M’n verjaardag was GEWELDIG. Allereerst natuurlijk bedankt aan iedereen die gebeld, gesmst, gemaild en gekrabbeld heeft! Super lief. En er schijnen ook nog aller kaartjes en pakjes onderweg te zijn met de post… ik blijf dat postmeneer stalken! Niet alleen in Nederland hebben veel mensen aan me gedacht, ook in Rwanda heb ik me helemaal special gevoeld.
Toen ik ’s ochtends de deur open deed heeft Don zo hard en vals mogelijk happy birthday voor mij gezongen. Toen ik eindelijk naar de woonkamer liep, bleek daar een super mooie tas van Cristina die in Kibuye werkt te liggen en een flesje eau de toilette van Don. Te lief. De hele dag hebben verschillende mensen voor mij gezongen en ’s avonds is Kersti bij me komen eten om samen aan de bak en de kook te gaan voor vrijdag. Van Kersti een heerlijke chocolade taart voor m’n verjaardag gekregen en zelf een paar rabarber/bananen cakes gebakken.
Vrijdag zat ik niets vermoedend achter m’n buro toen de secretaresse zei, Irene kom kijken er stapt en Muzungu en een rasta van een moto. Ik dacht nog denk je nou echt dat ik perse elke Muzungu in Byumba ken of wil kennen? Maar toch maar opgestaan om even te kijken… een blik uit het raam en het hele kantoor werd opgeschrikt door een enorm harde gil. Bleek Maureen gewoon voor de deur te staan! VERASSING! Jemig de pemig, was echt compleet overdonderd en heb serieus het hele weekend de glimlach niet van m’n gezicht kunnen halen. Zo ontzettend fijn om haar te zien! Zij en Mozes hadden de hele donderdagnacht in de bus gezeten om me te komen verassen en zouden zondag weer de hele dag in bus moeten om terug te gaan. Ik had echt totaal niet verwacht dat ze zouden komen.
De hele avond was geweldig, ik heb echt staan glimmen als een kind. En dat heeft wonderen gedaan voor mijn hele dip, ik heb alleen maar rond gelopen en gedacht, jemig wat een leuke mensen heb ik hier verzameld. Er waren mensen van het werk, buren maar ook vooral heel veel vrienden waarvan ik een behoorlijk grote groep ook als echte vrienden beschouw! Veel mensen waren uit Kigali gekomen alleen om m’n verjaardag met mij te kunnen vieren, twee mensen zelfs helemaal uit Butare (3,5 uur met de bus.. een dure grap voor hen) voor 1 avondje feesten met mij, en natuurlijk Maureen en Mozes die helemaal vanuit Kampala zijn gekomen en wel 10 uur in de bus hebben gezeten. Wat een leuke vrienden heb ik toch! Totaal het tegenovergestelde van mijn gevoel de afgelopen maand.. dat ik niemand kende. Tot in de vroege uurtjes hebben we gelachen, gedanst, gegeten en gedronken… alhoewel dat eten tot in de vroege uurtjes viel wel mee. Ongeloofelijk hoe snel en veel mensen hier kunnen eten. Ik had 3 enorme pannen met (vegetarische) Curry gemaakt met een grote hoeveelheid rijst.. ik liep even terug naar keuken om de finishing touch aan de guacemole te maken.. en toen ik terug kwam was het al weer op.. ehm, eigenlijk had ik zelf ook wel een beetje trek mensen. Een half uur later kwamen de 70 geiten brochettes die ik had besteld aan.. vijf minuten later waren die ook alweer op. Na 1,5 uur waren er al twee kratten Fanta door heen. JEMIG. Maar ja gratis eten en drinken is voor veel mensen iets dat je niet vaak ziet, dus aanvallen maar.
Tja er is niet heel veel te vertellen over m’n verjaardag alleen dat ik het dus echt enorm naar m’n zin heb gehad en het wonderen heeft gedaan voor gemoedstoestand.
Een foto zegt meer dan duizend woorden, maar helaas kan ik nog geen foto’s op m’n blog zetten. Een van m’n buren, werkmensen of vrienden is toch eigenlijk helemaal geen vriend en heeft m’n camera gejat. Een enorme domper natuurlijk op de feestvreugde. Het idee dat iemand zo misbruik kan maken van je gastvrijheid is vreselijk. Stiekem hoop ik dat het een van de pastoors is van de kerk hiernaast, dat waren de enige genodigden die ik niet echt kende.. maar ja ik zal er nooit achter komen wie het geweest is, en ik geloof dat ik het ook liever helemaal niet wil weten. “Gelukkig” had ik net de dag ervoor al m’n foto’s op de computer gezet en was m'n camera al in het begin van de avond gestolen dus ben ik niet veel foto’s kwijt. Uiteindelijk vind ik dat echt het belangrijkste Maureen en dokter John hebben goed dienstgedaan als hof-fotograaf en hebben echt enorm veel foto’s geschoten. Helaas lukte het niet om ze op m’n computer te zetten dus is het nog even wachten op de foto’s. Oh en hoewel m'n toestel gejat is.. hebben ze m'n fantastische hoes met regenjas netjes laten liggen. Dat scheelt weer.
Kus van een opeens wel erg volwassen Irene
Geen opmerkingen:
Een reactie posten