Vorige keer was ik met 27 vluchtelingen en twee nonnen op stap… Dit keer met drie vluchtelingen en één non. Een wereld van verschil dat kan ik je vertellen! Wat een rust in de auto op weg hier naar toe..
Ik heb eindelijk een team voor het nieuwe project! Het was een gedoe (of nee ik moet uitdaging zeggen) om ze bij elkaar te krijgen. Eerste probleem is dat de meeste mensen geen telefoon, radio of krant hebben in het kamp. Om te communiceren met de hele bevolking schrijf je dus een communiqué. Op zich geen probleem, maar wel als blijkt dat elke keer dat je een communiqué ophangt het binnen vijf minuten weer er af is gehaald. ZUCHT. Vooral bij het gebouw van het “comité executive du camp” waar je het verplicht moet ophangen. Uiteindelijk Willy en Aimé die sport regelen in het camp bemand met 20 kopieën en een nietmachine.. elke keer dat het eraf gehaald was hebben ze weer een nieuwe opgehangen zodat in ieder geval veel mensen het zouden weten.
JRS, en eigenlijk alle partners in het kamp, proberen voor meeste functies eerst in het vluchtelingenkamp zelf te werven. Aangezien vluchtelingen geen identiteitspapieren hebben mogen ze (officieel) niet buiten het kamp werken. Als wij hen dus werk kunnen geven dan doen we dat graag. Daarnaast is het ook zo dat zij de realiteit in het kamp kennen, en ook Congo kennen. Uiteindelijk is de hoop van UNHCR dat de vluchtelingen terug naar huis kunnen gaan en is het belangrijk dat zij dingen over hun thuisland weten, geen docent beter in staat dan een docent uit Congo. Echt aannemen doen we echter niet, ze krijgen geen contract en geen salaris. Ze krijgen een onkostenvergoeding. Hoewel wij NGO’s in het kamp werken om het leven beter te maken is het uiteindelijk ook de verantwoordelijkheid van de mensen zelf om hun gemeenschap vooruit te helpen. En daarnaast krijgen mensen die in het kamp wonen gratis onderwijs, eten, huis, medische zorg etc. Kortom logisch dat hun onkosten vergoeding lager is dan het salaris van iemand die van buitenkomt. Logisch voor ons… onze docenten vinden het niet altijd even logisch.. dus veel discussies hierover.
Nou ja zal jullie verder niet met het hele selectieproces vervelen (van de zeven mensen komen er maar 4 opdagen, iemand die denkt dat huishoudkunde hetzelfde is als economie, de buitenstaander die weigert wegens te slecht salaris, wel weer handig dat je om 10 uur kunt beslissen wie je wilt aannemen en ze om 14.00 op je bureau hebt zitten en 2 dagen later met ze voor 3 dagen naar Kibuye gaat). Het team is daar! En drie van de vier blijken tot nog toe erg gemotiveerd. Ze zijn alle vier erg onervaren dus ik kan al mijn management en capaciteitsopbouw capaciteiten op hen uitproberen. Leuk!
En dinsdag was het dan zover.. de feestelijke opening van het nieuwe project! 60 leerlingen verzameld in de salle polyvalente. Het zouden er 75 moeten zijn maar helaas is de lijst met meisjes nog niet rond, veel van de mensen die zich hebben ingeschreven stonden niet ingeschreven in de data-base van UNHCR. Dit kan vele redenen hebben, zo zijn mensen hier gewoon om van naam te veranderen. Zelfs de achternaam blijft niet hetzelfde.. de achternaam wordt namelijk niet van vader op zoon doorgegeven, maar voor elk nieuw geborenen wordt er een nieuwe achternaam verzonnen. Zo heten er mensen Mukamwezi wat vrouw van de maan betekent omdat ze bij volle maan geboren zijn. Daarnaast zijn er ook mensen uit Byumba en omgeving die proberen gebruik te maken van gratis onderwijs. In ieder geval komt het er op neer dat de helft van de mensen die wij in eerste instantie hadden geselecteerd niet mee kunnen doen omdat ze niet staan ingeschreven. Vreselijk.
Helaas bleek de opening toch niet zo feestelijk, want halverwege de ochtend is er een ongeluk gebeurd in het kamp. Een aantal mensen waren bezig met het rehabiliteren van een kerkgebouw toen het dak instortte. Een man was op dat moment net in de kerk om te kijken of een stukje van het oude “sheeting” gebruikt zou kunnen worden om te verkopen op de markt. Van uit de Salle Polyvalente kon je goed horen dat er iets mis was.. auto’s reden ontzettend snel en wild toeterend af en aan. De zaal liep langzaam maar zeker leeg. Toen ik hoorde wat er aan de hand was hebben we ze eerst een pauze gegeven en vervolgens het geheel een dag uitgesteld. De sfeer in het kamp was gelijk compleet omgeslagen. De emoties vliegen je om de oren. Iedereen kent iedereen in het kamp en iedereen is familie van elkaar. Veel huilende mensen en de wildste verhalen gingen de rondte. Zo wordt er op het moment ook gewerkt aan de kleuterschool lokalen en dachten mensen dat 3 kleuterklassen op dat moment in de kerk waren, er zouden 4 doden zijn en ontelbare gewonden. Het is erg moeilijk om op zo’n moment betrouwbare informatie te krijgen. Al partners in het kamp werkten echter ontzettend goed samen en met name ARC (verantwoordelijk voor gezondheid) stond haar mannetje. Er is echt snel en goed gehandeld, gezondheidspersoneel heeft niet lopen dralen, handschoenen aan gedaan en mensen redden. Zelfs de mini-bus van JRS werd ingezet als ambulance en om familieleden van slachtoffers te vervoeren.
In het kamp zelf is er een ‘health centre’ met een verantwoordelijke arts. Verder werken er met name veel verpleegers. Is er een ernstig geval dan wordt hij doorverwezen naar het ziekenhuis van Byumba. Is het heel ernstig dan wordt hij doorverwezen naar Kigali. Een man is bij aankomst in het ziekenhuis overleden (diegene die sheeting zocht en dus bedolven is onder het dak) daarnaast zijn er vier mensen vervoerd naar Kigali en zijn er 5 vervoerd naar Byumba. De negen zijn buitenlevens gevaar maar wel ernstig gewond.
Gelijk werd besloten om alle activiteiten in het kamp die middag stop te zetten. Alle scholen werden gesloten. Ik had (naast de opening) ook een training voor leraren georganiseerd over discipline. Drie dagen lang waren er mensen van VSO (Voluntary Service Overseas) om elke dag een andere groep te trainen. Uiteindelijk hebben we de keuze bij de leraren zelf gelaten, als jullie willen kunnen we stoppen of we kunnen doorgaan. Helaas is vandaag de enige kans dat jullie het kunnen volgen. Alle verplichting is echter weggevallen. Bijna alle docenten besloten te blijven. Zo trots op ze ben ik! Een paar zaten met tranen in hun ogen en zijn er op een gegeven moment stilletjes vandoor gegaan omdat ze hun hoofd er niet bij konden houden.
Een heftige week dus, veel werk, veel gebeurtenissen en heftige emoties. Blij dat het weer achter de rug is. Dit weekend zit ik in Byumba omdat zuster Irene hier is (nationale directrice) en we allerlei vergaderingen hebben. Goede beslissing want ik had m’n slaap hard nodig! Zo ontzetten moe van alle spanningen deze week. Oh wat ik nog moet vermelden. Vrijdag had ik een oudervergadering van alle mensen in het nieuwe project. Lastige vergadering want ik moest hun vertellen dat ze de schriften en pennen van hun kinderen moesten betalen. Vanuit duurzaamheids oogpunt absoluut een must, eigen inbreng, maar moeilijk te verkopen. Maar er is zeker wel geld in het kamp, uitzonderingen daar gelaten. Gelukkig kon ik het geheel wijten aan de donor, wat niet helemaal waar is. En ook uitleggen waarom de donor dat wil. De man die het hardste hier tegen in ging en zei niet te weten hoe hij schoolmateriaal moest betalen is ook degene die aan het eind van de vergadering opstond en mij bedankte namens alle ouders en leerlingen dat ik dit project op mij heb genomen en er duidelijk zoveel hart voor heb! Zo zoet.
Heb het gevoel dat mijn werk nu eindelijk echt gaat beginnen.. na alle voorbereidingen is m’n grote project dan echt begonnen! Ondertussen nog eindeloos rapporten te schrijven, P&O dingen te regelen en van alles en nog wat.. maar dit is toch een van m’n hoofdtaken! Daarnaast ga ik over een paar weken beginnen met engelse les geven aan alle docenten van alle niveaus! Zo ontzettend veel zin in om weer les te geven en meer over de docenten te weten te komen. En ondertussen ook nog wat teacher training er in te gooien.
Het regent, het regent, de pannetjes worden nat
Deze gekke bek proberen kindjes in het kamp na te doen... beetje genant alleen dat als Leah het kamp in komt met hoog bezoek.. ze denken dat zij mij is en ze dus ook gekke bekken naar haar gaan trekken..
