Atheistische Missionaris

Meeste mensen weten dat ik niet in god geloof. Dat wordt vooral in het buitenland altijd erg raar gevonden. Over het algemeen breng ik het niet zelf op, maar als mensen mij het hier vragen dan ben ik er wel open en eerlijk over. Ik wil hier niet over liegen. Ik heb respect voor mensen en voor hun religie, dus vind ik dat mensen hier (en overal) ook respect voor mij en mijn gebrek aan religie moeten hebben. Ik ben niet zoals de titel van dit stuk misschien doet verwachten iemand die mensen wil overtuigen van het feit dat er volgens mij geen god is. Wel vertel ik altijd een verhaal bij die mij als ongelovige iets minder raar maakt.
Voor mij is het belangrijk om goed te leven, en dan bedoel ik niet goed voor jezelf maar juist voor anderen. Daarvoor is het voor mij niet belangrijk of er wel of geen god is. Dat merk ik later wel. In plaats van mijn tijd, energie en geld te gebruiken om naar de kerk te gaan gebruik ik dit om anderen te helpen. In Nederland heb ik altijd vrijwilligers werk gedaan, bij ICA, AFS, de dierenbescherming, in het bejaardentehuis etc. Daarnaast ben ik natuurlijk als vrijwilliger (zelf betaald) naar Ecuador gegaan en volgens JRS ben ik hier ook een vrijwilliger (maar dan wel betaald). Ok ok ik geef eerlijk toe (aan jullie) de zondag gebruik ik hier meestal om uit te slapen maar het gaat om het principe.
Ik geloof in de noodzaak om onbetaald werk te doen voor mensen om je heen. Daarnaast vertel ik dit graag aan mensen hier in het kamp. Het is vreselijk om vluchteling te zijn, dat zal ik nooit ontkennen. Het is vreselijk om in een kamp te wonen ook dat is overduidelijk voor iedereen. Maar tegelijkertijd kunnen mensen wel meer doen voor zichzelf en anderen dan er gebeurd. Waarom moet JRS zich verantwoordelijk voelen voor de oude mensen die zichzelf niet kunnen wassen? Dat zouden de buren die geen baan hebben ook op zich kunnen nemen. Waarom komt er niemand zelf op het idee om de jongeren te gaan entertainen in het weekend? Of om de straat te vegen? Of om bomen te planten en de geiten te verjagen? Waarom zegt niemand er wat van als er kindjes voor de auto rennen? Of er achter op klimmen terwijl we rijden? Of waarom staan de volwassenen gewoon te kijken terwijl kindjes stenen naar me gooiden (oud voorbeeld maar ben er nog steeds heeeeel erg beledigd over). Verantwoordelijkheid voor je eigen leven en ook die van anderen. Er zijn natuurlijk, gelukkig, uitzonderingen op de regel hier. Mensen die erg actief zijn en van alles voor iedereen doen. Er zijn anderen die een te erg trauma hebben die niets kunnen.. maar er zijn er ook die een schop onder hun kont zouden kunnen gebruiken. Daar gebruik ik dit verhaal ook altijd voor. Tegelijkertijd heb ik makkelijk praten ik heb het geld om dingen voor anderen te doen. Ik ben niet elk minuut van de dag bezig om te bedenken hoe ik eten voor de volgende dag kan maken nu er weer geen brandhout is uitgedeeld.
Daarnaast geloof ik trouwens ook heilig in het moto van Right to Play: take care of yourself, take care of one and other. Zonder voor jezelf te zorgen kun je niet voor anderen zorgen. Er is hier veel werk te doen.. heel veel werk. Ik zou met gemak elke dag tot acht uur kunnen werken en dan laat ik nog dingen achter. En eerlijk gezegd, dat doe ik ook heel regelmatig. Maar ik zoek ook m'n ontspanning. Ik blijf niet in Byumba in het weekend omdat ik dan het hele weekend door zou werken. Af en toe ga ik op donderdag naar Kigali om salsa te dansen. En dat heb ik nodig. Op vrijdag ben ik dan fysiek moe maar het geeft me zoveel energie om weer verder te gaan.

Mensen weten ook dat ik op een of andere manier bij Katholieke organisaties terecht kom. Ik heb in Canada op een hyper katholieke school gezeten. Cordaid is een Katholieke organisatie. CMC die me heeft uitgezonden naar Rwanda is Katholiek, en JRS (Jesuit Refugee Service) is ook al weer Katholiek.
Nee ik ben niet missionaris in de zin dat ik mensen hun ziel probeer te winnen voor het katholieke geloof. Ook wordt er niet van mij verwacht dat ik elke week in de kerk zit (gelukkig want dan slaap ik zoals eerder genoemd uit). Voor vergaderingen wordt er gebeden, ik sta dan ook op en houdt netjes m'n mond. Enige is dat ik nooit m'n vriend bij me zou kunnen laten logeren. Want seks voor het huwelijk mag natuurlijk niet, of tenminste niet in het JRS huis.
Vorige week was het St Jozef's dag. En de katholieke gemeente in de kerk het de “paroisse st Josef”. Carme zat in Goma en Don had bedacht dat weekend in Kigali te zijn.. Ik vond echter dat JRS bij die dag aanwezig moest zijn dus om acht uur zat ik in de bus terug naar Byumba en van tien uur 's ochtends tot vijf uur 's avonds was ik in het kamp in de kerk.... pfff. En dat geheel in het Kinyarwanda. Zuster Eugenie (die bij het centre de promotion werkt) was speciaal naar de mis gekomen om te zien hoe ik in de mis zat. Ze zat te glunderen om het feit dat ik er was... helaas ging ik alleen niet op communie, dat was jammer. Ook bij het 10 jarig bestaan van onze middelbare school ben ik naar de mis geweest. Een keer voor een bruiloft en twee keer in de kerk van het kamp in Kibuye omdat er een donor op bezoek was. Ik vind het persoonlijk wel vaak genoeg voor een jaar. Ook al zou ik eigenlijk nog een keer naar de kathedraal in Byumba moeten.

Toch ben ik missionaris.
Omdat ik voor JRS werk, die onder de Jezuiten valt, ben ik voor de Rwandese overheid net als de jezuiten.. dus heb ik een Missionarisse visum in m'n paspoort.

Ik denk dat ik de enige Atheistische Missionaris ben ter wereld.