Trots

Toen ik net was aangenomen bij de UNHCR zei ik het al, “ik weet niet of ik banger ben dat ik het werk binnen de VN niet leuk zal vinden of dat ik het wel leuk zal vinden” . En eigenlijk hink ik nog steeds van het ene op het andere been. Wat vind ik nou van de UNHCR?

Vanuit JRS heb ik meegemaakt hoe log en bureaucratisch de VN kan zijn. Hoe vreselijk moeilijk het is om iets snel voor elkaar te krijgen. Hoeveel hoger het budget voor een project uitvalt als UNHCR het uitvoert.. of terwijl hoeveel meer een NGO voor hetzelfde geld kan doen. Hoe belachelijk veel mensen bij de VN kunnen verdienen in vergelijking tot de lokale salarissen en zelfs in vergelijking tot de NGO salarissen.
Tegelijkertijd merkte ik ook hoe één persoon een wereld van verschil kan betekenen, sinds wij in Byumba per Januari een ontzettend goede head of field office hadden. Hoeveel makkelijker ons leven als NGO werd, en wat een belangrijke rol de HoFo kon spelen in contacten met de overheid en dergelijke. Hoe fijn het was dat wij eindelijk gehoord werden.
Mijn collega is vol trots op de UNHCR. Hij geeft nog wel eens af op andere VN organisaties en het feit dat zij zich niet met individuen bezig houden, alleen met grote lijnen en ontwikkelingsplannen. UNHCR houdt zich juist met individuen en families bezig. We hebben een data base met alle vluchtelingen en houden dat bij, in het geval van problemen zien wij individuele gevallen. Wij kunnen beslissen dat iemand moet worden overgeplaatst. Wij hebben een helder mandaat en houden ons daar ook aan. Natuurlijk ziet hij ook dat er wat lapzwansen rond lopen in de organisatie maar in principe doet de organisatie goed werk. En lapzwansen heb je ook binnen NGO’s.

Vorige week had ik de kans om mensen die voor UNHCR in Oost-Congo werken te ontmoeten. Wegens het bezoek van de High Commissioner waren er twee mensen van elk kantoor uit oostelijk Congo uitgenodigd om deel te nemen aan een borrel en een vergadering, ik ook. Er werken zulke interessante en gepassioneerde mensen voor de UNHCR, ongelofelijk. Veel mensen zitten in de middel of no-where zonder elektriciteit en werken met IDP’s. Elke ochtend is er een veiligheid overleg omdat men niet weet of de rebellen, dan wel het leger, dan wel een andere gewapende groep ergens in de buurt is. Ja ze verdienen veel, maar ze moeten dan ook hun familie en leven thuis achter zich laten om zich alleen te vestigen in een land in oorlog dan wel onrust. Wat een kennis heb ik opgedaan door een paar uur met een aantal van hen op te trekken. Het was voor mij een grote pep-rally. Ik was echt zooo trots om voor de UNHCR te werken. Want m’n collega heeft gelijk. We doen goed werk. En de VN is bitter nodig om sommige dingen op te pakken en er een uitspraak over te doen. Hoe goed een NGO ook kan zijn zij hebben niet de autoriteit van de VN. De overheid moet wel naar de VN luisteren. De VN straalt vertrouwen uit en krijgt daardoor fondsen die NGO’s nooit kunnen krijgen.

Zaterdag in Kigali praatte ik weer met vriendinnen die als NGO moeten samen werken met de UNHCR en werd mijn trots en vertrouwen weer even aan het wankelen gebracht.. maar toch ben ik nog steeds enorm trots op “mijn” organisatie. En ook enorm trots op mijzelf dat ik door UNHCR als één van de 2 Nederlandse JPO’s ben uitgekozen uit meer dan 400 sollicitanten. Heb ik toch goed gedaan.