend bij iedereen in Rwanda schijnt. Iedereen raadde mij aan om als ik in Kinshasa was met Icy af te spreken en dat hij mij de stad wel zou laten zien. Op zaterdagochtend heb ik met Maria door de stad gelopen en eind van de middag besloot ik Icy op te bellen. Binnen vijf minuten was hij bij het hotel en gingen we wat drinken. Hij heeft me ’s avonds meegenomen naar een barretje en naar een disco. Super leuk om dat mee te maken en ik ben echt heel blij dat hij mij op sleeptouw heeft genomen.
Mijn hotel zit in het centrum, maar je zou het niet door hebben als het je niet verteld was. Ten minste ik had het niet door. Er is geen centraal plein of iets dergelijks. Je ziet helemaal niet enorm veel winkeltjes of restaurantjes of terassjes of iets dergelijks. Tenminste ik von d dat niet zo. Wellicht dat er minder van dit al is in de andere wijken van Kinshasa maar toch. Wel is de grote markt daar, maar aangezien ik net geld had gepint vonden we het niet zo intelligent om daar heen te gaan. Wel nog even over de toeristische markt gelopen waar er redelijk veel te krijgen was. Daarnaast heb ik ook de wijk waar alle ambassades staan bekeken.. mijn hemel! Wat een verschil. Brede lanen met bomen en gras en schoon en enorme enorme huizen. Uitzicht op de Congo rivier (en uitzicht op Brazzaville aan de overkant van de Congo rivier) en alleen maar blanken en rijke Congolezen die er naar toegekomen waren om een ommetje te maken. Ik geloof dat ik de eerste kinderwagen die ik ooit in Afrika heb gezien hier was.. en toen waren het er gelijk 4! Ongeloofelijk. En om mijn ongeloof nog even te vergroten ben ik daarna een supermarkt in gegaan in het centrum. JEMIG! Daar is echt ALLES te verkrijgen. Echt alles. Durf te wedden dat er zelfs patak curry pasta is. Het was wel allemaal belachelijk duur (heb 10 dollar betaald voor druiven, ouch) maar het was er. In Lubumbashi schijnt het allemaal nog duurder te zijn.. ik houd mijn hart vast.
Mijn werk word me nu steeds een stukje duidelijker. Dacht ik uit de functie beschrijving te hebben begrepen dat ik mij alleen met het aspect constructie zou bezighouden blijkt dat niet het geval. Ik ga mij bezighouden met alle aspecten van de reintegratie die UNHCR in z’n plan heeft en zelfs meer... Ik vind het geweldig dat ik me ook tegen vakopleidingen en dergelijke kan aanbemoeien daar ligt uiteindelijk toch veel meer mijn hart. Ik ben de eerste reintegratie officer in Lubumbashi dus het word allemaal nog een beetje uitzoeken wat ik precies op mij ga nemen en wat niet. Veel eigen inbreng dus denk ik!
Donderdag vertek ik eindelijk naar Lubumbashi.. met de MONUC. Dat lijkt me weer een hele ervaring in zichzelf. Helaas kan ik niet al m’n bagage meenemen maar gelukkig was ik gewaarschuwd door de JPO in Tanzania zodat ik er zelf naar gevraagd heb en het ook al georganiseerd heb dat ik de rest na stuur met de cargo. 1,5 dollar per kilo, dat is wel wat anders dan de 30 euro die ik moest betalen om naar Rwanda te gaan.
Goed ik geloof dat m’n meldingsdrang weer gesatisfied is! Alles weer even van mij afgeschrijven.
Mijn eerste indruk van HCR was een beetje afstandelijk en verwarrend. Niemand had de tijd genomen om mij even neer te zetten en te vragen hoe het ging en uit te leggen wat nu precies de bedoeling was van mijn dagen hier. Niemand die ik als m’n focalpoint kon beschouwen deze dagen om terecht te komen met al m’n onzinnige en zinnige vragen over wie ik waarover moest spreken. Ik had een enorm gehaast gevoel ook al was ik met name aan het wachten. Ik ontmoette enorm veel mensen, maar sprak met niemand en kon niemand onthouden, was totaal in verwarring. Niemand die zich over mij ontfermde met lunchtijd (zelfs lunch overgeslagen uiteindelijk omdat ik aan het wachten was op een badge en ik de hele dag niets de doen had maar met de lunch opeens heel veel). Pas op het allerlaatste moment was er een iemand die vroeg of ik het wel zou redden het weekend en of ik wel iets te doen had.
Hoe anders vandaag. Ik werd voorgesteld aan de senior secretaresse die een programma voor mij moest maken. Zij had het nog niet gedaan maar heette mij van harte welkom en legde alles enigzins uit. Vroeg wie ik graag wilde spreken en wie ik al gesproken had etc. etc. Een duitse jongen die zelf net sinds een paar weken bij UNHCR werkt nodigde mij uit voor lunch waar ook een canadees meisje bij schoof. Zij hadden ook gelijk zoiets van laten we een dezer dagen nog uit eten gaan. Ik kreeg een bureau toegewezen zodat ik tijdens mijn wachten op het internet kan. Daarnaast een heel fijn inhoudelijk gesprek gehad met de sr. reintegration officer. Wat een wereld van verschil kan het toch maken omdat mensen heel even de tijd voor je nemen. Serieus op vrijdag stond het huilen mij nader dan het lachen en nu loop ik hier op gemak rond. Scheelt natuurlijk ook enorm dat ik vrijdag geheel uitgeput was en alleen al het feit in Congo te zijn enorm indrukwekkend voor mij was.
Maar gelukkig had ik mensen om het weekend mee af te spreken en heb ik mij niet verveeld. Super leuk om met Maria af te spreken een meisje dat ik nog ken van JRS (zei zat in Burundi). Zij is nu ook JPO maar bij UNOPS. Waar ook ter wereld zou het leuk zijn haar te zien maar dat ze me nu een beetje op weg heeft kunnen helpen in congo is geweldig. Daarnaast heb ik de vriend van een goede vriend van mij uit Rwanda gebeld. Deze jongen, Icy is bekend bij iedereen in Rwanda schijnt. Iedereen raadde mij aan om als ik in Kinshasa was met Icy af te spreken en dat hij mij de stad wel zou laten zien. Op zaterdagochtend heb ik met Maria door de stad gelopen en eind van de middag besloot ik Icy op te bellen. Binnen vijf minuten was hij bij het hotel en gingen we wat drinken. Hij heeft me ’s avonds meegenomen naar een barretje en naar een disco. Super leuk om dat mee te maken en ik ben echt heel blij dat hij mij op sleeptouw heeft genomen.
Mijn hotel zit in het centrum, maar je zou het niet door hebben als het je niet verteld was. Ten minste ik had het niet door. Er is geen centraal plein of iets dergelijks. Je ziet helemaal niet enorm veel winkeltjes of restaurantjes of terassjes of iets dergelijks. Tenminste ik von d dat niet zo. Wellicht dat er minder van dit al is in de andere wijken van Kinshasa maar toch. Wel is de grote markt daar, maar aangezien ik net geld had gepint vonden we het niet zo intelligent om daar heen te gaan. Wel nog even over de toeristische markt gelopen waar er redelijk veel te krijgen was. Daarnaast heb ik ook de wijk waar alle ambassades staan bekeken.. mijn hemel! Wat een verschil. Brede lanen met bomen en gras en schoon en enorme enorme huizen. Uitzicht op de Congo rivier (en uitzicht op Brazzaville aan de overkant van de Congo rivier) en alleen maar blanken en rijke Congolezen die er naar toegekomen waren om een ommetje te maken. Ik geloof dat ik de eerste kinderwagen die ik ooit in Afrika heb gezien hier was.. en toen waren het er gelijk 4! Ongeloofelijk. En om mijn ongeloof nog even te vergroten ben ik daarna een supermarkt in gegaan in het centrum. JEMIG! Daar is echt ALLES te verkrijgen. Echt alles. Durf te wedden dat er zelfs patak curry pasta is. Het was wel allemaal belachelijk duur (heb 10 dollar betaald voor druiven, ouch) maar het was er. In Lubumbashi schijnt het allemaal nog duurder te zijn.. ik houd mijn hart vast.
Mijn werk word me nu steeds een stukje duidelijker. Dacht ik uit de functie beschrijving te hebben begrepen dat ik mij alleen met het aspect constructie zou bezighouden blijkt dat niet het geval. Ik ga mij bezighouden met alle aspecten van de reintegratie die UNHCR in z’n plan heeft en zelfs meer... Ik vind het geweldig dat ik me ook tegen vakopleidingen en dergelijke kan aanbemoeien daar ligt uiteindelijk toch veel meer mijn hart. Ik ben de eerste reintegratie officer in Lubumbashi dus het word allemaal nog een beetje uitzoeken wat ik precies op mij ga nemen en wat niet. Veel eigen inbreng dus denk ik!
Donderdag vertek ik eindelijk naar Lubumbashi.. met de MONUC. Dat lijkt me weer een hele ervaring in zichzelf. Helaas kan ik niet al m’n bagage meenemen maar gelukkig was ik gewaarschuwd door de JPO in Tanzania zodat ik er zelf naar gevraagd heb en het ook al georganiseerd heb dat ik de rest na stuur met de cargo. 1,5 dollar per kilo, dat is wel wat anders dan de 30 euro die ik moest betalen om naar Rwanda te gaan.
Goed ik geloof dat m’n meldingsdrang weer gesatisfied is! Alles weer even van mij afgeschrijven.
zaterdag 12 september 2009
Kinshasa!!
Op het vliegveld van Brussel donderdagochtend begon ik mij toch opeens zorgen te maken.. ik had eindelijk wat door de reisgids gebladerd in Geneve en Kinshasa word beschreven als een grote chaos. Ik. zag de grootste wanorde voor mij, iedereen die alleen maar geld van je probeerde af te troggelen, je bagage die onvindbaar zou zijn, tasjesdieven overal. En dan heb ik het nog alleen over het vliegveld. En hoe zou ik in de stad komen? Zou UNHCR me wel echt op komen halen, want ik had geen idee welk hotel voor mij geboekt was..
In het vliegtuig begon ik gelukkig wat te kalmeren, uiteindelijk zijn het ook gewoon mensen die je tegenkomt! Geloof dat ik zo op het allerlaatste moment even een paniekaanval van de zenuwen had.. het is ook niet niets om weer naar een ander onbekend land te gaan.
En het viel inderdaad echt ALLES mee. Pfff. Er waren extreem veel mensen, veel mensen met een baan en ook veel mensen die een baan probeerde te ritselen. Maar ik kwam makkelijk door de douane, bagage stond goed aangegeven en was er ook gelijk, en UNHCR stond al op mij te wachten bij de bagageband. Het vliegtuig uitgaan was dus ook geen probleem, maar denk dat het anders ook wel mee was gevallen.
Tja en nu zit ik hier dus. In Kinshasa. Ik kan het zelf nog niet helemaal geloven.. Gisterochtend gelijk naar kantoor gegaan. Had tegen de chauffeur gezegd om mij om een uur of 9 op te halen.. eerste dag mocht ik van mijzelf wel wat later komen. Op kantoor vooral gewacht, aan veel mensen voorgesteld, gehaast, een paar briefings gehad, nog veel meer gewacht en een badge gehaald. Op zich wel een oke dag maar ik had echt iemand nodig die me even rustig neer zette en vertelde hoe het bureau in elkaar zat wat de bedoeling was van deze dagen en die me een beetje de wegwees.. die was er niet. Resultaat was ook dat ik me een beetje verloren voelde. Opeens achter een badge aan moest want die had ik die dag nodig anders zou ik woensdag nooit kunnen vliegen en ondanks al het wachten op een ander bureau voor die badge (gelukkig heb ik snakes op mijn tel herontdekt!) was het te druk om te lunchen. Ik zat ook vooral met allerlei praktische vragen zo op m’n eerste dag (hoe kom ik aan geld, waar koop ik een telefoonnummer? Krijg ik gelijk een HCR telefoonnummer, moet ik het hotel voorschieten, wanneer vertrek ik? Hoeveel bagage mag er op die vlucht? Etc. etc.) en daar had ik eigenlijk geen tijd voor om die te stellen. Gelukkig zijn er altijd nog de chauffeurs! Ik klets natuurlijk altijd alweer een eind weg met iedereen en heb al een paar vriendjes onder de chauffeurs (zelfs al uitgenodigd voor een bruiloft, nee niet als bruid). Zij hebben mij geholpen geld te wisselen (domme zet want je betaalt hier alles in Dollar.. logisch want het grootste bankbiljet is 500 CFR wat ongeveer 60 dollar cent is) en een telefoonkaart te regelen. Ja lieve mensen ik ben belbaar! M’n nieuwe nummer is 0815366657! Op internet weer even zoeken hoe ik het makkelijkst te bereiken ben. M’n Nederlandse telefoon heb ik nog niet helemaal door.. ik krijg een smsje van Anouska al een keer of 30 sinds ik hier ben.. toen ik mijzelf smste met m’n nieuwe nummer kwam het door, en toen ik m’n NL smste vanaf skype ook.. je kunt het dus proberen. Maar hoewel ik vanaf m’n nieuwe telefoon wel mijzelf kan smsen kwam hij niet door naar andere mensen. Ook smsjes vanaf m’n NL nummer lijken niet er door heen te komen Maar goed ik geef niet op.. wellicht is het in Lubumbashi anders. Voor nu probeer vooral te smsen op het ene of het andere nummer en als ik niet terug kan smsen dan zal ik je een mailtje sturen als ik het ontvangen heb.
En nu is het weekend! Ik ben blij dat ik al iemand ken hier, en wat telefoonnummers heb verzameld want anders had ik mij deze dagen doodverveeld. Gisteren getwijfeld, ik was kapot maar vond het ook wel goed voor mijzelf om nog iets buiten de deur te komen. Uiteindelijk Maria gebeld (spaans meisje dat voor JRS in Bujumbura werkte) en met haar en haar vrienden afgesproken, lekker gegeten en weer netjes bij m’n hotel afgedropt. Vandaag gaat zij mij waarschijnlijk helpen om aan dollars te komen en gaan we naar een museum waar zij ook nog niet geweest is. Vanavond hoop ik de beruchte Icy te bellen (vriend van Nic en Wang-Thu) of tenminste ik hoop hem eerder te bellen maar ik hoop dat hij mij vanavond mee op stap neemt. Het nachtleven in Kinshasa is one of a kind.. en ik kom hier denk ik niet meer terug.. dus hoop dat hij me meeneemt. Het is niet leuk om alleen te gaan maar hier ook zeker niet veilig als je niet weet waar je wel en niet heen kunt. Nou is er in het posh hotel ook een concert van een geweldige zanger dus daar kan ik ook altijd nog heen. Heb ook nog het nummer van een Congolese die volgens mij ooit in Lubumbashi heeft gewoond met wie ik via de mail al contact heb gehad en die mij wel wat van Kinshasa wilde laten zien. Ik ga me niet vervelen! Maar wel lekker rustig aan doen.
Maar goed eerst maar eens opstaan, ontbijten en Maria bellen om te kijken wat we gaan doen.
Oh nog een ding… het is hier koud! Nou ja niet echt opzich is het op het moment buiten lekker warm, tussen de 25 en 30 graden. Maar overal hebben ze de airco zo hoog staan.. heb op kantoor al een paar keer met kippenvel gezeten! Ik doe maandag iets met lange mouwen aan!
xxx
In het vliegtuig begon ik gelukkig wat te kalmeren, uiteindelijk zijn het ook gewoon mensen die je tegenkomt! Geloof dat ik zo op het allerlaatste moment even een paniekaanval van de zenuwen had.. het is ook niet niets om weer naar een ander onbekend land te gaan.
En het viel inderdaad echt ALLES mee. Pfff. Er waren extreem veel mensen, veel mensen met een baan en ook veel mensen die een baan probeerde te ritselen. Maar ik kwam makkelijk door de douane, bagage stond goed aangegeven en was er ook gelijk, en UNHCR stond al op mij te wachten bij de bagageband. Het vliegtuig uitgaan was dus ook geen probleem, maar denk dat het anders ook wel mee was gevallen.
Tja en nu zit ik hier dus. In Kinshasa. Ik kan het zelf nog niet helemaal geloven.. Gisterochtend gelijk naar kantoor gegaan. Had tegen de chauffeur gezegd om mij om een uur of 9 op te halen.. eerste dag mocht ik van mijzelf wel wat later komen. Op kantoor vooral gewacht, aan veel mensen voorgesteld, gehaast, een paar briefings gehad, nog veel meer gewacht en een badge gehaald. Op zich wel een oke dag maar ik had echt iemand nodig die me even rustig neer zette en vertelde hoe het bureau in elkaar zat wat de bedoeling was van deze dagen en die me een beetje de wegwees.. die was er niet. Resultaat was ook dat ik me een beetje verloren voelde. Opeens achter een badge aan moest want die had ik die dag nodig anders zou ik woensdag nooit kunnen vliegen en ondanks al het wachten op een ander bureau voor die badge (gelukkig heb ik snakes op mijn tel herontdekt!) was het te druk om te lunchen. Ik zat ook vooral met allerlei praktische vragen zo op m’n eerste dag (hoe kom ik aan geld, waar koop ik een telefoonnummer? Krijg ik gelijk een HCR telefoonnummer, moet ik het hotel voorschieten, wanneer vertrek ik? Hoeveel bagage mag er op die vlucht? Etc. etc.) en daar had ik eigenlijk geen tijd voor om die te stellen. Gelukkig zijn er altijd nog de chauffeurs! Ik klets natuurlijk altijd alweer een eind weg met iedereen en heb al een paar vriendjes onder de chauffeurs (zelfs al uitgenodigd voor een bruiloft, nee niet als bruid). Zij hebben mij geholpen geld te wisselen (domme zet want je betaalt hier alles in Dollar.. logisch want het grootste bankbiljet is 500 CFR wat ongeveer 60 dollar cent is) en een telefoonkaart te regelen. Ja lieve mensen ik ben belbaar! M’n nieuwe nummer is 0815366657! Op internet weer even zoeken hoe ik het makkelijkst te bereiken ben. M’n Nederlandse telefoon heb ik nog niet helemaal door.. ik krijg een smsje van Anouska al een keer of 30 sinds ik hier ben.. toen ik mijzelf smste met m’n nieuwe nummer kwam het door, en toen ik m’n NL smste vanaf skype ook.. je kunt het dus proberen. Maar hoewel ik vanaf m’n nieuwe telefoon wel mijzelf kan smsen kwam hij niet door naar andere mensen. Ook smsjes vanaf m’n NL nummer lijken niet er door heen te komen Maar goed ik geef niet op.. wellicht is het in Lubumbashi anders. Voor nu probeer vooral te smsen op het ene of het andere nummer en als ik niet terug kan smsen dan zal ik je een mailtje sturen als ik het ontvangen heb.
En nu is het weekend! Ik ben blij dat ik al iemand ken hier, en wat telefoonnummers heb verzameld want anders had ik mij deze dagen doodverveeld. Gisteren getwijfeld, ik was kapot maar vond het ook wel goed voor mijzelf om nog iets buiten de deur te komen. Uiteindelijk Maria gebeld (spaans meisje dat voor JRS in Bujumbura werkte) en met haar en haar vrienden afgesproken, lekker gegeten en weer netjes bij m’n hotel afgedropt. Vandaag gaat zij mij waarschijnlijk helpen om aan dollars te komen en gaan we naar een museum waar zij ook nog niet geweest is. Vanavond hoop ik de beruchte Icy te bellen (vriend van Nic en Wang-Thu) of tenminste ik hoop hem eerder te bellen maar ik hoop dat hij mij vanavond mee op stap neemt. Het nachtleven in Kinshasa is one of a kind.. en ik kom hier denk ik niet meer terug.. dus hoop dat hij me meeneemt. Het is niet leuk om alleen te gaan maar hier ook zeker niet veilig als je niet weet waar je wel en niet heen kunt. Nou is er in het posh hotel ook een concert van een geweldige zanger dus daar kan ik ook altijd nog heen. Heb ook nog het nummer van een Congolese die volgens mij ooit in Lubumbashi heeft gewoond met wie ik via de mail al contact heb gehad en die mij wel wat van Kinshasa wilde laten zien. Ik ga me niet vervelen! Maar wel lekker rustig aan doen.
Maar goed eerst maar eens opstaan, ontbijten en Maria bellen om te kijken wat we gaan doen.
Oh nog een ding… het is hier koud! Nou ja niet echt opzich is het op het moment buiten lekker warm, tussen de 25 en 30 graden. Maar overal hebben ze de airco zo hoog staan.. heb op kantoor al een paar keer met kippenvel gezeten! Ik doe maandag iets met lange mouwen aan!
xxx
donderdag 30 juli 2009
Muzungu Uwamahoro
Al eerder heb ik ooit in m’n blog geschreven dat de eerste Kinyarwanda woorden die ik geleerd heb “ntabwo nitkwa muzungu” was.. ofterwijl ik heet geen Muzungu. Ik heb ook in het begin een kinyarwanda naam gekregen, namelijk Uwamahoro. Dus soms zeg ik er nu achteraan dat ik Uwamahoro heet, geen muzungu. Sibio?
Gisteren ging ik inkopen doen op de markt. Een klein manneke kwam op mij af, Muzungu, muzungu! Waarop ik uit gewoonte antwoorde, ntabwo nitkwa muzungu. Nee zei hij, je heet wel muzungu! Ehm, nee sorry ik heet echt geen muzungu. Jawel, je heet muzungu. Nee ik ben muzungu maar echt ik heet geen muzungu. Jawel je heet MUZUNGU!
Wel vaker blijven kindjes me muzungu noemen maar dat iemand rond uit weigerde te geloven dat ik geen Muzungu heette en daar ook eerlijk vooruit kwam, tja dat heb ik niet eerder gehad.
Na nog een heel vaak Ingo, Oya heen en weer was hij dan toch eindelijk overtuigd dat mijn naam Uwamahoro was.. vervolgens vertelde hij aan jan en alleman dat mijn naam uwamahoro was. Terwijl we eindeloos op bonnetjes aan het wachten waren heb ik met hem gedanst, liedjes gezongen, gekke gezichten getrokken. Toen eindelijk alle bonnen waren geschreven en ik er vandoor ging liep hij strak achter mij aan. M’n drie keer doei zeggen had geen succes. Toen ik in de auto klom klom hij achter mij aan.. uiteindelijk moest iemand hem buiten vast houden zodat ik de deur van m’n auto dicht kon doen en kon wegrijden…
Als ik een Madonna move zou doen, zou dit jochie (dat zegt wees te zijn) mijn slachtoffer/doelgroep zijn. Hij zou het vast goed doen in Lubumbashi!
Gisteren ging ik inkopen doen op de markt. Een klein manneke kwam op mij af, Muzungu, muzungu! Waarop ik uit gewoonte antwoorde, ntabwo nitkwa muzungu. Nee zei hij, je heet wel muzungu! Ehm, nee sorry ik heet echt geen muzungu. Jawel, je heet muzungu. Nee ik ben muzungu maar echt ik heet geen muzungu. Jawel je heet MUZUNGU!
Wel vaker blijven kindjes me muzungu noemen maar dat iemand rond uit weigerde te geloven dat ik geen Muzungu heette en daar ook eerlijk vooruit kwam, tja dat heb ik niet eerder gehad.
Na nog een heel vaak Ingo, Oya heen en weer was hij dan toch eindelijk overtuigd dat mijn naam Uwamahoro was.. vervolgens vertelde hij aan jan en alleman dat mijn naam uwamahoro was. Terwijl we eindeloos op bonnetjes aan het wachten waren heb ik met hem gedanst, liedjes gezongen, gekke gezichten getrokken. Toen eindelijk alle bonnen waren geschreven en ik er vandoor ging liep hij strak achter mij aan. M’n drie keer doei zeggen had geen succes. Toen ik in de auto klom klom hij achter mij aan.. uiteindelijk moest iemand hem buiten vast houden zodat ik de deur van m’n auto dicht kon doen en kon wegrijden…
Als ik een Madonna move zou doen, zou dit jochie (dat zegt wees te zijn) mijn slachtoffer/doelgroep zijn. Hij zou het vast goed doen in Lubumbashi!
woensdag 29 juli 2009
Kom met mij borrelen eind Augustus
Begin september ben ik voor een weekje in Nederland! Ik heb zoals al eerder gezegd niet heel veel tijd maar zou wel graag iedereen willen zien! Daarom zal ik op zaterdag 29 augustus een borrel organiseren voor iedereen die tijd en zin heeft. Waarschijnlijk installeer ik mij ergens op een terras eind van de middag en blijf ik daar tot eind van de avond. Als het mooi weer is wellicht aan het strand, bij slecht weer ergens in een kroeg in Amsterdam.
Zou leuk zijn jullie allemaal te zien dus houd de datum vast vrij in je agenda!
Zou leuk zijn jullie allemaal te zien dus houd de datum vast vrij in je agenda!
dinsdag 21 juli 2009
JEMIG
JEMIG!!! Opeens is het al 20 juli… Over een maand ben ik m’n spullen aan het inpakken en afscheid aan het nemen. Ongeloofelijk! Echt heel ongeloofelijk.
Ik heb nog zoveel te doen, zoveel dingen te regelen, zoveel half afgeronde dingen op mijn werk die ik graag geheel afgerond wil hebben voor ik weg ga, zoveel mensen om nog te zien zoveel uitdagingen om nog aan te gaan, zoveel zoveel zoveel. PFFF.
Er zijn alweer twee weken voorbij sinds ik terug ben uit Nederland en ik heb nog maar zo weinig weken! STRESSS
Ik wist natuurlijk van te voren dat het niet makkelijk zou zijn om afscheid te nemen, dat is het nooit. Ondanks dat het hier niet altijd op m’n plek ben geweest vind ik het moeilijk om weg te gaan. Dit weekend werd me opeens duidelijk hoe weinig tijd ik nog maar heb. Een van m’n beste vriendinnetjes gaat vrijdag op vakantie en komt pas terug vlak voor mijn laatste weekend! Omdat ik dan uiteraard als een gestreste kip rond loop en een groot afscheidsfeest geef was dit het laatste weekend dat ik echt tijd met Leah kon doorbrengen. Het werd dan ook het Leah en Irene weekend gedoopt en iedereen die Leah wilde zien werd doorverwezen naar mij, want ik mocht over haar sociale agenda beschikken! Traditie getrouw zijn we de kroeg in gedoken, veel bij gekletst en gelachen, ik gedanst en zij zelfs ook een beetje (unieke ervaring haar zelfs kunnen dwingen/overtuigen naar KBC te gaan), brochettes gegeten op plekken waar we nog nooit geweest waren, foute barretjes ingelopen, naar de kleermaker geweest, thee gedronken, op haar terras gehangen etc. etc. Fijn om deze tijd met haar door te brengen, maar als ik bedenk met hoeveel anderen ik eigenlijk ook wel zo’n weekend zou willen… zoveel weekenden heb ik niet meer.
Om een beetje ruimte in m’n hoofd te creëren ben ik door m’n kledingkast gegaan.. de kleren die ik nooit draag, niet goed pas of verwassen zijn heb ik allemaal in een koffer gepropt en zal ik aan de vulnerables geven. De toiletspullen die ik over zal hebben in m’n hoofd al verdeeld, de tijdschriften beloofd weg te geven.. De rest moet vast in twee koffers passen! Als ik nu alleen de rust en de tijd zou vinden om mij te verdiepen in de UNHCR veiligheidscursus, oriëntatie map, seksuele intimidatie dvd etc..
De overdracht begint langzaamaan vorm te krijgen. Een nieuwe verantwoordelijke voor het Centre de Promotion is gevonden. Studenten beginnen toch eindelijk binnen te druppelen (was bang dat we het moesten sluiten wegens gebrek aan interesse), in P&O worden de secretaresse en de nationale directrice steeds handiger en ik heb het meeste kunnen afronden met de advocaat, teacher training is iets dat Carme op het lijf geschreven is dus ook daar maak ik mij geen zorgen over. Dit jaar werken we veel meer met Rwandesen en minder met vluchtelingen die opgeleid worden… betekent ook minder werk voor ons. Naast m’n officiële taken doe ik natuurlijk nog veel meer maar hopelijk word dat op een natuurlijke wijze overgenomen door anderen.
Goed om te merken is dat ik opeens meer waardering voor m’n werk krijg van boven af, dat ze wat meer inzicht in de situatie hebben gekregen. Dat voelt goed en ik ben blij dat nog mee te maken.
Ik kijk uiteraard extreem naar uit om in Congo aan de slag te gaan. Een nieuwe stad, een nieuw land, een nieuwe organisatie, een nieuwe cultuur om te ontdekken! Congo is ook geen gemakkelijk land, werken voor UNHCR lijkt me een uitdaging maar ik kijk er enorm naar uit!
In m’n hoofd zie ik mijzelf al zitten op de veranda van m’n EIGEN huis!
Ik heb nog zoveel te doen, zoveel dingen te regelen, zoveel half afgeronde dingen op mijn werk die ik graag geheel afgerond wil hebben voor ik weg ga, zoveel mensen om nog te zien zoveel uitdagingen om nog aan te gaan, zoveel zoveel zoveel. PFFF.
Er zijn alweer twee weken voorbij sinds ik terug ben uit Nederland en ik heb nog maar zo weinig weken! STRESSS
Ik wist natuurlijk van te voren dat het niet makkelijk zou zijn om afscheid te nemen, dat is het nooit. Ondanks dat het hier niet altijd op m’n plek ben geweest vind ik het moeilijk om weg te gaan. Dit weekend werd me opeens duidelijk hoe weinig tijd ik nog maar heb. Een van m’n beste vriendinnetjes gaat vrijdag op vakantie en komt pas terug vlak voor mijn laatste weekend! Omdat ik dan uiteraard als een gestreste kip rond loop en een groot afscheidsfeest geef was dit het laatste weekend dat ik echt tijd met Leah kon doorbrengen. Het werd dan ook het Leah en Irene weekend gedoopt en iedereen die Leah wilde zien werd doorverwezen naar mij, want ik mocht over haar sociale agenda beschikken! Traditie getrouw zijn we de kroeg in gedoken, veel bij gekletst en gelachen, ik gedanst en zij zelfs ook een beetje (unieke ervaring haar zelfs kunnen dwingen/overtuigen naar KBC te gaan), brochettes gegeten op plekken waar we nog nooit geweest waren, foute barretjes ingelopen, naar de kleermaker geweest, thee gedronken, op haar terras gehangen etc. etc. Fijn om deze tijd met haar door te brengen, maar als ik bedenk met hoeveel anderen ik eigenlijk ook wel zo’n weekend zou willen… zoveel weekenden heb ik niet meer.
Om een beetje ruimte in m’n hoofd te creëren ben ik door m’n kledingkast gegaan.. de kleren die ik nooit draag, niet goed pas of verwassen zijn heb ik allemaal in een koffer gepropt en zal ik aan de vulnerables geven. De toiletspullen die ik over zal hebben in m’n hoofd al verdeeld, de tijdschriften beloofd weg te geven.. De rest moet vast in twee koffers passen! Als ik nu alleen de rust en de tijd zou vinden om mij te verdiepen in de UNHCR veiligheidscursus, oriëntatie map, seksuele intimidatie dvd etc..
De overdracht begint langzaamaan vorm te krijgen. Een nieuwe verantwoordelijke voor het Centre de Promotion is gevonden. Studenten beginnen toch eindelijk binnen te druppelen (was bang dat we het moesten sluiten wegens gebrek aan interesse), in P&O worden de secretaresse en de nationale directrice steeds handiger en ik heb het meeste kunnen afronden met de advocaat, teacher training is iets dat Carme op het lijf geschreven is dus ook daar maak ik mij geen zorgen over. Dit jaar werken we veel meer met Rwandesen en minder met vluchtelingen die opgeleid worden… betekent ook minder werk voor ons. Naast m’n officiële taken doe ik natuurlijk nog veel meer maar hopelijk word dat op een natuurlijke wijze overgenomen door anderen.
Goed om te merken is dat ik opeens meer waardering voor m’n werk krijg van boven af, dat ze wat meer inzicht in de situatie hebben gekregen. Dat voelt goed en ik ben blij dat nog mee te maken.
Ik kijk uiteraard extreem naar uit om in Congo aan de slag te gaan. Een nieuwe stad, een nieuw land, een nieuwe organisatie, een nieuwe cultuur om te ontdekken! Congo is ook geen gemakkelijk land, werken voor UNHCR lijkt me een uitdaging maar ik kijk er enorm naar uit!
In m’n hoofd zie ik mijzelf al zitten op de veranda van m’n EIGEN huis!
dinsdag 7 juli 2009
CONGO!
Met m’n gezucht en gesteun in m’n vorige blog gaf ik al aan dat er redelijk wat veranderingen in de lucht zaten… en nu zijn die ook officieel en helemaal ten positieve.
Afgelopen 2 weken had ik een bliksem bezoek aan Nederland. Redelijk onverwacht en totaal ongepland, de reden was dat ik was uitgenodigd voor een sollicitatie gesprek. Op dinsdag geboekt om op zondag in Brussel aan te komen. Ik was al wat langer om mij heen aan het kijken omdat ik hier toch niet helemaal op mijn plek zit. JRS en ik passen niet zo goed bij elkaar, het samen wonen viel mij zwaar en ook aan Rwanda had ik een zware dobber. Tegelijkertijd ging het wel veel beter met mij dan vorig jaar, ik haalde veel meer plezier en energie uit het werk en was ook beter geaard in Rwanda.
Nou ja om een heel verhaal kort te maken. IK HEB EEN NIEUWE BAAN! Ik word via het JPO programma de nieuwe Associate Reintegration Officer bij UNHCR in Lubumbashi Congo!! Ik heb er onwijs veel zin in en ben heel gelukkig dat ik deze mogelijkheid krijg. Na een aantal jaar bij een donor te hebben gewerkt (Cordaid) en nu bij een NGO (JRS) krijg ik nu de kans om ontwikkeling van uit VN perspectief. Ook interessant dat ik in het grote meren gebied blijf werken en de kans krijg om het proces van vluchtelingen die terug naar huis gaan te begeleiden
Ik ga mij met name bezig houden met constructie en rehabilitatie van woningen, scholen etc om de integratie te vergemakkelijken. Je kunt je voorstellen dat als mensen zo ontzettend lang van huis zijn geweest hun huis is ingenomen door iemand anders, en dat de oorlog natuurlijk veel verwoesting heeft achtergelaten waardoor huizen en publieke gebouwen onbruikbaar zijn geworden.
Lubumbashi is de hoofdstad van Katanga. Het is in zowel Lubumbashi als geheel Katanga vrij veilig. Het ligt tegen de grens van Zambia aan en is qua cultuur, omgeving, inkomsten en veiligheid een geheel ander verhaal dan oost-congo. Omdat het zo zuidelijk ligt en ver van Rwanda zal ik niet met dezelfde vluchtelingen populatie werken als dat ik nu doe, maar met name met mensen die naar Tanzania zijn gevlucht.
Een nieuwe uitdaging waar ik mij zoals gebruikelijk weer met enorme enthousiasme enigszins blind in stort.. ik ben benieuwd wat het mij dit keer zal brengen.
Ik zal hier nog tot eind augustus zijn om alles netjes te kunnen overdragen… het word een erg drukke periode want ik ga volgende week een maand lang teacher training tegemoet en de nieuwe lichting van het centrum zou ook moeten starten. Daarnaast natuurlijk al mijn werkzaamheden overdragen gedeeltelijk aan lokale staf, gedeeltelijk aan de project directeur of nationale directeur.
Ik heb het hier niet altijd makkelijk gehad maar heb wel extreem veel goede momenten gehad waarbij bijvoorbeeld de diploma uitreiking die ik eerder beschreef een goed voorbeeld is. Ik heb extreem veel geleerd, met name de afgelopen 6 maanden ben ik zowel privé als professioneel veel sterker geworden. Sterk genoeg om te zeggen en nu is het genoeg geweest maar wel met een tevreden gevoel terug kijkend!
Nu maar hopen dat ik dit gevoel de komende 2 maanden vol houd! Verwacht het wel want hoewel ik blij ben hier een punt achter te kunnen zetten en zo’n geweldige nieuwe uitdaging aan te gaan vind ik het ook heel jammer om hier weg te gaan. Ik ga de mensen om mij heen ontzettend missen, zowel collega’s, mensen uit het kamp en vrienden.
Ik zal eind augustus voor een weekje in Nederland zijn (om verhuizing e.d. te regelen. ). Ik krijg het dan super druk dus verwacht niet dat ik dan veel mensen privé zal zien (helaas was dit ook die twee weken dat ik nu in NL was op eens het geval met sollicitatiegesrpekken, medisch onderzoek etc. etc.) maar ik zal zeker proberen een borrel te geven om te vieren dat ik een nieuwe baan heb. Meer informatie daarover volgt nog!
P.S. vorige week heb ik ook een super schattig video online gezet waar kindjes uit het kamp mij in perfect nederlands nazingen! zie blog hieronder. De kindjes ga ik nog wel het meeste missen!
Afgelopen 2 weken had ik een bliksem bezoek aan Nederland. Redelijk onverwacht en totaal ongepland, de reden was dat ik was uitgenodigd voor een sollicitatie gesprek. Op dinsdag geboekt om op zondag in Brussel aan te komen. Ik was al wat langer om mij heen aan het kijken omdat ik hier toch niet helemaal op mijn plek zit. JRS en ik passen niet zo goed bij elkaar, het samen wonen viel mij zwaar en ook aan Rwanda had ik een zware dobber. Tegelijkertijd ging het wel veel beter met mij dan vorig jaar, ik haalde veel meer plezier en energie uit het werk en was ook beter geaard in Rwanda.
Nou ja om een heel verhaal kort te maken. IK HEB EEN NIEUWE BAAN! Ik word via het JPO programma de nieuwe Associate Reintegration Officer bij UNHCR in Lubumbashi Congo!! Ik heb er onwijs veel zin in en ben heel gelukkig dat ik deze mogelijkheid krijg. Na een aantal jaar bij een donor te hebben gewerkt (Cordaid) en nu bij een NGO (JRS) krijg ik nu de kans om ontwikkeling van uit VN perspectief. Ook interessant dat ik in het grote meren gebied blijf werken en de kans krijg om het proces van vluchtelingen die terug naar huis gaan te begeleiden
Ik ga mij met name bezig houden met constructie en rehabilitatie van woningen, scholen etc om de integratie te vergemakkelijken. Je kunt je voorstellen dat als mensen zo ontzettend lang van huis zijn geweest hun huis is ingenomen door iemand anders, en dat de oorlog natuurlijk veel verwoesting heeft achtergelaten waardoor huizen en publieke gebouwen onbruikbaar zijn geworden.
Lubumbashi is de hoofdstad van Katanga. Het is in zowel Lubumbashi als geheel Katanga vrij veilig. Het ligt tegen de grens van Zambia aan en is qua cultuur, omgeving, inkomsten en veiligheid een geheel ander verhaal dan oost-congo. Omdat het zo zuidelijk ligt en ver van Rwanda zal ik niet met dezelfde vluchtelingen populatie werken als dat ik nu doe, maar met name met mensen die naar Tanzania zijn gevlucht.
Een nieuwe uitdaging waar ik mij zoals gebruikelijk weer met enorme enthousiasme enigszins blind in stort.. ik ben benieuwd wat het mij dit keer zal brengen.
Ik zal hier nog tot eind augustus zijn om alles netjes te kunnen overdragen… het word een erg drukke periode want ik ga volgende week een maand lang teacher training tegemoet en de nieuwe lichting van het centrum zou ook moeten starten. Daarnaast natuurlijk al mijn werkzaamheden overdragen gedeeltelijk aan lokale staf, gedeeltelijk aan de project directeur of nationale directeur.
Ik heb het hier niet altijd makkelijk gehad maar heb wel extreem veel goede momenten gehad waarbij bijvoorbeeld de diploma uitreiking die ik eerder beschreef een goed voorbeeld is. Ik heb extreem veel geleerd, met name de afgelopen 6 maanden ben ik zowel privé als professioneel veel sterker geworden. Sterk genoeg om te zeggen en nu is het genoeg geweest maar wel met een tevreden gevoel terug kijkend!
Nu maar hopen dat ik dit gevoel de komende 2 maanden vol houd! Verwacht het wel want hoewel ik blij ben hier een punt achter te kunnen zetten en zo’n geweldige nieuwe uitdaging aan te gaan vind ik het ook heel jammer om hier weg te gaan. Ik ga de mensen om mij heen ontzettend missen, zowel collega’s, mensen uit het kamp en vrienden.
Ik zal eind augustus voor een weekje in Nederland zijn (om verhuizing e.d. te regelen. ). Ik krijg het dan super druk dus verwacht niet dat ik dan veel mensen privé zal zien (helaas was dit ook die twee weken dat ik nu in NL was op eens het geval met sollicitatiegesrpekken, medisch onderzoek etc. etc.) maar ik zal zeker proberen een borrel te geven om te vieren dat ik een nieuwe baan heb. Meer informatie daarover volgt nog!
P.S. vorige week heb ik ook een super schattig video online gezet waar kindjes uit het kamp mij in perfect nederlands nazingen! zie blog hieronder. De kindjes ga ik nog wel het meeste missen!
zondag 28 juni 2009
iah deah
Op wereld vluchtelingen dag heb ik uiteraard na het officiele gedeelte vrolijk met de kindjes staan dansen, zingen en doen... Hier een filmpje hoe ik ze een Nederlands liedje aan leer.
x
Irene
zondag 14 juni 2009
Diploma's!
Gisteren was het dan zover, eindelijk, de eerste certificaat uitreiking van de Centre de Promotion!
Het was een geweldige dag. Alle studenten, zowel de eerste lichting die een certificaat kreeg en de tweede lichting die nu nog hard aan het studeren is, zagen er op hun paasbest uit. De docenten hadden duidelijk hun schoenen gepoetst en sommigen zelfs een stropdas om gedaan. Zo’n belachelijke korte, dat hier mode is, maar toch.
De dag zelf was volledig door de studenten georganiseerd. Uiteraard begon het veel te laat omdat de gasten (UNHCR, Minaloc, ARC, Fawe etc) op zich lieten wachten. Helaas waren er maar weinig ouders bij. Maar het mocht de pret niet drukken. Toen het eenmaal begon was het gelijk feest! Een van de studenten hadden een lied gemaakt over hoe hij eerst niets over elektriciteit wist, maar nu wel, en dat allemaal dankzij JRS. Daarnaast had hij samen met twee vrienden een moderne dans ingestudeerd (lees hiphop). Een van de studenten had in het Engels een speech voorbereid die hij trots voorlas. Een hele groep studenten heeft het ontstaan van het Centre de Promotion Maendeleo uitgebeeld in een theater stuk. Het begon ermee dat ik (ik was herkenbaar want de acteur die mij speelde had mijn tas) zat te denken wat ik toch kon doen in het kamp en de werkeloosheid onder jongeren. Vervolgens dat ik leraren interviewde, compleet met mijn herkenbare slechte Kinyarwanda accent. Ik had tranen in mijn ogen van het lachen, vooral toen ze zo treffend zei, comment ca va? Ca va. Ca va? Oui ca semble aller… ik was het niet van mijzelf bewust maar inderdaad vraag ik nooit maar een keer hoe het gaat.. altijd twee keer. Geweldig om te zien. Het was een erg lang stuk, te lang, maar wel heel goed dat ze niet alleen bleven bij het centrum maar ook hoe ze hierna makkelijk werk zullen vinden! Super die blik naar de toekomst.
Daarnaast nog traditionele dans en een komedie. Tussen alle stukjes waren er speeches van deze en gene (ook ik was niet gespaard). Ontzettend saai al die speeches maar zeer belangrijk vinden de mensen.
Daarna kwam dan uiteindelijk het uitdelen van de certificaten.
De fotograven uit het kamp waren er speciaal voor opgetrommeld.. ieder certificaat dat ik uitdeelde werd vergezeld van een foto door de door die persoon uitgekozen fotograaf. Later betaald de geslaagde geld om de afgedrukte foto te ontvangen.
Na de certificaten werd ik verrast door de studenten met een kado! Te aardig. Ik heb het pas thuis uitgepakt, want dat hoort zo, een van de vreselijke nep boeket bloemen. Vreselijk vreselijk. Maar nog een redelijk mooie binnen de categorie van nepboeketten. Te lief. Hij pronkt nu trots midden op de eettafel, tot onvrede van zuster Carme. Daarnaast ook nog van een van de studenten persoonlijk een cadeautje gehad, een kleine vredesmand.
Ik was echt vreselijk trots op MIJN studenten. Ik heb zitten glunderen.
Vervolgens moest ik echt met jan en alleman op de foto. Had kramp in mijn kaken na afloop. Zelfs mensen die niet eens in het Centre zitten wilden met mij op de foto. Nou ja het is hun dag dus ik vond het prima. Zo hebben ze tenminste een zeer tastbare herinnering van mij als ik weg ben.
Fanta en wat pinda’s ronden het geheel af.
Kortom een perfecte dag!
Ondertussen blijft het hier wel rommelen met mij en de organisatie. Ik heb met name gedoe over mijn woonsituatie, maar dat niet alleen. Er zitten een paar belangrijke beslissingen aan te komen die van grote invloed zijn op of ik hier wel of niet blijf… waarschijnlijk ben ik binnenkort weer in Nederland te bewonderen. Ik heb mijn best gedaan om deze gedachten echter niet toe te laten op mijn goede donderdag.. dat is redelijk gelukt, vrijdag kwamen ze echter weer in alle hevigheid terug. Zucht, twijfel, zucht, twijfel!
To be continued.
Het was een geweldige dag. Alle studenten, zowel de eerste lichting die een certificaat kreeg en de tweede lichting die nu nog hard aan het studeren is, zagen er op hun paasbest uit. De docenten hadden duidelijk hun schoenen gepoetst en sommigen zelfs een stropdas om gedaan. Zo’n belachelijke korte, dat hier mode is, maar toch.
De dag zelf was volledig door de studenten georganiseerd. Uiteraard begon het veel te laat omdat de gasten (UNHCR, Minaloc, ARC, Fawe etc) op zich lieten wachten. Helaas waren er maar weinig ouders bij. Maar het mocht de pret niet drukken. Toen het eenmaal begon was het gelijk feest! Een van de studenten hadden een lied gemaakt over hoe hij eerst niets over elektriciteit wist, maar nu wel, en dat allemaal dankzij JRS. Daarnaast had hij samen met twee vrienden een moderne dans ingestudeerd (lees hiphop). Een van de studenten had in het Engels een speech voorbereid die hij trots voorlas. Een hele groep studenten heeft het ontstaan van het Centre de Promotion Maendeleo uitgebeeld in een theater stuk. Het begon ermee dat ik (ik was herkenbaar want de acteur die mij speelde had mijn tas) zat te denken wat ik toch kon doen in het kamp en de werkeloosheid onder jongeren. Vervolgens dat ik leraren interviewde, compleet met mijn herkenbare slechte Kinyarwanda accent. Ik had tranen in mijn ogen van het lachen, vooral toen ze zo treffend zei, comment ca va? Ca va. Ca va? Oui ca semble aller… ik was het niet van mijzelf bewust maar inderdaad vraag ik nooit maar een keer hoe het gaat.. altijd twee keer. Geweldig om te zien. Het was een erg lang stuk, te lang, maar wel heel goed dat ze niet alleen bleven bij het centrum maar ook hoe ze hierna makkelijk werk zullen vinden! Super die blik naar de toekomst.
Daarnaast nog traditionele dans en een komedie. Tussen alle stukjes waren er speeches van deze en gene (ook ik was niet gespaard). Ontzettend saai al die speeches maar zeer belangrijk vinden de mensen.
Daarna kwam dan uiteindelijk het uitdelen van de certificaten.
De fotograven uit het kamp waren er speciaal voor opgetrommeld.. ieder certificaat dat ik uitdeelde werd vergezeld van een foto door de door die persoon uitgekozen fotograaf. Later betaald de geslaagde geld om de afgedrukte foto te ontvangen.
Na de certificaten werd ik verrast door de studenten met een kado! Te aardig. Ik heb het pas thuis uitgepakt, want dat hoort zo, een van de vreselijke nep boeket bloemen. Vreselijk vreselijk. Maar nog een redelijk mooie binnen de categorie van nepboeketten. Te lief. Hij pronkt nu trots midden op de eettafel, tot onvrede van zuster Carme. Daarnaast ook nog van een van de studenten persoonlijk een cadeautje gehad, een kleine vredesmand.
Ik was echt vreselijk trots op MIJN studenten. Ik heb zitten glunderen.
Vervolgens moest ik echt met jan en alleman op de foto. Had kramp in mijn kaken na afloop. Zelfs mensen die niet eens in het Centre zitten wilden met mij op de foto. Nou ja het is hun dag dus ik vond het prima. Zo hebben ze tenminste een zeer tastbare herinnering van mij als ik weg ben.
Fanta en wat pinda’s ronden het geheel af.
Kortom een perfecte dag!
Ondertussen blijft het hier wel rommelen met mij en de organisatie. Ik heb met name gedoe over mijn woonsituatie, maar dat niet alleen. Er zitten een paar belangrijke beslissingen aan te komen die van grote invloed zijn op of ik hier wel of niet blijf… waarschijnlijk ben ik binnenkort weer in Nederland te bewonderen. Ik heb mijn best gedaan om deze gedachten echter niet toe te laten op mijn goede donderdag.. dat is redelijk gelukt, vrijdag kwamen ze echter weer in alle hevigheid terug. Zucht, twijfel, zucht, twijfel!
To be continued.
donderdag 30 april 2009
Jarig!
En toen waren we alweer een jaartje verder.. een jaartje langer in Rwanda en een jaartje ouder... 31 alweer. Maar gelukkig heb ik volgens een aantal mensen hier nog wel de tijd om een man te vinden, zooo oud is 31 nou ook weer niet. Gelukkig maar weer een pak van m’n hart.
Gelukkig voel ik mij dit jaar veel beter dan vorig jaar. Ik voel me op m’n plek in Rwanda en heb een vriendenkring opgebouwd. Er zijn wel wat issues op m’n werk waar ik niet altijd even gelukkig van word (en soms zelfs gewoon ongelukkig) maar ik ben aan het kijken hoe dat beter kan worden. Zo ben ik hard opzoek naar een eigen huis, zodat ik ’s avonds wat afstand kan nemen van het werk en niet elke avond spontaan in een vergadering wordt geroepen.
Een verjaardag kan natuurlijk niet voorbij gaan zonder feest.. dus ook dit jaar een groots feest, niet in Byumba maar in Kigali, bij Kersti thuis. Ik heb wederom de hele avond lopen stralen en me speciaal gevoeld dat zoveel mensen waren gekomen voor mij. Het was super gezellig een fijne mix van Muzungu’s en Rwandezen. Al heb ik jullie allemaal wel gemist! Mij ook afgevraagd waar ik m’n volgende verjaardag zou gaan vieren.. M’n contract hier is dan af, waar zou ik dan in de wereld zijn?
Om een of andere reden lukt het me nu niet om foto's online te krijgen.. fout op de webpagina..
Mocht je foto’s willen zien? Kijk dan op de volgende link: http://www.facebook.com/album.php?aid=107848&id=613662782&l=0d86863325
Verder vanavond natuurlijk Koninginnedag op de ambassade.. zin! Hoewel ik te verkouden ben om het lang vol te houden vrees ik.
Xx
Irene
Gelukkig voel ik mij dit jaar veel beter dan vorig jaar. Ik voel me op m’n plek in Rwanda en heb een vriendenkring opgebouwd. Er zijn wel wat issues op m’n werk waar ik niet altijd even gelukkig van word (en soms zelfs gewoon ongelukkig) maar ik ben aan het kijken hoe dat beter kan worden. Zo ben ik hard opzoek naar een eigen huis, zodat ik ’s avonds wat afstand kan nemen van het werk en niet elke avond spontaan in een vergadering wordt geroepen.
Een verjaardag kan natuurlijk niet voorbij gaan zonder feest.. dus ook dit jaar een groots feest, niet in Byumba maar in Kigali, bij Kersti thuis. Ik heb wederom de hele avond lopen stralen en me speciaal gevoeld dat zoveel mensen waren gekomen voor mij. Het was super gezellig een fijne mix van Muzungu’s en Rwandezen. Al heb ik jullie allemaal wel gemist! Mij ook afgevraagd waar ik m’n volgende verjaardag zou gaan vieren.. M’n contract hier is dan af, waar zou ik dan in de wereld zijn?
Om een of andere reden lukt het me nu niet om foto's online te krijgen.. fout op de webpagina..
Mocht je foto’s willen zien? Kijk dan op de volgende link: http://www.facebook.com/album.php?aid=107848&id=613662782&l=0d86863325
Verder vanavond natuurlijk Koninginnedag op de ambassade.. zin! Hoewel ik te verkouden ben om het lang vol te houden vrees ik.
Xx
Irene
maandag 23 maart 2009
Atheistische Missionaris
Meeste mensen weten dat ik niet in god geloof. Dat wordt vooral in het buitenland altijd erg raar gevonden. Over het algemeen breng ik het niet zelf op, maar als mensen mij het hier vragen dan ben ik er wel open en eerlijk over. Ik wil hier niet over liegen. Ik heb respect voor mensen en voor hun religie, dus vind ik dat mensen hier (en overal) ook respect voor mij en mijn gebrek aan religie moeten hebben. Ik ben niet zoals de titel van dit stuk misschien doet verwachten iemand die mensen wil overtuigen van het feit dat er volgens mij geen god is. Wel vertel ik altijd een verhaal bij die mij als ongelovige iets minder raar maakt.
Voor mij is het belangrijk om goed te leven, en dan bedoel ik niet goed voor jezelf maar juist voor anderen. Daarvoor is het voor mij niet belangrijk of er wel of geen god is. Dat merk ik later wel. In plaats van mijn tijd, energie en geld te gebruiken om naar de kerk te gaan gebruik ik dit om anderen te helpen. In Nederland heb ik altijd vrijwilligers werk gedaan, bij ICA, AFS, de dierenbescherming, in het bejaardentehuis etc. Daarnaast ben ik natuurlijk als vrijwilliger (zelf betaald) naar Ecuador gegaan en volgens JRS ben ik hier ook een vrijwilliger (maar dan wel betaald). Ok ok ik geef eerlijk toe (aan jullie) de zondag gebruik ik hier meestal om uit te slapen maar het gaat om het principe.
Ik geloof in de noodzaak om onbetaald werk te doen voor mensen om je heen. Daarnaast vertel ik dit graag aan mensen hier in het kamp. Het is vreselijk om vluchteling te zijn, dat zal ik nooit ontkennen. Het is vreselijk om in een kamp te wonen ook dat is overduidelijk voor iedereen. Maar tegelijkertijd kunnen mensen wel meer doen voor zichzelf en anderen dan er gebeurd. Waarom moet JRS zich verantwoordelijk voelen voor de oude mensen die zichzelf niet kunnen wassen? Dat zouden de buren die geen baan hebben ook op zich kunnen nemen. Waarom komt er niemand zelf op het idee om de jongeren te gaan entertainen in het weekend? Of om de straat te vegen? Of om bomen te planten en de geiten te verjagen? Waarom zegt niemand er wat van als er kindjes voor de auto rennen? Of er achter op klimmen terwijl we rijden? Of waarom staan de volwassenen gewoon te kijken terwijl kindjes stenen naar me gooiden (oud voorbeeld maar ben er nog steeds heeeeel erg beledigd over). Verantwoordelijkheid voor je eigen leven en ook die van anderen. Er zijn natuurlijk, gelukkig, uitzonderingen op de regel hier. Mensen die erg actief zijn en van alles voor iedereen doen. Er zijn anderen die een te erg trauma hebben die niets kunnen.. maar er zijn er ook die een schop onder hun kont zouden kunnen gebruiken. Daar gebruik ik dit verhaal ook altijd voor. Tegelijkertijd heb ik makkelijk praten ik heb het geld om dingen voor anderen te doen. Ik ben niet elk minuut van de dag bezig om te bedenken hoe ik eten voor de volgende dag kan maken nu er weer geen brandhout is uitgedeeld.
Daarnaast geloof ik trouwens ook heilig in het moto van Right to Play: take care of yourself, take care of one and other. Zonder voor jezelf te zorgen kun je niet voor anderen zorgen. Er is hier veel werk te doen.. heel veel werk. Ik zou met gemak elke dag tot acht uur kunnen werken en dan laat ik nog dingen achter. En eerlijk gezegd, dat doe ik ook heel regelmatig. Maar ik zoek ook m'n ontspanning. Ik blijf niet in Byumba in het weekend omdat ik dan het hele weekend door zou werken. Af en toe ga ik op donderdag naar Kigali om salsa te dansen. En dat heb ik nodig. Op vrijdag ben ik dan fysiek moe maar het geeft me zoveel energie om weer verder te gaan.
Mensen weten ook dat ik op een of andere manier bij Katholieke organisaties terecht kom. Ik heb in Canada op een hyper katholieke school gezeten. Cordaid is een Katholieke organisatie. CMC die me heeft uitgezonden naar Rwanda is Katholiek, en JRS (Jesuit Refugee Service) is ook al weer Katholiek.
Nee ik ben niet missionaris in de zin dat ik mensen hun ziel probeer te winnen voor het katholieke geloof. Ook wordt er niet van mij verwacht dat ik elke week in de kerk zit (gelukkig want dan slaap ik zoals eerder genoemd uit). Voor vergaderingen wordt er gebeden, ik sta dan ook op en houdt netjes m'n mond. Enige is dat ik nooit m'n vriend bij me zou kunnen laten logeren. Want seks voor het huwelijk mag natuurlijk niet, of tenminste niet in het JRS huis.
Vorige week was het St Jozef's dag. En de katholieke gemeente in de kerk het de “paroisse st Josef”. Carme zat in Goma en Don had bedacht dat weekend in Kigali te zijn.. Ik vond echter dat JRS bij die dag aanwezig moest zijn dus om acht uur zat ik in de bus terug naar Byumba en van tien uur 's ochtends tot vijf uur 's avonds was ik in het kamp in de kerk.... pfff. En dat geheel in het Kinyarwanda. Zuster Eugenie (die bij het centre de promotion werkt) was speciaal naar de mis gekomen om te zien hoe ik in de mis zat. Ze zat te glunderen om het feit dat ik er was... helaas ging ik alleen niet op communie, dat was jammer. Ook bij het 10 jarig bestaan van onze middelbare school ben ik naar de mis geweest. Een keer voor een bruiloft en twee keer in de kerk van het kamp in Kibuye omdat er een donor op bezoek was. Ik vind het persoonlijk wel vaak genoeg voor een jaar. Ook al zou ik eigenlijk nog een keer naar de kathedraal in Byumba moeten.
Toch ben ik missionaris.
Omdat ik voor JRS werk, die onder de Jezuiten valt, ben ik voor de Rwandese overheid net als de jezuiten.. dus heb ik een Missionarisse visum in m'n paspoort.
Ik denk dat ik de enige Atheistische Missionaris ben ter wereld.
Voor mij is het belangrijk om goed te leven, en dan bedoel ik niet goed voor jezelf maar juist voor anderen. Daarvoor is het voor mij niet belangrijk of er wel of geen god is. Dat merk ik later wel. In plaats van mijn tijd, energie en geld te gebruiken om naar de kerk te gaan gebruik ik dit om anderen te helpen. In Nederland heb ik altijd vrijwilligers werk gedaan, bij ICA, AFS, de dierenbescherming, in het bejaardentehuis etc. Daarnaast ben ik natuurlijk als vrijwilliger (zelf betaald) naar Ecuador gegaan en volgens JRS ben ik hier ook een vrijwilliger (maar dan wel betaald). Ok ok ik geef eerlijk toe (aan jullie) de zondag gebruik ik hier meestal om uit te slapen maar het gaat om het principe.
Ik geloof in de noodzaak om onbetaald werk te doen voor mensen om je heen. Daarnaast vertel ik dit graag aan mensen hier in het kamp. Het is vreselijk om vluchteling te zijn, dat zal ik nooit ontkennen. Het is vreselijk om in een kamp te wonen ook dat is overduidelijk voor iedereen. Maar tegelijkertijd kunnen mensen wel meer doen voor zichzelf en anderen dan er gebeurd. Waarom moet JRS zich verantwoordelijk voelen voor de oude mensen die zichzelf niet kunnen wassen? Dat zouden de buren die geen baan hebben ook op zich kunnen nemen. Waarom komt er niemand zelf op het idee om de jongeren te gaan entertainen in het weekend? Of om de straat te vegen? Of om bomen te planten en de geiten te verjagen? Waarom zegt niemand er wat van als er kindjes voor de auto rennen? Of er achter op klimmen terwijl we rijden? Of waarom staan de volwassenen gewoon te kijken terwijl kindjes stenen naar me gooiden (oud voorbeeld maar ben er nog steeds heeeeel erg beledigd over). Verantwoordelijkheid voor je eigen leven en ook die van anderen. Er zijn natuurlijk, gelukkig, uitzonderingen op de regel hier. Mensen die erg actief zijn en van alles voor iedereen doen. Er zijn anderen die een te erg trauma hebben die niets kunnen.. maar er zijn er ook die een schop onder hun kont zouden kunnen gebruiken. Daar gebruik ik dit verhaal ook altijd voor. Tegelijkertijd heb ik makkelijk praten ik heb het geld om dingen voor anderen te doen. Ik ben niet elk minuut van de dag bezig om te bedenken hoe ik eten voor de volgende dag kan maken nu er weer geen brandhout is uitgedeeld.
Daarnaast geloof ik trouwens ook heilig in het moto van Right to Play: take care of yourself, take care of one and other. Zonder voor jezelf te zorgen kun je niet voor anderen zorgen. Er is hier veel werk te doen.. heel veel werk. Ik zou met gemak elke dag tot acht uur kunnen werken en dan laat ik nog dingen achter. En eerlijk gezegd, dat doe ik ook heel regelmatig. Maar ik zoek ook m'n ontspanning. Ik blijf niet in Byumba in het weekend omdat ik dan het hele weekend door zou werken. Af en toe ga ik op donderdag naar Kigali om salsa te dansen. En dat heb ik nodig. Op vrijdag ben ik dan fysiek moe maar het geeft me zoveel energie om weer verder te gaan.
Mensen weten ook dat ik op een of andere manier bij Katholieke organisaties terecht kom. Ik heb in Canada op een hyper katholieke school gezeten. Cordaid is een Katholieke organisatie. CMC die me heeft uitgezonden naar Rwanda is Katholiek, en JRS (Jesuit Refugee Service) is ook al weer Katholiek.
Nee ik ben niet missionaris in de zin dat ik mensen hun ziel probeer te winnen voor het katholieke geloof. Ook wordt er niet van mij verwacht dat ik elke week in de kerk zit (gelukkig want dan slaap ik zoals eerder genoemd uit). Voor vergaderingen wordt er gebeden, ik sta dan ook op en houdt netjes m'n mond. Enige is dat ik nooit m'n vriend bij me zou kunnen laten logeren. Want seks voor het huwelijk mag natuurlijk niet, of tenminste niet in het JRS huis.
Vorige week was het St Jozef's dag. En de katholieke gemeente in de kerk het de “paroisse st Josef”. Carme zat in Goma en Don had bedacht dat weekend in Kigali te zijn.. Ik vond echter dat JRS bij die dag aanwezig moest zijn dus om acht uur zat ik in de bus terug naar Byumba en van tien uur 's ochtends tot vijf uur 's avonds was ik in het kamp in de kerk.... pfff. En dat geheel in het Kinyarwanda. Zuster Eugenie (die bij het centre de promotion werkt) was speciaal naar de mis gekomen om te zien hoe ik in de mis zat. Ze zat te glunderen om het feit dat ik er was... helaas ging ik alleen niet op communie, dat was jammer. Ook bij het 10 jarig bestaan van onze middelbare school ben ik naar de mis geweest. Een keer voor een bruiloft en twee keer in de kerk van het kamp in Kibuye omdat er een donor op bezoek was. Ik vind het persoonlijk wel vaak genoeg voor een jaar. Ook al zou ik eigenlijk nog een keer naar de kathedraal in Byumba moeten.
Toch ben ik missionaris.
Omdat ik voor JRS werk, die onder de Jezuiten valt, ben ik voor de Rwandese overheid net als de jezuiten.. dus heb ik een Missionarisse visum in m'n paspoort.
Ik denk dat ik de enige Atheistische Missionaris ben ter wereld.
Computerles
Eindelijk is de computerles dan begonnen... en dat heeft wat voeten in aarde gehad..en behoorlijk wat frustraties! In de zomer had ik de computers al besteld, vanuit de VS. Maar het bedrijf hier is niet zo snel en daarna bleek het bedrijf in de VS ook problemen te hebben. Ik had ze al vanaf het begin af aan gezegd dat ik begin november wilde beginnen.. maar natuurlijk kwamen de computers pas 2 januari in het land aan. En tja, toen zat ik met m'n kont in Nederland.
Toen ik terug kwam waren er problemen in het kamp dus durfde ik het niet aan om de computers te installeren. Hoewel ik al een ijzeren deur had laten maken en daarnaast tralies voor het raam had geinstalleerd... weet je het natuurlijk nooit, het wordt zo gejat. Maar goed na veel gezwoeg en gezeur en gedoe is het dan eindelijk geinstalleerd.
Ik was al met zuster Eugenie de markt op geweest en had stof gekocht om de computers mee te bedekken tegen al het stof dat hier rond zweeft. Daarnaast was de docent ook al uitgezocht. Ik was niet compleet onder de indruk van z'n computer kennis (hij wist de formules in excel niet meer.. ) maar hij was het beste en in ieder geval erg zelf verzekerd.
Helaas liet hij een paar dagen er na weten dat hij een andere baan had gevonden die meer betaalde (of precieser hij belde me op half zeven zondag ochtend om me te vertellen dat hij een baan had gevonden.. fijne timing). Gelijk een nieuwe communique geschreven om weer nieuwe mensen te zoeken. Ook een vergadering met alle jongens en meiden van de eerste training gehad (die nu dus al sinds november aan het wachten zijn op de computer les). Veel blijken ingestroomd te zijn in het reguliere onderwijs. Enorm blij voor hen maar minder blij voor mijzelf.. daar gaan al m'n studentjes. Hopelijk leren zij daar ook iets over computer. Op woensdag een nieuwe docent gevonden (die beter geslaagd was voor de test dan de andere) dus ik helemaal blij. Eindelijk gaan we dan beginnen.. pfff.
Helaas gisteravond gebeld door de nieuwe docent.. sorry ik heb een andere baan gevonden ik kom niet morgen ochtend. ZUCHT!!! Dus nu zit ik hier les te geven (met de 5 meiden die zijn komen opdagen.. waar zijn de anderen?). Alsof ik het nog niet druk genoeg had? Tot ik een nieuwe docent heb gevonden ben ik dus 7 uur per dag computers aan het leren aan de meiden en jongens. Ik heb ze nu even achter een leer typen programma gezet dus heb ik weer even de tijd om te typen. En deze lichtelijk gefrustreerde blog te schrijven.
Alhoewel stiekem vind ik het eigenlijk wel heel erg leuk om ze les te geven. Ik heb ook geregeld dat ik vanaf april een keer in de week engelse les voor gevorderden ga geven aan de docenten van de exacte vakken. Zij zijn namelijk al officieel in het engels aan het les geven. Ik heb bedacht dit jaar meer van dit soort leuke dingen te doen want het past allemaal geweldig binnen m'n functie omschrijving. Minder bureau, meer mensen. En dat terwijl ik eigenlijk al veel vaker in het kamp dan op bureau was!
Toen ik terug kwam waren er problemen in het kamp dus durfde ik het niet aan om de computers te installeren. Hoewel ik al een ijzeren deur had laten maken en daarnaast tralies voor het raam had geinstalleerd... weet je het natuurlijk nooit, het wordt zo gejat. Maar goed na veel gezwoeg en gezeur en gedoe is het dan eindelijk geinstalleerd.
Ik was al met zuster Eugenie de markt op geweest en had stof gekocht om de computers mee te bedekken tegen al het stof dat hier rond zweeft. Daarnaast was de docent ook al uitgezocht. Ik was niet compleet onder de indruk van z'n computer kennis (hij wist de formules in excel niet meer.. ) maar hij was het beste en in ieder geval erg zelf verzekerd.
Helaas liet hij een paar dagen er na weten dat hij een andere baan had gevonden die meer betaalde (of precieser hij belde me op half zeven zondag ochtend om me te vertellen dat hij een baan had gevonden.. fijne timing). Gelijk een nieuwe communique geschreven om weer nieuwe mensen te zoeken. Ook een vergadering met alle jongens en meiden van de eerste training gehad (die nu dus al sinds november aan het wachten zijn op de computer les). Veel blijken ingestroomd te zijn in het reguliere onderwijs. Enorm blij voor hen maar minder blij voor mijzelf.. daar gaan al m'n studentjes. Hopelijk leren zij daar ook iets over computer. Op woensdag een nieuwe docent gevonden (die beter geslaagd was voor de test dan de andere) dus ik helemaal blij. Eindelijk gaan we dan beginnen.. pfff.
Helaas gisteravond gebeld door de nieuwe docent.. sorry ik heb een andere baan gevonden ik kom niet morgen ochtend. ZUCHT!!! Dus nu zit ik hier les te geven (met de 5 meiden die zijn komen opdagen.. waar zijn de anderen?). Alsof ik het nog niet druk genoeg had? Tot ik een nieuwe docent heb gevonden ben ik dus 7 uur per dag computers aan het leren aan de meiden en jongens. Ik heb ze nu even achter een leer typen programma gezet dus heb ik weer even de tijd om te typen. En deze lichtelijk gefrustreerde blog te schrijven.
Alhoewel stiekem vind ik het eigenlijk wel heel erg leuk om ze les te geven. Ik heb ook geregeld dat ik vanaf april een keer in de week engelse les voor gevorderden ga geven aan de docenten van de exacte vakken. Zij zijn namelijk al officieel in het engels aan het les geven. Ik heb bedacht dit jaar meer van dit soort leuke dingen te doen want het past allemaal geweldig binnen m'n functie omschrijving. Minder bureau, meer mensen. En dat terwijl ik eigenlijk al veel vaker in het kamp dan op bureau was!
zaterdag 14 maart 2009
Donderdag de 12e (en vrijdag de 13e)
Af en toe besef je je hoe veel geluk je eigenlijk tot nog toe hebt gehad. Ik heb een aantal nare/beangstigende situaties in m'n leven meegemaakt (zo zit ik opeens in Kaap Verdie ergens afgelegen met twee onbekende mannen die me willen overtuigen geld te vermenigvuldigen met een of ander inkt.. geheel legaal natuurlijk, of zo zit je in Kampala op een boda boda bij iemand die toch niet helemaal nuchter blijkt en al helemaal geen goede chauffeur is) maar eigenlijk valt het alles mee.
Gistermiddag twee nare dingen meegemaakt. Die op zich niet heel groot zijn maar die mij wel weer doen beseffen hoe kwetsbaar ik eigenlijk ben als Muzungu (al ben ik nog zo groot) in een land waar ik de taal niet spreek en de cultuur nog steeds goed ken. Twee dingen die me een beklemmend en kwetsbaar gevoel gaven. Dit wil ik delen.. en om mensen te laten inzien hoe mijn dag er uit ziet geef ik in deze blog twee voorbeelden.. vandaag en gisteren.
's Ochtends kwam ik m'n bed niet uit. Uiteindelijk mijzelf om kwart over zeven het bed uitgetrapt en rustig afscheid genomen van zuster Bernadette een van de vele bezoekers die we op bezoek krijgen. Is het niet JRS dan is het wel een donor. Zuster Bernadette is een Ierse non die op het hoofdkantoor verantwoordelijk is voor human resources. Een geweldige vrouw, luistert goed (wat een verademing) en geeft wijze raad. Zij was hier voor twee dagen en ik heb veel aan haar gehad.. want ik hoor nu eenmaal verantwoordelijk te zijn voor P&O in Rwanda ook al heb ik de helft van de tijd geen idee wat ik doe. Me lichtelijk geirriteerd omdat ik op m'n huisgenoten moest wachten om naar het kamp gaan.. maar ja ik wilde rustig met Bernadette ontbijten dus had zelf besloten niet tegelijk met de auto te gaan die de staf naar het kamp brengt, de auto die meestal op tijd gaat. In het kamp de serie nummers van onze server en computers voor het centre de promotion opgezocht aangezien we dat nodig hebben voor de audit die er aan komt. Vervolgens gaan kijken bij de jongens van het Centre de Promotion om te zien hoe de nieuwe docent het doet... Hij had uit een boek een tekst gekopieerd op het bord. Het was een soort kort toneelstukje. Heel interactief liet hij omstebeurt mensen deze tekst voorlezen... Na 3 mensen te hebben gehoord die het lazen heb ik toch maar even ingegrepen. Goed nu iedereen deze tekst goed heeft gehoord gaan we het nu dan daadwerkelijk uitspelen. Wie wil Siko spelen? En wie wil de docent spelen? En wie Mugabo? En wie Mutesi? Goed de docent heeft een grote tas volgens de tekst, hier neem mijn tekst. En niet alleen tekst opzeggen, acteren moeten jullie! Grote lol. Mensen die elkaar helpen en verbeteren, geweldig! Leren is wel leuk, zolang de docent het leuk maakt. Maar ja de docent heeft zo ook nooit les gehad.. laat staan dat hij ervaring heeft om lager opgeleidden les te geven. Wie begint er nou engelse les met grammatica regels? Leer mensen goedemorgen zeggen en als ze verder zijn vraag hoe hun weekend was. COMMUNICATIE. Maar goed daar dus weer een klein beetje aan bij gedragen.
Vervolgens vlug naar kantoor (ongeveer 15 minuten uit het kamp) om de nummers door te mailen. Ondertussen druk bellend met het bedrijf die de computers geleverd heeft om meer info te krijgen. Daar aangekomen met JRS Kibuye gebeld omdat we een personeel audit moeten invullen en degene in Kibuye niet geheel begreep hoe het moest. Toen zelf de personeelsaudit aan het invullen geslagen.
Tussen de middag naar huis gegaan waar Eugenie heerlijk voor mij had gekookt! Mjam. Don is op het moment aan vasten ivm een katholieke gelegenheid waarvan ik de naam nu wel in het engels ken maar niet in het nederlands.. wat erg! En Carme was met zuster Bernadette opweg naar Goma (Congo). Eugenie zet terwijl ik aan het eten ben de koffie op het fornuis zodat die precies klaar is als ik m'n fruitsalade op heb. Ik word verwend!
Wegens de enorme regen (en het feit dat een van de 2 chauffeurs op weg naar Congo was) was de auto naar het kamp 's middags aan de late kant. Ik ging naar het kamp om een docent computers te zoeken. Nadat twee van de drie mensen van wie ik een examen computervaardigheid wilde afnemen niet kwamen opdagen besloot ik het maar niet door te laten gaan en ben me bezig gaan houden met andere dingen. Dingen gaan meestal niet zo als gepland.
Na een poos met de jongens van sport cultuur en ontspanning te hebben overlegd (heel goed dat jullie de rapportages nu gescheiden hebben van de brieven.. maar als ik zeg ordenen bedoel ik ook dat je het op datum legt) kwam ik een huidige student tegen van het Centre de Promotion. Ik raakte in een diep gesprek met een van de sport verantwoordelijken over het feit dat die jongen vroeger een kindsoldaat was. Hij is niet de enige, maar zolang je er geen gezicht aan plakt is het abstract en trek je het je niet te erg aan. Nu dus wel. Het is een van de jongens die heel trouw elke dag komt.. hopelijk heeft hij veel aan de opleiding. De dag eerder was ik een voormalig student tegen gekomen die “troublage de la tete heeft”. Hij is wees en zorgt voor zijn jongere zusjes. Een morgen was hij opeens nergens meer te vinden. Iedereen aan het zoeken geslagen in Byumba en het kamp.. niet te vinden. Zelfs op de radio een communique geplaatst. Uiteindelijk werd hij de volgende middag in de buurt van Ruhengeri gevonden.. te voet was hij daar heen gegaan. Waarschijnlijk op weg naar Congo. Pfff. Gelukkig ging het nu een stuk beter met hem en is hij door verwezen naar het ziekenhuis.
Een van de gekken in het kamp waar ik al eerder over geschreven heb vond het erg belangrijk met mij te komen praten. Ik stond nu eenmaal op de centrale plaats in het kamp waar mensen elkaar tegen komen. Schat van een jongen. Ik vraag hem altijd of hij een fiets van mij kan kopen omdat ik die nodig heb.. waarop we altijd in een discussie verwikkeld raken. De me I’m sick in the head komt altijd meerdere malen voorbij in een gesprek. Hij beschermt mij en de andere muzungu's. Houdt vervelende mensen bij ons weg. Hoewel hij schijnt vroeger heel agressief te zijn geweest en mensen bij hun nek te hebben gegrepen. En een Amerikaanse in haar zwangere buik te hebben getrapt. Gelukkig is hij de laatste tijd kalm en rustig.
Er is een ander die denkt dat hij commandant is. Kinderen vinden hem fascinerend en beangstigend tegelijkertijd. Gisteren was hij enorm dronken. Samen met een vriend was hij een paal aan het stelen. De bewaker probeerde hun nog tegen te houden maar er was geen houden aan. De commandant sproeide alcohol om hem heen en deelde nep trappen uit. Tja wat begin je daar tegen. Veel mensen stonden er bij en keken er naar. Ik ook.
Toen bedacht hij dat hij kwaad op mij was. Hij begon tegen me te schreeuwen en vragen te stellen. Toen het Kinyarwanda niet werkte probeerde hij het in Swahili.. maar dan ben je bij mij nog verder van huis. Tja. Telkens liep hij weg en kwam hij weer terug. Steeds geagiteerder. Ik krijg nog een paar stompen in m'n arm ook. Ik kreeg er een erg beklemmend gevoel van en voelde mij totaal niet op m'n gemak. Voor je het weet slaat de situatie om... en uitaard was de auto niet in het kamp. Met deze staren maar niets doen cultuur weet je nooit wat je gebeurt. Gelukkig viel het alles mee, hij kreeg aandacht voor iets anders en ik zorgde ervoor dat Aime met mij mee liep naar de kleuterschool. Aime die de hele tijd naast me stond had niet eens door gehad dat hij me had gestompt. Helemaal nu ik het zo opschrijf lijkt het helemaal niet erg. Inmiddels de commandant alweer gezien en hij heeft me heel hartelijk gedag gezegd en is het hele gebeuren alweer vergeten. Op het moment zelf greep het me erg aan vooral omdat ik wist dat ik zo weinig er tegen kan doen. Ik denk altijd wel, ik ben aardig en respectvol tegen iedereen, mij zullen ze wel beschermen.. maar dat is meer illusie dan wat anders. Ook tegen mij waren er dreigementen om mij te stenigen. Is niet gebeurd en gaat ook niet gebeuren maar toch.
Op de kleuterschool met de directrice gesproken over de trainingen die er nodig zijn op de lagere school en hoe we dat gaan organiseren. Daarnaast over haar persoonlijke situatie gesproken die je ook meerdere malen doet slikken. Hoeveel Afrikaanse vrouwen staan er niet alleen voor.. ook al zijn ze getrouwd? Ook gesproken over een van haar docentes die door haar ex-man wordt geslagen. Jemig heftig! MEN PEOPLE! Toen was het alweer half vijf dus tijd om naar huis te gaan.
Alleen ging ik niet naar huis, ik ging naar Kigali. De dag er voor was gebleken dat ik zondag moet werken (het is de dag van de patroon heilige van de katholieke kerk in het kamp.. daar moet JRS vertegenwoordigd worden en Don zou het weekend naar Kigali gaan en Carme zit in Goma.. tja dan ga ik er maar heen) dus vond ik dat ik wel een leuke dansavond kon gebruiken.. en laat nou donderdag de enige avond zijn dat je kunt salsa dansen in Kigali. Het kamp uitkomend zag ik dat de school van Kageyo net leegliep. Ik baalde want ik zou in Kageyo op de bus wachten.. zucht 1000 kindjes die naar je staren is nooit een pretje. Ik verstopte me om het hoekje, maar kinderen hebben hier een neus voor muzungu's dus al snel had ik zo'n 50 kinderen om mij heen. Ik was moe en nog niet helemaal bekomen van de stompen dus had geen zin kindjes te vermaken. Daarnaast heb ik uit ervaring geleerd dat als ik een gekke bek trek of een liedje zing in zo'n situatie ik al gauw 500 kinderen om mij heen heb. Maar ja zelfs als ik niets doe ben ik interessant. Een vrouw die naast mij zat had er genoeg van en begon kinderen met een stok te verjagen. Toch een stukje bescherm de muzungu! Vreselijk zo’n stok maar ik ben er zo langzamerhand aan gewend.
Kageyo ligt aan de hoofdweg.. toen een kindje wegstoof naar de overkant van de weg werd zij getroffen door een fietser. Nog nooit eerder heb ik een ongeluk daadwerkelijk zien gebeuren, hoe ze omhoog vloog en even op de grond stuiterde. De fietser ging zo mogelijk nog harder fietsen en keek niet eens om. Mijn eerste reactie was verontwaardiging. En ik riep spontaan een van m'n kinyarwanda kreten uit. Maar tegelijk voelde ik de woede die onder de omstanders omhoog kwam... Al snel gingen de fiets-taxi's die in het centrum stonden de fietser achteraan. Kindjes en volwassenen renden er achter aan. Een grote chaos en verwarring. Het kindje werd inmiddels door de vrouw (nu zonder stok) van de straat geplukt en het bloeden van het hoofd werd gestelpt. Iedereen ging zo dicht mogelijk bij staan om te kunnen zien wat er gebeurd. Hoezo geef haar een beetje ruimte om te ademenen?
Een derde was de dader achterna gegaan, een derde was het kindje aan het bekijken en een derde volgde de achtervolging van de dader vanaf de hoofdweg. Ik drukte me ondertussen zo dicht mogelijk tegen de muur aan om maar niet op te vallen. Weer een geval van massa gevoel die je voelt in de mensen om je heen. De dader werd ingehaald en na een aantal fikse klappen is hij terug gesleurd naar Kageyo. Onder luid gejuig werden degene die hem gepakt hadden binnen gehaald.
Ik was al lang blij dat hij nog goed kon lopen en er niet te erg in elkaar geslagen uit zag. Je hoort iedereen roddelen en bijpraten maar zelf begrijp je er niets van. Je vraagt je af of het nou terecht was dat de jongen hard door fietste (tegen ons wordt ook altijd gezegd, als je iemand aanrijd.. rijdt dan door naar de politie en kom samen met hen terug.. als je stopt is de menigte boos over het gebeurde en wordt je gelyncht, op de politie wordt niet gewacht) of werd de massa kwaad omdat hij het deed? Zo vervelend dat je niet exact weet wat er gebeurd en dat je weer het gevoel hebt dat het ieder moment om kan slaan in nog iets anders.
Op dat moment kwamen gelukkig de mensen van ARC aangelopen. Zij komen elke dag uit Kigali en gaan dan weer terug.. pff. Ik voelde me een stuk sterker nu ik mensen om me heen had die ik kon verstaan, die ik kende en die ik vertrouwde. Zij zijn ook even op onderzoek uit gegaan voor mij... gelukkig. Het bleek dat het kindje (achter op de fiets) naar het ziekenhuis is gebracht. De dader is naar de gevangenis gebracht. Langzamerhand daalde de massa-woede en kon ik ook weer makkelijker ademhalen.
Ik was blij toen de bus er aankwam. Alhoewel teleurgesteld dat het de jonge chauffeur is die veel te hard rijdt terwijl hij telefoneert.. ik heb me nu plechtig voorgenomen om nooit meer de bus van 5 uur te nemen.. dan maar liever in het donker rijden met de kwart voor zes bus, maar in iedergeval een chauffeur hebben die ik vertrouw. Een van de mannen van ARC zat naast me en had hele verhalen. Hij was vroeger fysiotherapeut bij het Rwandese voetbal team.
Na 1,5 uur in de bus in Kigali aangekomen. Achter op de Moto gesprongen en naar het MTN centre gegaan. Daar met Kersti in een Muzungu cafe koffie gedronken en even bijgekomen. Was misselijk van tocht en de heftige dag. Uiteraard mijn verhaal aan Kersti verteld maar haar verhaal was heftiger. Ze werkt voor een christelijke school die wil dat volgend school jaar alle docenten een document tekenen waarin onder andere staat dat je geen seks voor het huwelijk mag hebben... hoe bedoel 'NONE OF YOUR BUSINESS'. Zucht. Waarom zou je iemand ook beoordelen op zijn les geef kwaliteiten wanneer iemand leraar is.
Toen uit eten gegaan met Kersti en Michelle bij de ethiopier, een van m’n favoriete restauranten in Kigali. Gesprek gehad over de MSF medewerkers in Sudan die zijn gekidnapt.. heftig. Pfff Rwanda is een redelijk veilig land waar de kans dat dit gebeurt uiterst klein is.. misschien wel kleiner dan in NL.. maar hoe zit dat in het volgende land waar ik heen wil gaan? Ik heb geen idee waar ik heen wil gaan maar tot nog toe zijn er niet echt landen waar ik per definitie niet heen wil.. hoewel ik steeds meer horor verhalen over Haiti en over Goma hoor.. dus daar misschien toch maar niet. Tegelijkertijd als zuster Irene in Goma is, wil ik haar daar wel op gaan zoeken.. vakantie in een land in oorlog, hoe slim is dat? Misschien toch maar naar m’n vrienden luisteren en eind van dit jaar gewoon naar NL gaan..
De eigenaar kwam nog aanzetten met sambuca’s voor ons, waar het personeel sinds ze mij kennen nu trouw 2 koffiebonen in doet. Vervolgens op naar salsa aan de andere kant van de stad! Heerlijk gedanst en gekletst. Alhoewel minder dan gebruikelijk gedanst aangezien Michelle geen salsa kan dansen en ik het veel te gezellig vond met haar bij te kletsen (zij woont in de VS). Een volgende keer ga ik weer in m’n eentje zodat ik de hele avond op de dans vloer sta. Ik ken nu gelukkig wat mensen zodat ik altijd weet dat ik niet echt in m’n eentje ben. M’n nieuw jaars voornemen (mede op aan raadde van m’n coach) was dat ik minimaal een keer per maand naar salsa wil gaan… ik ben sinds januari al 4 keer geweest.. dus ik geloof dat ik een iets hoger gemiddelde heb . Word er erg blij van. Rond 12 uur lag ik in m'n bedje en om zes uur ging m'n wekker weer zodat ik om zeven uur in de bus kon zitten.
Bij de Atraco werd ik vanmorgen, zoals gebruikelijk, vol enthousiasme begroet. Iedereen kent m'n kinyarwanda naam daar en iedereen wil van alles tegen me roepen.. in het Kinyarwanda. Het meeste begrijp ik,. Aangezien het altijd het zelfde is (hoe ist het met je? Lang niet gezien! Goede reis. Waar was je? Wanneer kom je weer terug? Etc. etc.) Fijn om elke keer weer zo warm te worden verwelkomt. Ook al is het maar voor de 5 minuten dat ik daar sta.
De bus was nagenoeg leeg, iets dat nooit voorkomt. Voor mij fijn want ik kon gezellig met de chauffeur kletsen. Heb wel vaker bij hem in de bus gezeten en met hem gekletst, hij spreekt zeer goed Frans. Hij helemaal blij dat ik zei voortaan alleen nog maar met hem in de bus te willen zitten omdat ik zijn rijstijl vertrouw. Gelijk even gevraagd welke tijden hij nog meer rijdt.. Kan ik daar rekening mee houden. Hij vertelde dat hij dinsdag echter niet zou rijden omdat hij naar het ziekenhuis moest, hij voelt zich niet goed. Aangezien hier privacy heel anders wordt ingevuld (of niet eigenlijk) was ik zo brutaal om te vragen goh, wat scheelt er aan? Hij draaide er heel kort om heen maar vertelde al heel snel dat hij HIV besmet is.. Net als zijn jongste dochter van 8. Jemig. Naar z’n vrouw had ik niet gevraagd maar die zal het ook wel hebben. Heel gesprek gehad over medicatie en etensvoorschriften. En hoe open hij er over is en hij hoopt daarmee anderen te waarschuwen.
Op kantoor was alleen de office-manager.. had ik daar nou de vroege bus voor genomen? Een evaluatie gesprek gehad met nieuwe office-manager. Toen vergadering gehad met de staf (waar ik heel fijn de vertaal functie weer op mij nam. ). Vanmiddag dan eindelijk toch het examen computerkunde afgenomen... en aangezien ik vooral hier moet zijn voor als iets niet duidelijk is en om te kijken dat ze niet spieken ben ik zelf ook maar achter een computer gedoken. En heb ik nu dit verhaal op geschreven.... weer een heel verhaal geworden maar hoop dat het ook weer wat duidelijk is geworden hoe mijn leven hier er uit ziet. Ik ga nu de jongens zeggen dat ze echt moeten ophouden... dat we wat ze tot nog toe geschreven hebben gaan beoordelen.
En dan nog even naar het bureau. Vanavond niet naar kigali want ik heb donderdag al m'n avond uit gehad. Lekker vroeg naar bed met een boek en heeeeel lang slapen. Heb het huis voor mijzelf dus morgen lekker rustig aan doen, muziek luisteren en m'n kamer beetje opruimen.. wordt tijd. Vraag me af of je met Nido pannenkoeken kunt bakken.. vast wel toch?
Gistermiddag twee nare dingen meegemaakt. Die op zich niet heel groot zijn maar die mij wel weer doen beseffen hoe kwetsbaar ik eigenlijk ben als Muzungu (al ben ik nog zo groot) in een land waar ik de taal niet spreek en de cultuur nog steeds goed ken. Twee dingen die me een beklemmend en kwetsbaar gevoel gaven. Dit wil ik delen.. en om mensen te laten inzien hoe mijn dag er uit ziet geef ik in deze blog twee voorbeelden.. vandaag en gisteren.
's Ochtends kwam ik m'n bed niet uit. Uiteindelijk mijzelf om kwart over zeven het bed uitgetrapt en rustig afscheid genomen van zuster Bernadette een van de vele bezoekers die we op bezoek krijgen. Is het niet JRS dan is het wel een donor. Zuster Bernadette is een Ierse non die op het hoofdkantoor verantwoordelijk is voor human resources. Een geweldige vrouw, luistert goed (wat een verademing) en geeft wijze raad. Zij was hier voor twee dagen en ik heb veel aan haar gehad.. want ik hoor nu eenmaal verantwoordelijk te zijn voor P&O in Rwanda ook al heb ik de helft van de tijd geen idee wat ik doe. Me lichtelijk geirriteerd omdat ik op m'n huisgenoten moest wachten om naar het kamp gaan.. maar ja ik wilde rustig met Bernadette ontbijten dus had zelf besloten niet tegelijk met de auto te gaan die de staf naar het kamp brengt, de auto die meestal op tijd gaat. In het kamp de serie nummers van onze server en computers voor het centre de promotion opgezocht aangezien we dat nodig hebben voor de audit die er aan komt. Vervolgens gaan kijken bij de jongens van het Centre de Promotion om te zien hoe de nieuwe docent het doet... Hij had uit een boek een tekst gekopieerd op het bord. Het was een soort kort toneelstukje. Heel interactief liet hij omstebeurt mensen deze tekst voorlezen... Na 3 mensen te hebben gehoord die het lazen heb ik toch maar even ingegrepen. Goed nu iedereen deze tekst goed heeft gehoord gaan we het nu dan daadwerkelijk uitspelen. Wie wil Siko spelen? En wie wil de docent spelen? En wie Mugabo? En wie Mutesi? Goed de docent heeft een grote tas volgens de tekst, hier neem mijn tekst. En niet alleen tekst opzeggen, acteren moeten jullie! Grote lol. Mensen die elkaar helpen en verbeteren, geweldig! Leren is wel leuk, zolang de docent het leuk maakt. Maar ja de docent heeft zo ook nooit les gehad.. laat staan dat hij ervaring heeft om lager opgeleidden les te geven. Wie begint er nou engelse les met grammatica regels? Leer mensen goedemorgen zeggen en als ze verder zijn vraag hoe hun weekend was. COMMUNICATIE. Maar goed daar dus weer een klein beetje aan bij gedragen.
Vervolgens vlug naar kantoor (ongeveer 15 minuten uit het kamp) om de nummers door te mailen. Ondertussen druk bellend met het bedrijf die de computers geleverd heeft om meer info te krijgen. Daar aangekomen met JRS Kibuye gebeld omdat we een personeel audit moeten invullen en degene in Kibuye niet geheel begreep hoe het moest. Toen zelf de personeelsaudit aan het invullen geslagen.
Tussen de middag naar huis gegaan waar Eugenie heerlijk voor mij had gekookt! Mjam. Don is op het moment aan vasten ivm een katholieke gelegenheid waarvan ik de naam nu wel in het engels ken maar niet in het nederlands.. wat erg! En Carme was met zuster Bernadette opweg naar Goma (Congo). Eugenie zet terwijl ik aan het eten ben de koffie op het fornuis zodat die precies klaar is als ik m'n fruitsalade op heb. Ik word verwend!
Wegens de enorme regen (en het feit dat een van de 2 chauffeurs op weg naar Congo was) was de auto naar het kamp 's middags aan de late kant. Ik ging naar het kamp om een docent computers te zoeken. Nadat twee van de drie mensen van wie ik een examen computervaardigheid wilde afnemen niet kwamen opdagen besloot ik het maar niet door te laten gaan en ben me bezig gaan houden met andere dingen. Dingen gaan meestal niet zo als gepland.
Na een poos met de jongens van sport cultuur en ontspanning te hebben overlegd (heel goed dat jullie de rapportages nu gescheiden hebben van de brieven.. maar als ik zeg ordenen bedoel ik ook dat je het op datum legt) kwam ik een huidige student tegen van het Centre de Promotion. Ik raakte in een diep gesprek met een van de sport verantwoordelijken over het feit dat die jongen vroeger een kindsoldaat was. Hij is niet de enige, maar zolang je er geen gezicht aan plakt is het abstract en trek je het je niet te erg aan. Nu dus wel. Het is een van de jongens die heel trouw elke dag komt.. hopelijk heeft hij veel aan de opleiding. De dag eerder was ik een voormalig student tegen gekomen die “troublage de la tete heeft”. Hij is wees en zorgt voor zijn jongere zusjes. Een morgen was hij opeens nergens meer te vinden. Iedereen aan het zoeken geslagen in Byumba en het kamp.. niet te vinden. Zelfs op de radio een communique geplaatst. Uiteindelijk werd hij de volgende middag in de buurt van Ruhengeri gevonden.. te voet was hij daar heen gegaan. Waarschijnlijk op weg naar Congo. Pfff. Gelukkig ging het nu een stuk beter met hem en is hij door verwezen naar het ziekenhuis.
Een van de gekken in het kamp waar ik al eerder over geschreven heb vond het erg belangrijk met mij te komen praten. Ik stond nu eenmaal op de centrale plaats in het kamp waar mensen elkaar tegen komen. Schat van een jongen. Ik vraag hem altijd of hij een fiets van mij kan kopen omdat ik die nodig heb.. waarop we altijd in een discussie verwikkeld raken. De me I’m sick in the head komt altijd meerdere malen voorbij in een gesprek. Hij beschermt mij en de andere muzungu's. Houdt vervelende mensen bij ons weg. Hoewel hij schijnt vroeger heel agressief te zijn geweest en mensen bij hun nek te hebben gegrepen. En een Amerikaanse in haar zwangere buik te hebben getrapt. Gelukkig is hij de laatste tijd kalm en rustig.
Er is een ander die denkt dat hij commandant is. Kinderen vinden hem fascinerend en beangstigend tegelijkertijd. Gisteren was hij enorm dronken. Samen met een vriend was hij een paal aan het stelen. De bewaker probeerde hun nog tegen te houden maar er was geen houden aan. De commandant sproeide alcohol om hem heen en deelde nep trappen uit. Tja wat begin je daar tegen. Veel mensen stonden er bij en keken er naar. Ik ook.
Toen bedacht hij dat hij kwaad op mij was. Hij begon tegen me te schreeuwen en vragen te stellen. Toen het Kinyarwanda niet werkte probeerde hij het in Swahili.. maar dan ben je bij mij nog verder van huis. Tja. Telkens liep hij weg en kwam hij weer terug. Steeds geagiteerder. Ik krijg nog een paar stompen in m'n arm ook. Ik kreeg er een erg beklemmend gevoel van en voelde mij totaal niet op m'n gemak. Voor je het weet slaat de situatie om... en uitaard was de auto niet in het kamp. Met deze staren maar niets doen cultuur weet je nooit wat je gebeurt. Gelukkig viel het alles mee, hij kreeg aandacht voor iets anders en ik zorgde ervoor dat Aime met mij mee liep naar de kleuterschool. Aime die de hele tijd naast me stond had niet eens door gehad dat hij me had gestompt. Helemaal nu ik het zo opschrijf lijkt het helemaal niet erg. Inmiddels de commandant alweer gezien en hij heeft me heel hartelijk gedag gezegd en is het hele gebeuren alweer vergeten. Op het moment zelf greep het me erg aan vooral omdat ik wist dat ik zo weinig er tegen kan doen. Ik denk altijd wel, ik ben aardig en respectvol tegen iedereen, mij zullen ze wel beschermen.. maar dat is meer illusie dan wat anders. Ook tegen mij waren er dreigementen om mij te stenigen. Is niet gebeurd en gaat ook niet gebeuren maar toch.
Op de kleuterschool met de directrice gesproken over de trainingen die er nodig zijn op de lagere school en hoe we dat gaan organiseren. Daarnaast over haar persoonlijke situatie gesproken die je ook meerdere malen doet slikken. Hoeveel Afrikaanse vrouwen staan er niet alleen voor.. ook al zijn ze getrouwd? Ook gesproken over een van haar docentes die door haar ex-man wordt geslagen. Jemig heftig! MEN PEOPLE! Toen was het alweer half vijf dus tijd om naar huis te gaan.
Alleen ging ik niet naar huis, ik ging naar Kigali. De dag er voor was gebleken dat ik zondag moet werken (het is de dag van de patroon heilige van de katholieke kerk in het kamp.. daar moet JRS vertegenwoordigd worden en Don zou het weekend naar Kigali gaan en Carme zit in Goma.. tja dan ga ik er maar heen) dus vond ik dat ik wel een leuke dansavond kon gebruiken.. en laat nou donderdag de enige avond zijn dat je kunt salsa dansen in Kigali. Het kamp uitkomend zag ik dat de school van Kageyo net leegliep. Ik baalde want ik zou in Kageyo op de bus wachten.. zucht 1000 kindjes die naar je staren is nooit een pretje. Ik verstopte me om het hoekje, maar kinderen hebben hier een neus voor muzungu's dus al snel had ik zo'n 50 kinderen om mij heen. Ik was moe en nog niet helemaal bekomen van de stompen dus had geen zin kindjes te vermaken. Daarnaast heb ik uit ervaring geleerd dat als ik een gekke bek trek of een liedje zing in zo'n situatie ik al gauw 500 kinderen om mij heen heb. Maar ja zelfs als ik niets doe ben ik interessant. Een vrouw die naast mij zat had er genoeg van en begon kinderen met een stok te verjagen. Toch een stukje bescherm de muzungu! Vreselijk zo’n stok maar ik ben er zo langzamerhand aan gewend.
Kageyo ligt aan de hoofdweg.. toen een kindje wegstoof naar de overkant van de weg werd zij getroffen door een fietser. Nog nooit eerder heb ik een ongeluk daadwerkelijk zien gebeuren, hoe ze omhoog vloog en even op de grond stuiterde. De fietser ging zo mogelijk nog harder fietsen en keek niet eens om. Mijn eerste reactie was verontwaardiging. En ik riep spontaan een van m'n kinyarwanda kreten uit. Maar tegelijk voelde ik de woede die onder de omstanders omhoog kwam... Al snel gingen de fiets-taxi's die in het centrum stonden de fietser achteraan. Kindjes en volwassenen renden er achter aan. Een grote chaos en verwarring. Het kindje werd inmiddels door de vrouw (nu zonder stok) van de straat geplukt en het bloeden van het hoofd werd gestelpt. Iedereen ging zo dicht mogelijk bij staan om te kunnen zien wat er gebeurd. Hoezo geef haar een beetje ruimte om te ademenen?
Een derde was de dader achterna gegaan, een derde was het kindje aan het bekijken en een derde volgde de achtervolging van de dader vanaf de hoofdweg. Ik drukte me ondertussen zo dicht mogelijk tegen de muur aan om maar niet op te vallen. Weer een geval van massa gevoel die je voelt in de mensen om je heen. De dader werd ingehaald en na een aantal fikse klappen is hij terug gesleurd naar Kageyo. Onder luid gejuig werden degene die hem gepakt hadden binnen gehaald.
Ik was al lang blij dat hij nog goed kon lopen en er niet te erg in elkaar geslagen uit zag. Je hoort iedereen roddelen en bijpraten maar zelf begrijp je er niets van. Je vraagt je af of het nou terecht was dat de jongen hard door fietste (tegen ons wordt ook altijd gezegd, als je iemand aanrijd.. rijdt dan door naar de politie en kom samen met hen terug.. als je stopt is de menigte boos over het gebeurde en wordt je gelyncht, op de politie wordt niet gewacht) of werd de massa kwaad omdat hij het deed? Zo vervelend dat je niet exact weet wat er gebeurd en dat je weer het gevoel hebt dat het ieder moment om kan slaan in nog iets anders.
Op dat moment kwamen gelukkig de mensen van ARC aangelopen. Zij komen elke dag uit Kigali en gaan dan weer terug.. pff. Ik voelde me een stuk sterker nu ik mensen om me heen had die ik kon verstaan, die ik kende en die ik vertrouwde. Zij zijn ook even op onderzoek uit gegaan voor mij... gelukkig. Het bleek dat het kindje (achter op de fiets) naar het ziekenhuis is gebracht. De dader is naar de gevangenis gebracht. Langzamerhand daalde de massa-woede en kon ik ook weer makkelijker ademhalen.
Ik was blij toen de bus er aankwam. Alhoewel teleurgesteld dat het de jonge chauffeur is die veel te hard rijdt terwijl hij telefoneert.. ik heb me nu plechtig voorgenomen om nooit meer de bus van 5 uur te nemen.. dan maar liever in het donker rijden met de kwart voor zes bus, maar in iedergeval een chauffeur hebben die ik vertrouw. Een van de mannen van ARC zat naast me en had hele verhalen. Hij was vroeger fysiotherapeut bij het Rwandese voetbal team.
Na 1,5 uur in de bus in Kigali aangekomen. Achter op de Moto gesprongen en naar het MTN centre gegaan. Daar met Kersti in een Muzungu cafe koffie gedronken en even bijgekomen. Was misselijk van tocht en de heftige dag. Uiteraard mijn verhaal aan Kersti verteld maar haar verhaal was heftiger. Ze werkt voor een christelijke school die wil dat volgend school jaar alle docenten een document tekenen waarin onder andere staat dat je geen seks voor het huwelijk mag hebben... hoe bedoel 'NONE OF YOUR BUSINESS'. Zucht. Waarom zou je iemand ook beoordelen op zijn les geef kwaliteiten wanneer iemand leraar is.
Toen uit eten gegaan met Kersti en Michelle bij de ethiopier, een van m’n favoriete restauranten in Kigali. Gesprek gehad over de MSF medewerkers in Sudan die zijn gekidnapt.. heftig. Pfff Rwanda is een redelijk veilig land waar de kans dat dit gebeurt uiterst klein is.. misschien wel kleiner dan in NL.. maar hoe zit dat in het volgende land waar ik heen wil gaan? Ik heb geen idee waar ik heen wil gaan maar tot nog toe zijn er niet echt landen waar ik per definitie niet heen wil.. hoewel ik steeds meer horor verhalen over Haiti en over Goma hoor.. dus daar misschien toch maar niet. Tegelijkertijd als zuster Irene in Goma is, wil ik haar daar wel op gaan zoeken.. vakantie in een land in oorlog, hoe slim is dat? Misschien toch maar naar m’n vrienden luisteren en eind van dit jaar gewoon naar NL gaan..
De eigenaar kwam nog aanzetten met sambuca’s voor ons, waar het personeel sinds ze mij kennen nu trouw 2 koffiebonen in doet. Vervolgens op naar salsa aan de andere kant van de stad! Heerlijk gedanst en gekletst. Alhoewel minder dan gebruikelijk gedanst aangezien Michelle geen salsa kan dansen en ik het veel te gezellig vond met haar bij te kletsen (zij woont in de VS). Een volgende keer ga ik weer in m’n eentje zodat ik de hele avond op de dans vloer sta. Ik ken nu gelukkig wat mensen zodat ik altijd weet dat ik niet echt in m’n eentje ben. M’n nieuw jaars voornemen (mede op aan raadde van m’n coach) was dat ik minimaal een keer per maand naar salsa wil gaan… ik ben sinds januari al 4 keer geweest.. dus ik geloof dat ik een iets hoger gemiddelde heb . Word er erg blij van. Rond 12 uur lag ik in m'n bedje en om zes uur ging m'n wekker weer zodat ik om zeven uur in de bus kon zitten.
Bij de Atraco werd ik vanmorgen, zoals gebruikelijk, vol enthousiasme begroet. Iedereen kent m'n kinyarwanda naam daar en iedereen wil van alles tegen me roepen.. in het Kinyarwanda. Het meeste begrijp ik,. Aangezien het altijd het zelfde is (hoe ist het met je? Lang niet gezien! Goede reis. Waar was je? Wanneer kom je weer terug? Etc. etc.) Fijn om elke keer weer zo warm te worden verwelkomt. Ook al is het maar voor de 5 minuten dat ik daar sta.
De bus was nagenoeg leeg, iets dat nooit voorkomt. Voor mij fijn want ik kon gezellig met de chauffeur kletsen. Heb wel vaker bij hem in de bus gezeten en met hem gekletst, hij spreekt zeer goed Frans. Hij helemaal blij dat ik zei voortaan alleen nog maar met hem in de bus te willen zitten omdat ik zijn rijstijl vertrouw. Gelijk even gevraagd welke tijden hij nog meer rijdt.. Kan ik daar rekening mee houden. Hij vertelde dat hij dinsdag echter niet zou rijden omdat hij naar het ziekenhuis moest, hij voelt zich niet goed. Aangezien hier privacy heel anders wordt ingevuld (of niet eigenlijk) was ik zo brutaal om te vragen goh, wat scheelt er aan? Hij draaide er heel kort om heen maar vertelde al heel snel dat hij HIV besmet is.. Net als zijn jongste dochter van 8. Jemig. Naar z’n vrouw had ik niet gevraagd maar die zal het ook wel hebben. Heel gesprek gehad over medicatie en etensvoorschriften. En hoe open hij er over is en hij hoopt daarmee anderen te waarschuwen.
Op kantoor was alleen de office-manager.. had ik daar nou de vroege bus voor genomen? Een evaluatie gesprek gehad met nieuwe office-manager. Toen vergadering gehad met de staf (waar ik heel fijn de vertaal functie weer op mij nam. ). Vanmiddag dan eindelijk toch het examen computerkunde afgenomen... en aangezien ik vooral hier moet zijn voor als iets niet duidelijk is en om te kijken dat ze niet spieken ben ik zelf ook maar achter een computer gedoken. En heb ik nu dit verhaal op geschreven.... weer een heel verhaal geworden maar hoop dat het ook weer wat duidelijk is geworden hoe mijn leven hier er uit ziet. Ik ga nu de jongens zeggen dat ze echt moeten ophouden... dat we wat ze tot nog toe geschreven hebben gaan beoordelen.
En dan nog even naar het bureau. Vanavond niet naar kigali want ik heb donderdag al m'n avond uit gehad. Lekker vroeg naar bed met een boek en heeeeel lang slapen. Heb het huis voor mijzelf dus morgen lekker rustig aan doen, muziek luisteren en m'n kamer beetje opruimen.. wordt tijd. Vraag me af of je met Nido pannenkoeken kunt bakken.. vast wel toch?
maandag 9 maart 2009
Umuketchuru (of zoiets)
Ook als je in het buitenland woont gaat het leven in Nederland door, of stopt het in sommige gevallen. Deze week gehoord dat de broer van m’n ex is overleden. Zo jong nog, onbegrijpelijk.
Daarnaast ook positieve berichten, weer iemand zwanger (zo vertrek je uit NL met een baby in je omgeving, zo kom je een jaar later terug en heb je 8 babies te bewonderen) en iemand die gaat trouwen. Leuk!
Hier ben ik maar een raar persoon… al 30 jaar en nog steeds niet getrouwd en nog steeds geen kinderen. Komt dat ooit nog goed met me?
Ik was vorige week een klas 4e groepers aan het entertainen en zo ook wat engels aan het leren. Op mijn antwoord I’m 30 years old riepen ze verschrikt mamaweee… Umuketchuru (of terwijl.. mijn hemel, oude vrouw!). Heb ik me daar voor uit de naad lopen a-tchik-a-tchak-a-tchik-a-tchakken?? Zucht.
Vorige week had ik een gesprek met de twee jongens die verantwoordelijk zijn voor sport cultuur en ontspanning in het kamp. Die vonden het wel een goed idee dat ik een Rwandese vriend zou zoeken zodat m’n kinyarwanda met sprongen vooruit zou gaan. Op zich zouden ze zelf wel een Muzungu vriendin willen.. maar helaas kwamen die met hun eigen gebruiksaanwijzingen. Als je namelijk met een Muzungu vrouw trouwt, en je krijgt kinderen… nou als je dan uit elkaar gaat en als man ga je terug naar je eigen land.. DAN BLIJVEN DE KINDEREN BIJ DE VROUW? Belachelijk. Daar betaal je toch geen bruidsprijs voor? De ene vond dat de kinderen aan de man toe behoorden. De andere had een iets modernere overtuiging. Als je vier kinderen hebt blijft ieder met twee kinderen.
Volgens hun behoorden kinderen eigenlijk aan de man, want de man die zorgt voor ze. Ehm hoeveel mannen zie jij hier rondlopen met een kind op hun rug?? Nou ja ok, ze zorgen voor ze zodra ze kunnen lopen. Ehm and again, hoeveel mannen zie je met een peuter achter zich aan? Nou ja ze zorgen voor ze door geld in het huishouden te brengen zodat ze kunnen eten. And again, hoeveel mannen zie jij hier in het kamp aan het werk??
Vanmorgen vertelde een van de bewakers me out-of-the-blue dat hij een Rwandese of Congoleze man voor mij ging zoeken.. dan bleef ik tenminste in Rwanda. Op een of andere manier heb ik het gesprek hoe lang ik nog in Rwanda blijf al vaak met hem gehad. Hij verzint elke keer een andere list om mij over te halen om nog minimaal 3 jaar te blijven. Ze hebben me nodig in het kamp, hoe moet hij nou weer aan een andere baas wennen, je kunt hier zo goedkoop land kopen en dan kan ik een huis bouwen. Etc. etc.
Vanmiddag vertelde ik het gesprek dat ik met Gaspard de bewaker had aan onze huishoudster (het leven is zwaar als expat..). Zij vond het maar niets. Ik moest vooral niet aan een Rwandees of een Afrikaan in het algemeen beginnen.. want die namen nooit genoegen met een vrouw. De Muzungus dat waren pas mooie, goede en eerlijke mannen. Nee hoor ik moest een Muzungu aan de haak slaan. Tja zij zou ook wel een muzungu willen maar ze is al 41 dus dat heeft weinig kans van slagen.
Zuster Carme heeft ook haar zegje over m’n liefdesleven. Zij heeft weinig vertrouwen in Multi-culti relaties, heeft er in Barcelona te veel verkeerd zien aflopen. Dus een Rwandese vriend, nee dat heeft ze mij verboden. Ik mag echter wel m’n avontuurtjes hebben… en dat van een non!?!?
Morgen vieren we wereld vrouwen dag in het kamp (het viel namelijk op een zondag.. en dan werken de organisaties niet.. dus dat moest verplaatst worden). Wellicht wordt uit de vele speeches dan duidelijk dat ik zelf ook nog een zegje over m’n liefdesleven heb? I hope so.
Ik moet zelf ook een speech geven voor iedereen die komt.. slik.. Maar laat ik m’n speech maar bij het recht van vrouwen op onderwijs houden… en niet over mijzelf, de umuketchuru beginnen!
PS…. Mocht iemand van plan zijn om een pakketje op te sturen.. mag ik heel brutaal vragen of je er wat kruidenthee in wilt doen? Met name wat Rooibos. M’n ouders hadden bergen rooibos voor mij meegenomen.. maar Don had tegen de huishoudster gezegd dat ze alle thee mocht drinken die ze wilde.. dus daar ging m’n rooibos. T zure is dat Eugenie het niet eens lekker vond maar dat de gewone thee op was en ze niet om geld durfde te vragen om nieuwe te kopen..
Daarnaast ook positieve berichten, weer iemand zwanger (zo vertrek je uit NL met een baby in je omgeving, zo kom je een jaar later terug en heb je 8 babies te bewonderen) en iemand die gaat trouwen. Leuk!
Hier ben ik maar een raar persoon… al 30 jaar en nog steeds niet getrouwd en nog steeds geen kinderen. Komt dat ooit nog goed met me?
Ik was vorige week een klas 4e groepers aan het entertainen en zo ook wat engels aan het leren. Op mijn antwoord I’m 30 years old riepen ze verschrikt mamaweee… Umuketchuru (of terwijl.. mijn hemel, oude vrouw!). Heb ik me daar voor uit de naad lopen a-tchik-a-tchak-a-tchik-a-tchakken?? Zucht.
Vorige week had ik een gesprek met de twee jongens die verantwoordelijk zijn voor sport cultuur en ontspanning in het kamp. Die vonden het wel een goed idee dat ik een Rwandese vriend zou zoeken zodat m’n kinyarwanda met sprongen vooruit zou gaan. Op zich zouden ze zelf wel een Muzungu vriendin willen.. maar helaas kwamen die met hun eigen gebruiksaanwijzingen. Als je namelijk met een Muzungu vrouw trouwt, en je krijgt kinderen… nou als je dan uit elkaar gaat en als man ga je terug naar je eigen land.. DAN BLIJVEN DE KINDEREN BIJ DE VROUW? Belachelijk. Daar betaal je toch geen bruidsprijs voor? De ene vond dat de kinderen aan de man toe behoorden. De andere had een iets modernere overtuiging. Als je vier kinderen hebt blijft ieder met twee kinderen.
Volgens hun behoorden kinderen eigenlijk aan de man, want de man die zorgt voor ze. Ehm hoeveel mannen zie jij hier rondlopen met een kind op hun rug?? Nou ja ok, ze zorgen voor ze zodra ze kunnen lopen. Ehm and again, hoeveel mannen zie je met een peuter achter zich aan? Nou ja ze zorgen voor ze door geld in het huishouden te brengen zodat ze kunnen eten. And again, hoeveel mannen zie jij hier in het kamp aan het werk??
Vanmorgen vertelde een van de bewakers me out-of-the-blue dat hij een Rwandese of Congoleze man voor mij ging zoeken.. dan bleef ik tenminste in Rwanda. Op een of andere manier heb ik het gesprek hoe lang ik nog in Rwanda blijf al vaak met hem gehad. Hij verzint elke keer een andere list om mij over te halen om nog minimaal 3 jaar te blijven. Ze hebben me nodig in het kamp, hoe moet hij nou weer aan een andere baas wennen, je kunt hier zo goedkoop land kopen en dan kan ik een huis bouwen. Etc. etc.
Vanmiddag vertelde ik het gesprek dat ik met Gaspard de bewaker had aan onze huishoudster (het leven is zwaar als expat..). Zij vond het maar niets. Ik moest vooral niet aan een Rwandees of een Afrikaan in het algemeen beginnen.. want die namen nooit genoegen met een vrouw. De Muzungus dat waren pas mooie, goede en eerlijke mannen. Nee hoor ik moest een Muzungu aan de haak slaan. Tja zij zou ook wel een muzungu willen maar ze is al 41 dus dat heeft weinig kans van slagen.
Zuster Carme heeft ook haar zegje over m’n liefdesleven. Zij heeft weinig vertrouwen in Multi-culti relaties, heeft er in Barcelona te veel verkeerd zien aflopen. Dus een Rwandese vriend, nee dat heeft ze mij verboden. Ik mag echter wel m’n avontuurtjes hebben… en dat van een non!?!?
Morgen vieren we wereld vrouwen dag in het kamp (het viel namelijk op een zondag.. en dan werken de organisaties niet.. dus dat moest verplaatst worden). Wellicht wordt uit de vele speeches dan duidelijk dat ik zelf ook nog een zegje over m’n liefdesleven heb? I hope so.
Ik moet zelf ook een speech geven voor iedereen die komt.. slik.. Maar laat ik m’n speech maar bij het recht van vrouwen op onderwijs houden… en niet over mijzelf, de umuketchuru beginnen!
PS…. Mocht iemand van plan zijn om een pakketje op te sturen.. mag ik heel brutaal vragen of je er wat kruidenthee in wilt doen? Met name wat Rooibos. M’n ouders hadden bergen rooibos voor mij meegenomen.. maar Don had tegen de huishoudster gezegd dat ze alle thee mocht drinken die ze wilde.. dus daar ging m’n rooibos. T zure is dat Eugenie het niet eens lekker vond maar dat de gewone thee op was en ze niet om geld durfde te vragen om nieuwe te kopen..
dinsdag 3 maart 2009
Blij!
In m’n vorige blog’s schemerde het al door maar laat ik het even luid en duidelijk zeggen. Het gaat goed met mij! Ik had het niet helemaal zien aankomen maar na de vakantie was ik serieus blij om weer terug te zijn. Eerst dacht ik nog, dat is gewoon schone schijn, in het begin is terug komen altijd leuk… maar nu ik alweer zes weken terug ben (wat vliegt de tijd) kan ik wel zeggen dat het niet alleen schone schijn is. Ik ben blij om hier te zijn!
De periode in Nederland heeft me goed gedaan. Hoewel ik natuurlijk een overvolle agenda had gepland en mezelf een aantal keer goed voorbij ben gelopen, heb ik ook de tijd gehad om alles rustig te overdenken en een plekje te geven. Het is me nogal wat, wat je in zo’n jaar mee maakt. Werken met vluchtelingen is heftig, wonen met je baas is heftig, leven in Rwanda is heftig… en dat alles moest een plekje krijgen. Hier zijn kost veel energie en het was me niet altijd helemaal duidelijk wat het me nou opleverde. Het eerste jaar is me niet makkelijk gevallen.. en ik heb zelfs getwijfeld of ik niet beter terug naar Nederland zou gaan.
Maar tijdens al dat overdenken op vakantie in Nederland merkte ik steeds meer dat ik nog niet klaar was in Rwanda, ik heb hier nog te veel te doen en te veel te leren. Ik heb extreem veel geleerd het afgelopen jaar, ben op veel manieren gegroeid maar er is nog veel te leren en vooral heeel veeeeeel te doen. En dan heb ik het niet over het Kinyarwanda leren (hoewel ik van de week weer met lessen begin) maar over het werken in het kamp, het leidinggeven aan mensen, het omgaan met verschillende (lastige…) mensen, het kiezen waar je voor vecht en daar ook echt voor gaan zonder je overal verantwoordelijk voor te voelen omdat je dan gek wordt, het trainen van mensen zodat ze zelf de energie en motivatie hebben om informatie door te geven, het mensen laten in zien dat ze mogelijkheden hebben en dat ze er voor moeten gaan, etc. etc.
Meer dan in andere banen vind ik uitdaging en plezier in m’n werk. Hoewel het vaak ook lastig is en frustraties kan opleveren ben ik meestal blij aan het begin en einde van de dag. En dat is maar goed ook, want hoewel ik altijd veel foto’s van vrienden op m’n blog zet.. voor m’n sociale leven hier zou ik niet terug hoeven gaan. De een of twee hechte vrienden die ik heb zijn voor het leven, waar ik ook ben.. en waar zij ook zijn. De kans dat zij heel 2009 hier zijn is niet erg waarschijnlijk. Ik ben vriendelijk met veel mensen maar het is erg vergankelijk en oppervlakkig. Ik geniet van stappen in Kigali in het weekend maar heb in één avond Que Pasa in NL meer gedanst en meer lol gehad dan heel 2008 bij elkaar. Naar aanleiding van een gesprek met m’n coach en het merken van hoe ontzettend blij ik toch eigenlijk wordt van dansen op latin muziek ga ik nu wat vaker naar salsa in Kigali.. jammer dat het alleen op donderdag is, en dat ik dan bagger vroeg op moet (zes uur) om de volgende dag een bus terug naar Byumba te pakken om te werken, maar het is het waard
Fijn is ook dat ik me op het moment door meer mensen binnen de organisatie gesteund weet en mij begrepen voel.
Ook fijn dat ik nu zuster Irene niet meer bij JRS Rwanda werk haar nog makkelijker om raad en advies kan vragen zonder dat ik het gevoel heb te klikken. Want zij kent de situatie hier en ik heb vertrouwen in haar inzichten, terwijl ik ook weet dat ook als ik besluit iets anders te doen ze me zal steunen.
Ik dacht nu ik blij ben mag dat ook wel eens gezegd worden! En dat heb ik nu dus even met veel woorden gedaan. Ik zal best nog wel weer m’n nodige dipjes krijgen maar weet zeker dat dit jaar makkelijker en beter zal zijn dan vorig jaar. jeeeh
De periode in Nederland heeft me goed gedaan. Hoewel ik natuurlijk een overvolle agenda had gepland en mezelf een aantal keer goed voorbij ben gelopen, heb ik ook de tijd gehad om alles rustig te overdenken en een plekje te geven. Het is me nogal wat, wat je in zo’n jaar mee maakt. Werken met vluchtelingen is heftig, wonen met je baas is heftig, leven in Rwanda is heftig… en dat alles moest een plekje krijgen. Hier zijn kost veel energie en het was me niet altijd helemaal duidelijk wat het me nou opleverde. Het eerste jaar is me niet makkelijk gevallen.. en ik heb zelfs getwijfeld of ik niet beter terug naar Nederland zou gaan.
Maar tijdens al dat overdenken op vakantie in Nederland merkte ik steeds meer dat ik nog niet klaar was in Rwanda, ik heb hier nog te veel te doen en te veel te leren. Ik heb extreem veel geleerd het afgelopen jaar, ben op veel manieren gegroeid maar er is nog veel te leren en vooral heeel veeeeeel te doen. En dan heb ik het niet over het Kinyarwanda leren (hoewel ik van de week weer met lessen begin) maar over het werken in het kamp, het leidinggeven aan mensen, het omgaan met verschillende (lastige…) mensen, het kiezen waar je voor vecht en daar ook echt voor gaan zonder je overal verantwoordelijk voor te voelen omdat je dan gek wordt, het trainen van mensen zodat ze zelf de energie en motivatie hebben om informatie door te geven, het mensen laten in zien dat ze mogelijkheden hebben en dat ze er voor moeten gaan, etc. etc.
Meer dan in andere banen vind ik uitdaging en plezier in m’n werk. Hoewel het vaak ook lastig is en frustraties kan opleveren ben ik meestal blij aan het begin en einde van de dag. En dat is maar goed ook, want hoewel ik altijd veel foto’s van vrienden op m’n blog zet.. voor m’n sociale leven hier zou ik niet terug hoeven gaan. De een of twee hechte vrienden die ik heb zijn voor het leven, waar ik ook ben.. en waar zij ook zijn. De kans dat zij heel 2009 hier zijn is niet erg waarschijnlijk. Ik ben vriendelijk met veel mensen maar het is erg vergankelijk en oppervlakkig. Ik geniet van stappen in Kigali in het weekend maar heb in één avond Que Pasa in NL meer gedanst en meer lol gehad dan heel 2008 bij elkaar. Naar aanleiding van een gesprek met m’n coach en het merken van hoe ontzettend blij ik toch eigenlijk wordt van dansen op latin muziek ga ik nu wat vaker naar salsa in Kigali.. jammer dat het alleen op donderdag is, en dat ik dan bagger vroeg op moet (zes uur) om de volgende dag een bus terug naar Byumba te pakken om te werken, maar het is het waard
Fijn is ook dat ik me op het moment door meer mensen binnen de organisatie gesteund weet en mij begrepen voel.
Ook fijn dat ik nu zuster Irene niet meer bij JRS Rwanda werk haar nog makkelijker om raad en advies kan vragen zonder dat ik het gevoel heb te klikken. Want zij kent de situatie hier en ik heb vertrouwen in haar inzichten, terwijl ik ook weet dat ook als ik besluit iets anders te doen ze me zal steunen.
Ik dacht nu ik blij ben mag dat ook wel eens gezegd worden! En dat heb ik nu dus even met veel woorden gedaan. Ik zal best nog wel weer m’n nodige dipjes krijgen maar weet zeker dat dit jaar makkelijker en beter zal zijn dan vorig jaar. jeeeh
woensdag 11 februari 2009
wonen met een non
Sinds kort is de Spaanse zuster Carme de nationale directrice van JRS Byumba. Een grote verandering. Zuster Irene was tot nog toe nationaal directrice en meeste mensen weten hoe goed ik met haar over weg kon. Ook al blijft ze in de regio (ze gaat naar Goma) ik ga haar missen! Irene is iemand die altijd voor me klaar stond, mijn sterktes maar ook zwaktes ziet en achter mij en het werk dat ik doe sta. Zeker dit jaar is dat erg belangrijk geweest omdat ik dat bij anderen niet altijd zo ervoer en aan mijn eigen kunnen ben gaan twijfelen. Ik heb veel van haar geleerd, over onderwijs, mensen motiveren. Heb helaas ook samen met haar mensen moeten ontslaan, VRESELIJK maar wel erg leerzaam. Alhoewel ik had haar gisteren aan de telefoon en haar enige wijze raad was vertrouw Francois nooit! Je mag al het anderen vergeten zolang je dat maar onthoudt.. wees aardig tegen hem maar vertrouw hem niet.
Gelukkig lijkt Carme ook iemand te zijn van wie ik veel kan leren. Ze heeft een erg lange ervaring in het onderwijs. Is iemand die van aanpakken houdt, niet moeilijk doet, oplossingen ziet en geen problemen. Een vrouw naar mijn hart.
De grootste verandering is niet dat zuster Irene weg gaat (want uiteindelijk zag ik haar niet zo vaak omdat ze 4 uur weg woont) de grootste verandering is dat Carme in Byumba woont en werkt. Haar wind waait al door het kantoor en dat geeft energie. We zijn niet langer met z’n tweetjes thuis maar met z’n drieën. Opnieuw aan elkaar wennen en verbaasd op kijken als de yoghurt op is (dat eet Don toch niet? Oh ja Carme is er nu ook..) en gelukkig kijken als er nog warm water is als ik wil douchen omdat Carme zo vroeg opstaat en dan gelijk de douche inplugged. De sfeer in huis is veranderd, verbeterd. Met z’n drieën wonen is makkelijker dan met z’n tweeën.
Ik zit vaker in de woonkamer te kletsen. Erg grappig was dat we een gesprek hadden over alcohol en mannen. Ik vertelde dat mijn drie laatste ex-vriendjes geen alcohol dronken (hoe kies ik ze uit…). OH heb je drie vriendjes gehad? Ehm.. ja heb geloof ik drie serieuze exen maar daar tel ik de laatste non-alcohol drinker niet in mee. Hoe reageer je daar dan op als het uit is?
Tja daar komt het zuster gedeelte van zuster Carme om de hoek.. die heeft daar natuurlijk geen ervaring mee. Voordat ik was uitgedacht hoe ik hier nou op moest reageren vertelde ze over haar nicht die er zo overstuur van kan zijn als het uitgaat met haar vriend. Tja ik kan ook een behoorlijke drama Queen zijn.
Voor het eerst dat ik met een non in huis woon. Zat er laatst over na te denken ik denk dat ik voordat ik naar Rwanda ging geen enkele zuster kende.. Hoe anders is dat nu.
PS zie vorige blog voor foto van Carme aan het dansen.. ik zei al vrouw naar m’n hart ;)
Gelukkig lijkt Carme ook iemand te zijn van wie ik veel kan leren. Ze heeft een erg lange ervaring in het onderwijs. Is iemand die van aanpakken houdt, niet moeilijk doet, oplossingen ziet en geen problemen. Een vrouw naar mijn hart.
De grootste verandering is niet dat zuster Irene weg gaat (want uiteindelijk zag ik haar niet zo vaak omdat ze 4 uur weg woont) de grootste verandering is dat Carme in Byumba woont en werkt. Haar wind waait al door het kantoor en dat geeft energie. We zijn niet langer met z’n tweetjes thuis maar met z’n drieën. Opnieuw aan elkaar wennen en verbaasd op kijken als de yoghurt op is (dat eet Don toch niet? Oh ja Carme is er nu ook..) en gelukkig kijken als er nog warm water is als ik wil douchen omdat Carme zo vroeg opstaat en dan gelijk de douche inplugged. De sfeer in huis is veranderd, verbeterd. Met z’n drieën wonen is makkelijker dan met z’n tweeën.
Ik zit vaker in de woonkamer te kletsen. Erg grappig was dat we een gesprek hadden over alcohol en mannen. Ik vertelde dat mijn drie laatste ex-vriendjes geen alcohol dronken (hoe kies ik ze uit…). OH heb je drie vriendjes gehad? Ehm.. ja heb geloof ik drie serieuze exen maar daar tel ik de laatste non-alcohol drinker niet in mee. Hoe reageer je daar dan op als het uit is?
Tja daar komt het zuster gedeelte van zuster Carme om de hoek.. die heeft daar natuurlijk geen ervaring mee. Voordat ik was uitgedacht hoe ik hier nou op moest reageren vertelde ze over haar nicht die er zo overstuur van kan zijn als het uitgaat met haar vriend. Tja ik kan ook een behoorlijke drama Queen zijn.
Voor het eerst dat ik met een non in huis woon. Zat er laatst over na te denken ik denk dat ik voordat ik naar Rwanda ging geen enkele zuster kende.. Hoe anders is dat nu.
PS zie vorige blog voor foto van Carme aan het dansen.. ik zei al vrouw naar m’n hart ;)
donderdag 5 februari 2009
Personeels feest
Brochettes en bananen (Ibitoke)
Plezier!
Salsa les
Nieuwe nationaal directrice leert traditionele Rwandese dans
Salsa les
Nieuwe nationaal directrice leert traditionele Rwandese dans
Abonneren op:
Posts (Atom)
