iah deah

Op wereld vluchtelingen dag heb ik uiteraard na het officiele gedeelte vrolijk met de kindjes staan dansen, zingen en doen... Hier een filmpje hoe ik ze een Nederlands liedje aan leer.

x

Irene

Diploma's!

Gisteren was het dan zover, eindelijk, de eerste certificaat uitreiking van de Centre de Promotion!

Het was een geweldige dag. Alle studenten, zowel de eerste lichting die een certificaat kreeg en de tweede lichting die nu nog hard aan het studeren is, zagen er op hun paasbest uit. De docenten hadden duidelijk hun schoenen gepoetst en sommigen zelfs een stropdas om gedaan. Zo’n belachelijke korte, dat hier mode is, maar toch.

De dag zelf was volledig door de studenten georganiseerd. Uiteraard begon het veel te laat omdat de gasten (UNHCR, Minaloc, ARC, Fawe etc) op zich lieten wachten. Helaas waren er maar weinig ouders bij. Maar het mocht de pret niet drukken. Toen het eenmaal begon was het gelijk feest! Een van de studenten hadden een lied gemaakt over hoe hij eerst niets over elektriciteit wist, maar nu wel, en dat allemaal dankzij JRS. Daarnaast had hij samen met twee vrienden een moderne dans ingestudeerd (lees hiphop). Een van de studenten had in het Engels een speech voorbereid die hij trots voorlas. Een hele groep studenten heeft het ontstaan van het Centre de Promotion Maendeleo uitgebeeld in een theater stuk. Het begon ermee dat ik (ik was herkenbaar want de acteur die mij speelde had mijn tas) zat te denken wat ik toch kon doen in het kamp en de werkeloosheid onder jongeren. Vervolgens dat ik leraren interviewde, compleet met mijn herkenbare slechte Kinyarwanda accent. Ik had tranen in mijn ogen van het lachen, vooral toen ze zo treffend zei, comment ca va? Ca va. Ca va? Oui ca semble aller… ik was het niet van mijzelf bewust maar inderdaad vraag ik nooit maar een keer hoe het gaat.. altijd twee keer. Geweldig om te zien. Het was een erg lang stuk, te lang, maar wel heel goed dat ze niet alleen bleven bij het centrum maar ook hoe ze hierna makkelijk werk zullen vinden! Super die blik naar de toekomst.
Daarnaast nog traditionele dans en een komedie. Tussen alle stukjes waren er speeches van deze en gene (ook ik was niet gespaard). Ontzettend saai al die speeches maar zeer belangrijk vinden de mensen.
Daarna kwam dan uiteindelijk het uitdelen van de certificaten.
De fotograven uit het kamp waren er speciaal voor opgetrommeld.. ieder certificaat dat ik uitdeelde werd vergezeld van een foto door de door die persoon uitgekozen fotograaf. Later betaald de geslaagde geld om de afgedrukte foto te ontvangen.

Na de certificaten werd ik verrast door de studenten met een kado! Te aardig. Ik heb het pas thuis uitgepakt, want dat hoort zo, een van de vreselijke nep boeket bloemen. Vreselijk vreselijk. Maar nog een redelijk mooie binnen de categorie van nepboeketten. Te lief. Hij pronkt nu trots midden op de eettafel, tot onvrede van zuster Carme. Daarnaast ook nog van een van de studenten persoonlijk een cadeautje gehad, een kleine vredesmand.

Ik was echt vreselijk trots op MIJN studenten. Ik heb zitten glunderen.

Vervolgens moest ik echt met jan en alleman op de foto. Had kramp in mijn kaken na afloop. Zelfs mensen die niet eens in het Centre zitten wilden met mij op de foto. Nou ja het is hun dag dus ik vond het prima. Zo hebben ze tenminste een zeer tastbare herinnering van mij als ik weg ben.

Fanta en wat pinda’s ronden het geheel af.

Kortom een perfecte dag!

Ondertussen blijft het hier wel rommelen met mij en de organisatie. Ik heb met name gedoe over mijn woonsituatie, maar dat niet alleen. Er zitten een paar belangrijke beslissingen aan te komen die van grote invloed zijn op of ik hier wel of niet blijf… waarschijnlijk ben ik binnenkort weer in Nederland te bewonderen. Ik heb mijn best gedaan om deze gedachten echter niet toe te laten op mijn goede donderdag.. dat is redelijk gelukt, vrijdag kwamen ze echter weer in alle hevigheid terug. Zucht, twijfel, zucht, twijfel!

To be continued.