mededelingsdrang (eerste indrukken)

Goed normaal heb ik al een meldingsdrang.. en wil ik allemaal onzinnige details aan de wereld laten weten… maar nu, met zoveel indrukken en dingen die op mij afkomen heb ik helemaal een enorme meldingsdrang! Dus alweer een nieuwe blog ook al staat mijn vorige er pas twee dagen op.

Mijn eerste indruk van HCR was een beetje afstandelijk en verwarrend. Niemand had de tijd genomen om mij even neer te zetten en te vragen hoe het ging en uit te leggen wat nu precies de bedoeling was van mijn dagen hier. Niemand die ik als m’n focalpoint kon beschouwen deze dagen om terecht te komen met al m’n onzinnige en zinnige vragen over wie ik waarover moest spreken. Ik had een enorm gehaast gevoel ook al was ik met name aan het wachten. Ik ontmoette enorm veel mensen, maar sprak met niemand en kon niemand onthouden, was totaal in verwarring. Niemand die zich over mij ontfermde met lunchtijd (zelfs lunch overgeslagen uiteindelijk omdat ik aan het wachten was op een badge en ik de hele dag niets de doen had maar met de lunch opeens heel veel). Pas op het allerlaatste moment was er een iemand die vroeg of ik het wel zou redden het weekend en of ik wel iets te doen had.

Hoe anders vandaag. Ik werd voorgesteld aan de senior secretaresse die een programma voor mij moest maken. Zij had het nog niet gedaan maar heette mij van harte welkom en legde alles enigzins uit. Vroeg wie ik graag wilde spreken en wie ik al gesproken had etc. etc. Een duitse jongen die zelf net sinds een paar weken bij UNHCR werkt nodigde mij uit voor lunch waar ook een canadees meisje bij schoof. Zij hadden ook gelijk zoiets van laten we een dezer dagen nog uit eten gaan. Ik kreeg een bureau toegewezen zodat ik tijdens mijn wachten op het internet kan. Daarnaast een heel fijn inhoudelijk gesprek gehad met de sr. reintegration officer. Wat een wereld van verschil kan het toch maken omdat mensen heel even de tijd voor je nemen. Serieus op vrijdag stond het huilen mij nader dan het lachen en nu loop ik hier op gemak rond. Scheelt natuurlijk ook enorm dat ik vrijdag geheel uitgeput was en alleen al het feit in Congo te zijn enorm indrukwekkend voor mij was.

Maar gelukkig had ik mensen om het weekend mee af te spreken en heb ik mij niet verveeld. Super leuk om met Maria af te spreken een meisje dat ik nog ken van JRS (zei zat in Burundi). Zij is nu ook JPO maar bij UNOPS. Waar ook ter wereld zou het leuk zijn haar te zien maar dat ze me nu een beetje op weg heeft kunnen helpen in congo is geweldig. Daarnaast heb ik de vriend van een goede vriend van mij uit Rwanda gebeld. Deze jongen, Icy is bekend bij iedereen in Rwanda schijnt. Iedereen raadde mij aan om als ik in Kinshasa was met Icy af te spreken en dat hij mij de stad wel zou laten zien. Op zaterdagochtend heb ik met Maria door de stad gelopen en eind van de middag besloot ik Icy op te bellen. Binnen vijf minuten was hij bij het hotel en gingen we wat drinken. Hij heeft me ’s avonds meegenomen naar een barretje en naar een disco. Super leuk om dat mee te maken en ik ben echt heel blij dat hij mij op sleeptouw heeft genomen.

Mijn hotel zit in het centrum, maar je zou het niet door hebben als het je niet verteld was. Ten minste ik had het niet door. Er is geen centraal plein of iets dergelijks. Je ziet helemaal niet enorm veel winkeltjes of restaurantjes of terassjes of iets dergelijks. Tenminste ik von d dat niet zo. Wellicht dat er minder van dit al is in de andere wijken van Kinshasa maar toch. Wel is de grote markt daar, maar aangezien ik net geld had gepint vonden we het niet zo intelligent om daar heen te gaan. Wel nog even over de toeristische markt gelopen waar er redelijk veel te krijgen was. Daarnaast heb ik ook de wijk waar alle ambassades staan bekeken.. mijn hemel! Wat een verschil. Brede lanen met bomen en gras en schoon en enorme enorme huizen. Uitzicht op de Congo rivier (en uitzicht op Brazzaville aan de overkant van de Congo rivier) en alleen maar blanken en rijke Congolezen die er naar toegekomen waren om een ommetje te maken. Ik geloof dat ik de eerste kinderwagen die ik ooit in Afrika heb gezien hier was.. en toen waren het er gelijk 4! Ongeloofelijk. En om mijn ongeloof nog even te vergroten ben ik daarna een supermarkt in gegaan in het centrum. JEMIG! Daar is echt ALLES te verkrijgen. Echt alles. Durf te wedden dat er zelfs patak curry pasta is. Het was wel allemaal belachelijk duur (heb 10 dollar betaald voor druiven, ouch) maar het was er. In Lubumbashi schijnt het allemaal nog duurder te zijn.. ik houd mijn hart vast.

Mijn werk word me nu steeds een stukje duidelijker. Dacht ik uit de functie beschrijving te hebben begrepen dat ik mij alleen met het aspect constructie zou bezighouden blijkt dat niet het geval. Ik ga mij bezighouden met alle aspecten van de reintegratie die UNHCR in z’n plan heeft en zelfs meer... Ik vind het geweldig dat ik me ook tegen vakopleidingen en dergelijke kan aanbemoeien daar ligt uiteindelijk toch veel meer mijn hart. Ik ben de eerste reintegratie officer in Lubumbashi dus het word allemaal nog een beetje uitzoeken wat ik precies op mij ga nemen en wat niet. Veel eigen inbreng dus denk ik!

Donderdag vertek ik eindelijk naar Lubumbashi.. met de MONUC. Dat lijkt me weer een hele ervaring in zichzelf. Helaas kan ik niet al m’n bagage meenemen maar gelukkig was ik gewaarschuwd door de JPO in Tanzania zodat ik er zelf naar gevraagd heb en het ook al georganiseerd heb dat ik de rest na stuur met de cargo. 1,5 dollar per kilo, dat is wel wat anders dan de 30 euro die ik moest betalen om naar Rwanda te gaan.

Goed ik geloof dat m’n meldingsdrang weer gesatisfied is! Alles weer even van mij afgeschrijven.