Geluk moment 1: In de ochtend thuis wat op moeten halen en een vrouw in de achtertuin vinden die je was aan het doen is!
Geluk moment 2: ’s avonds je spiegelbeeld zien in het fornuis en de pannen die er op staan.
Geluk moment 3: vandaag thuis komen en fruitsalade in de koelkast vinden en alle was gestreken (GESTREKEN!) en opgevouwen.
Jaja, het is zover… eindelijk is de knoop doorgehakt en we hebben een huishoudster aangenomen. Het voelt wel decadent, maar al na 2,5 dag ben ik er al volledig aan gewend! Ik moet zeggen na 7 maanden de was met de hand doen is het leuke er ook wel vanaf. Au m’n rug. Sure going native, maar er zijn grenzen. Je krijgt er wel leuke complimenten door “ wow, you’re awfully clean for someone who does her on laundry..”
Een paar weken geleden hadden we sollicitatiegesprekken. Ik was weer erg leuk aan het vertalen en ook wel zelf vragen aan het stellen. We zouden de dag erna een beslissing nemen, maar om voor mij onbegrijpelijke redenen heeft dat uiteindelijk 3 weken geduurd. Tot ik afgelopen vrijdag bedacht, en nou is het genoeg! (de nieuwe (of is het oude) daadkrachtige Irene). Kortom maandag is Eugenie begonnen… en hoewel haar salaris aan de hoge kant is, is ze het tot nog toe helemaal waard. Don is zelfs verbaasd over haar schoonmaakkunsten… en ik heb nog nooit zo’n schoon iemand als Don ontmoet. Ze heeft veel Muzungu werk ervaring dus dat biedt hoop voor haar kookkunsten. Haar eten heb ik nog niet geproefd (behalve dan haar fruitsalade vandaag die heerlijk is!) maar Don is te spreken. Kortom goede beslissing! En eindelijk ga ik dan toch nog de decadente Muzungu uithangen. En dat is maar goed ook. Een van de redenen waarom ik me tot een maand geleden niet zo goed voelde was omdat ik niet goed at.. en ik at niet goed omdat ik niet de energie kon opbrengen om te koken/boodschappen te doen omdat ik me niet goed voelde. Zo’n vicieuze cirkel die moeilijk te doorbreken is. Maar hij lijkt nu eindelijk doorbroken!
En dat komt niet alleen door de kook en schoonmaak kunsten van Eugenie (zoals gezegd nog niet de kans gehad om van haar gerechten te genieten) maar omdat ik eindelijk wat meer m’n plekje lijk te hebben gevonden. Heeft een poosje geduurd, maar op zich ook wel logisch als je in een land als Rwanda met vluchtelingen werkt. Maar met al m’n hernieuwde energie heb ik gelijk ook allemaal nieuwe plannen en activiteiten: Zo ben ik begonnen met Kinyarwanda lessen (EINDELIJK) en heb ik zelfs de twee Italianen (zie Giuseppe en Stefano op foto’s van m’n feestje) zover gekregen mee te doen, daarnaast ben ik volop van plan om bij het volleybal team te gaan. Heb zelfs heel even overwogen om te gaan hardlopen maar dat al snel verworpen omdat het een beetje een achterlijk idee is. Irene aan het hardlopen. En daarnaast is het erg vermoeiend om telkens 40 kindjes vlak voor en achter je te hebben zodat je moet uitkijken waar je loopt… laat staan waar je rent. Maar goed ik heb een goed voornemen en ga eindelijk eens wat meer mensen in Byumba leren kennen. Want alhoewel iedereen mij lijkt te kennen (wordt nu minder als Muzungu nageroepen maar vaker Wamahoro! of a-tchik-a-tchak-a-tchik-a-tchak) ken ik maar zeer weinig mensen. Ik heb de liefste buren van de hele wereld die ik af en toe koekjes stuur (ook een van m’n nieuw hervonden energie uitingen enorm aan de bak geslagen) maar die ik in totaal maar 4 of 5 keer echt heb gesproken. Van m’n buurmeisje aan de andere kant heel schattig een ketting gekregen maar volgens mij was het de eerste keer dat ik haar zag… Mijn sociale leven speelt zich tot nog toe met name in Kigali af. En hoewel dit tot op zekere hoogte wel zo zal blijven wil ik meer gaan investeren in m’n contacten hier. Dus vaker een weekendje hier blijven. Dat is alleen makkelijker gezegd dan gedaan. Elk weekend is er wel een reden, of excuus waarom ik naar Kigali moet. Iemand is jarig, ik heb er een vergadering of gewoon omdat het de vrijdag voor de laatste zaterdag van de maand is en je dan het leukste kunt uitgaan. En je kent me, als ik niet om de zoveel tijd kan dansen wordt ik gek.
Maar goed ik houd vol! Het gaat me lukken, ooit. Want voorlopig zitten m’n weekenden al weer volgeboekt. Vrijdag is het de dag voor Umuganda (laatste zaterdag van de maand, gemeenschapswerk ochtend waardoor je alleen je huis uit kunt om te werken voor de gemeenschap. Heel nobel, maar uitslapen is ook erg fijn) dus moet ik zeker in Kigali zijn. Het weekend erna ga ik naar Kampala om die met Maureen door te brengen… en op zondag haal ik Roos-Anne op van het vliegveld! We gaan een week lang door Oeganda cruisen, dan een weekje in Byumba zitten en dan nog een week door Rwanda toeren. Enorm veel zin in, met name om Roos-Anne te zien natuurlijk. Maar ook gewoon om het simpele feit dat ik enorm aan vakantie toe ben en niet kan wachten tot ik even het land uit ben. Kortom tot september gaat het me niet lukken om een weekend in Byumba door te brengen.
Vorige week was het me bijna gelukt.
Deze week had ik twee grote teacher trainingen gepland. Bijzondere is dat beide zouden worden gehouden door de vluchtelingen zelf die eerder een training hadden gehad. Al maanden ben ik aan het roepen dat ze het moeten voorbereiden en plannen. Al weken roep ik om een vergadering. En al dagen roep ik dat ik nou toch echt hun planning wil zien…
Kortom donderdagmiddag had ik eindelijk een vergadering met de mensen van de basisschool.. nou ja mensen. 1 iemand kwam opdagen van de drie. ZUCHT. En die belt een van de anderen op.. goh ik zit in Gisenyi, dus ik kan niet komen. Nee ik kom vrijdagavond pas weer terug. Hmmm. Dacht ik daar gaat m’n weekend Kigali, maar goed ik kom wel terug op zaterdagmiddag.. nee zaterdagochtend kan ik echt niet (ik moet ook uitslapen!). Jammer dat ik het concert van een vriend mis op zaterdag, maar goed, shit happens. En komt goed uit moet ook nog wat andere dingen doen dus dat kan ik dan op zondag doen.
Op vrijdag zowaar middelbare school bij elkaar, ietwat chaotischer maar wel vertrouwen dat het ze gaat lukken. Helaas sloegen ze de middag afspraak allemaal over, maar hun training begon dan ook pas op dinsdag dus ze hadden maandag nog om samen te werken. Vervolgens komt de man van de basisschool langs, om te zeggen dat z’n collega al is aangekomen maar op zaterdag echt niet kan afspreken. Hij is namelijk adventist en die werken niet op zaterdag. Maar zelf denkt hij wel dat wij dan op zaterdag moeten afspreken. Goed, zaterdag en zondag het kamp in wandelen, waarom ook niet.
Kortom zaterdag kom ik in het kamp… Romalde niet te vinden… ik iemand sturen om hem te zoeken, kan hem niet vinden. Ik 40 minuten wachten en toen was ik zo chagrijnig dat ik de eerste de beste bus terug naar Kigali heb gepakt! Haha.. tegen de tijd dat ik daar aankwam had ik zo ontzettend veel honger (hele dag niet gegeten) dat ik met Leah naar het Ethiopische restaurant ben gegaan.. resultaat. Alsnog het concert van die vriend gemist. Wie bedenkt dan ook dat een concert al om 7 uur begint en al om 10 uur eindigt? Toen was ons eten net achter de kiezen (klein detail, eten duurt hier altijd minimaal 1,5 uur voor het komt.. zelfs als ze zeggen dat het niet zo is).
Goed beetje ongestructureerd verhaal. Volgende keer wat duidelijker.. heb ook nog zoveel thema’s om te bespreken maar niet de tijd/energie gehad om het ook daadwerkelijk te beschrijven. Ik bedoel sex and the city film zien in Kenya, de supermarkt daar leeg kopen (ze hebben drop!), volleybal spelen met gevangenen en daarna bont en blauwe armen hebben, op bezoek gaan bij straatkinderen project en je doodergeren aan Amerikanen die komen langs gewaaid en nooit eens rustig kunnen zijn, maar altijd overdreven aanwezig zijn.. wat nou straatkinderen hebben structuur nodig en je moet van te voren laten weten dat je komt? Andere cmc-ers in den vreemde ontmoeten, een hiv-aids weeshuis bezoeken, en dat zijn alleen nog maar onderwerpen van een kleine week Kenya! Hier heb ik de lokale gek die me achtervolgt (story of my life) en maar blijft roepen hoe ik directeur van JRS moet worden, omdat ik goed ben, de plezier die je kunt hebben met een potje ibuprofen waarvan niemand kan ontdekken hoe die opengaat.. alhoewel toen ik met lichte kater het de week ervoor nodig had was het wat minder grappig, m’n wandeltocht naar de theeplantages, het bezoek aan Akagera wildpark in het oosten van het land, hoe schattig het leuk om kindjes “les pousses en avant” te leren maar hoe dodelijk vermoeiend het is dat ze dat achter je aan blijven schreeuwen.. en zelfs huizen van meisjes die je op zoekt binnen komen om te zingen, wereld vluchtelingendag mee maken, de herdenking van een slachtpartij in een voormalig vluchtelingenkamp waar veel mensen hier eerst zaten, het werken aan functiebeschrijvingen, hoe kindjes het mateloos leuk vinden om in m’n kont en kuiten te knijpen etc. etc. Maar ik vind het wel weer mooi geweest voor vandaag dus al die verhalen blijven jullie voor nu bespaard… dat komt volgende keer weer. En dan wat meer gestructureerd! Wel nu nog een paar random foto’s.
X
Irene
Geluk moment 2: ’s avonds je spiegelbeeld zien in het fornuis en de pannen die er op staan.
Geluk moment 3: vandaag thuis komen en fruitsalade in de koelkast vinden en alle was gestreken (GESTREKEN!) en opgevouwen.
Jaja, het is zover… eindelijk is de knoop doorgehakt en we hebben een huishoudster aangenomen. Het voelt wel decadent, maar al na 2,5 dag ben ik er al volledig aan gewend! Ik moet zeggen na 7 maanden de was met de hand doen is het leuke er ook wel vanaf. Au m’n rug. Sure going native, maar er zijn grenzen. Je krijgt er wel leuke complimenten door “ wow, you’re awfully clean for someone who does her on laundry..”
Een paar weken geleden hadden we sollicitatiegesprekken. Ik was weer erg leuk aan het vertalen en ook wel zelf vragen aan het stellen. We zouden de dag erna een beslissing nemen, maar om voor mij onbegrijpelijke redenen heeft dat uiteindelijk 3 weken geduurd. Tot ik afgelopen vrijdag bedacht, en nou is het genoeg! (de nieuwe (of is het oude) daadkrachtige Irene). Kortom maandag is Eugenie begonnen… en hoewel haar salaris aan de hoge kant is, is ze het tot nog toe helemaal waard. Don is zelfs verbaasd over haar schoonmaakkunsten… en ik heb nog nooit zo’n schoon iemand als Don ontmoet. Ze heeft veel Muzungu werk ervaring dus dat biedt hoop voor haar kookkunsten. Haar eten heb ik nog niet geproefd (behalve dan haar fruitsalade vandaag die heerlijk is!) maar Don is te spreken. Kortom goede beslissing! En eindelijk ga ik dan toch nog de decadente Muzungu uithangen. En dat is maar goed ook. Een van de redenen waarom ik me tot een maand geleden niet zo goed voelde was omdat ik niet goed at.. en ik at niet goed omdat ik niet de energie kon opbrengen om te koken/boodschappen te doen omdat ik me niet goed voelde. Zo’n vicieuze cirkel die moeilijk te doorbreken is. Maar hij lijkt nu eindelijk doorbroken!
En dat komt niet alleen door de kook en schoonmaak kunsten van Eugenie (zoals gezegd nog niet de kans gehad om van haar gerechten te genieten) maar omdat ik eindelijk wat meer m’n plekje lijk te hebben gevonden. Heeft een poosje geduurd, maar op zich ook wel logisch als je in een land als Rwanda met vluchtelingen werkt. Maar met al m’n hernieuwde energie heb ik gelijk ook allemaal nieuwe plannen en activiteiten: Zo ben ik begonnen met Kinyarwanda lessen (EINDELIJK) en heb ik zelfs de twee Italianen (zie Giuseppe en Stefano op foto’s van m’n feestje) zover gekregen mee te doen, daarnaast ben ik volop van plan om bij het volleybal team te gaan. Heb zelfs heel even overwogen om te gaan hardlopen maar dat al snel verworpen omdat het een beetje een achterlijk idee is. Irene aan het hardlopen. En daarnaast is het erg vermoeiend om telkens 40 kindjes vlak voor en achter je te hebben zodat je moet uitkijken waar je loopt… laat staan waar je rent. Maar goed ik heb een goed voornemen en ga eindelijk eens wat meer mensen in Byumba leren kennen. Want alhoewel iedereen mij lijkt te kennen (wordt nu minder als Muzungu nageroepen maar vaker Wamahoro! of a-tchik-a-tchak-a-tchik-a-tchak) ken ik maar zeer weinig mensen. Ik heb de liefste buren van de hele wereld die ik af en toe koekjes stuur (ook een van m’n nieuw hervonden energie uitingen enorm aan de bak geslagen) maar die ik in totaal maar 4 of 5 keer echt heb gesproken. Van m’n buurmeisje aan de andere kant heel schattig een ketting gekregen maar volgens mij was het de eerste keer dat ik haar zag… Mijn sociale leven speelt zich tot nog toe met name in Kigali af. En hoewel dit tot op zekere hoogte wel zo zal blijven wil ik meer gaan investeren in m’n contacten hier. Dus vaker een weekendje hier blijven. Dat is alleen makkelijker gezegd dan gedaan. Elk weekend is er wel een reden, of excuus waarom ik naar Kigali moet. Iemand is jarig, ik heb er een vergadering of gewoon omdat het de vrijdag voor de laatste zaterdag van de maand is en je dan het leukste kunt uitgaan. En je kent me, als ik niet om de zoveel tijd kan dansen wordt ik gek.
Maar goed ik houd vol! Het gaat me lukken, ooit. Want voorlopig zitten m’n weekenden al weer volgeboekt. Vrijdag is het de dag voor Umuganda (laatste zaterdag van de maand, gemeenschapswerk ochtend waardoor je alleen je huis uit kunt om te werken voor de gemeenschap. Heel nobel, maar uitslapen is ook erg fijn) dus moet ik zeker in Kigali zijn. Het weekend erna ga ik naar Kampala om die met Maureen door te brengen… en op zondag haal ik Roos-Anne op van het vliegveld! We gaan een week lang door Oeganda cruisen, dan een weekje in Byumba zitten en dan nog een week door Rwanda toeren. Enorm veel zin in, met name om Roos-Anne te zien natuurlijk. Maar ook gewoon om het simpele feit dat ik enorm aan vakantie toe ben en niet kan wachten tot ik even het land uit ben. Kortom tot september gaat het me niet lukken om een weekend in Byumba door te brengen.
Vorige week was het me bijna gelukt.
Deze week had ik twee grote teacher trainingen gepland. Bijzondere is dat beide zouden worden gehouden door de vluchtelingen zelf die eerder een training hadden gehad. Al maanden ben ik aan het roepen dat ze het moeten voorbereiden en plannen. Al weken roep ik om een vergadering. En al dagen roep ik dat ik nou toch echt hun planning wil zien…
Kortom donderdagmiddag had ik eindelijk een vergadering met de mensen van de basisschool.. nou ja mensen. 1 iemand kwam opdagen van de drie. ZUCHT. En die belt een van de anderen op.. goh ik zit in Gisenyi, dus ik kan niet komen. Nee ik kom vrijdagavond pas weer terug. Hmmm. Dacht ik daar gaat m’n weekend Kigali, maar goed ik kom wel terug op zaterdagmiddag.. nee zaterdagochtend kan ik echt niet (ik moet ook uitslapen!). Jammer dat ik het concert van een vriend mis op zaterdag, maar goed, shit happens. En komt goed uit moet ook nog wat andere dingen doen dus dat kan ik dan op zondag doen.
Op vrijdag zowaar middelbare school bij elkaar, ietwat chaotischer maar wel vertrouwen dat het ze gaat lukken. Helaas sloegen ze de middag afspraak allemaal over, maar hun training begon dan ook pas op dinsdag dus ze hadden maandag nog om samen te werken. Vervolgens komt de man van de basisschool langs, om te zeggen dat z’n collega al is aangekomen maar op zaterdag echt niet kan afspreken. Hij is namelijk adventist en die werken niet op zaterdag. Maar zelf denkt hij wel dat wij dan op zaterdag moeten afspreken. Goed, zaterdag en zondag het kamp in wandelen, waarom ook niet.
Kortom zaterdag kom ik in het kamp… Romalde niet te vinden… ik iemand sturen om hem te zoeken, kan hem niet vinden. Ik 40 minuten wachten en toen was ik zo chagrijnig dat ik de eerste de beste bus terug naar Kigali heb gepakt! Haha.. tegen de tijd dat ik daar aankwam had ik zo ontzettend veel honger (hele dag niet gegeten) dat ik met Leah naar het Ethiopische restaurant ben gegaan.. resultaat. Alsnog het concert van die vriend gemist. Wie bedenkt dan ook dat een concert al om 7 uur begint en al om 10 uur eindigt? Toen was ons eten net achter de kiezen (klein detail, eten duurt hier altijd minimaal 1,5 uur voor het komt.. zelfs als ze zeggen dat het niet zo is).
Goed beetje ongestructureerd verhaal. Volgende keer wat duidelijker.. heb ook nog zoveel thema’s om te bespreken maar niet de tijd/energie gehad om het ook daadwerkelijk te beschrijven. Ik bedoel sex and the city film zien in Kenya, de supermarkt daar leeg kopen (ze hebben drop!), volleybal spelen met gevangenen en daarna bont en blauwe armen hebben, op bezoek gaan bij straatkinderen project en je doodergeren aan Amerikanen die komen langs gewaaid en nooit eens rustig kunnen zijn, maar altijd overdreven aanwezig zijn.. wat nou straatkinderen hebben structuur nodig en je moet van te voren laten weten dat je komt? Andere cmc-ers in den vreemde ontmoeten, een hiv-aids weeshuis bezoeken, en dat zijn alleen nog maar onderwerpen van een kleine week Kenya! Hier heb ik de lokale gek die me achtervolgt (story of my life) en maar blijft roepen hoe ik directeur van JRS moet worden, omdat ik goed ben, de plezier die je kunt hebben met een potje ibuprofen waarvan niemand kan ontdekken hoe die opengaat.. alhoewel toen ik met lichte kater het de week ervoor nodig had was het wat minder grappig, m’n wandeltocht naar de theeplantages, het bezoek aan Akagera wildpark in het oosten van het land, hoe schattig het leuk om kindjes “les pousses en avant” te leren maar hoe dodelijk vermoeiend het is dat ze dat achter je aan blijven schreeuwen.. en zelfs huizen van meisjes die je op zoekt binnen komen om te zingen, wereld vluchtelingendag mee maken, de herdenking van een slachtpartij in een voormalig vluchtelingenkamp waar veel mensen hier eerst zaten, het werken aan functiebeschrijvingen, hoe kindjes het mateloos leuk vinden om in m’n kont en kuiten te knijpen etc. etc. Maar ik vind het wel weer mooi geweest voor vandaag dus al die verhalen blijven jullie voor nu bespaard… dat komt volgende keer weer. En dan wat meer gestructureerd! Wel nu nog een paar random foto’s.
X
Irene
World Refugee Day, Ja diegene daar rechts met het stomme UNHCR petje dat ben ik.. the highlight of the day. Hoor nog steeds overal hoe geweldig ik de traditionele congoleze dans kan dansen... Laatste speach eindigde die dag dat ik Rwandeze nationaliteit kreeg aangeboden omdat ik zo goed kon dansen..
Giraffe in Akagera Park
Akagera Park
Nick en Kersti op Safari
Op weg naar Thee plantage
Nijlpaarden in Kenia
M'n steeds voller wordende muur! DANK!
Oeps vergeten te draaien, World Refugee Day
Herdenking van de massa slachting in voormalig vluchtelingenkamp
