JEMIG!!! Opeens is het al 20 juli… Over een maand ben ik m’n spullen aan het inpakken en afscheid aan het nemen. Ongeloofelijk! Echt heel ongeloofelijk.
Ik heb nog zoveel te doen, zoveel dingen te regelen, zoveel half afgeronde dingen op mijn werk die ik graag geheel afgerond wil hebben voor ik weg ga, zoveel mensen om nog te zien zoveel uitdagingen om nog aan te gaan, zoveel zoveel zoveel. PFFF.
Er zijn alweer twee weken voorbij sinds ik terug ben uit Nederland en ik heb nog maar zo weinig weken! STRESSS
Ik wist natuurlijk van te voren dat het niet makkelijk zou zijn om afscheid te nemen, dat is het nooit. Ondanks dat het hier niet altijd op m’n plek ben geweest vind ik het moeilijk om weg te gaan. Dit weekend werd me opeens duidelijk hoe weinig tijd ik nog maar heb. Een van m’n beste vriendinnetjes gaat vrijdag op vakantie en komt pas terug vlak voor mijn laatste weekend! Omdat ik dan uiteraard als een gestreste kip rond loop en een groot afscheidsfeest geef was dit het laatste weekend dat ik echt tijd met Leah kon doorbrengen. Het werd dan ook het Leah en Irene weekend gedoopt en iedereen die Leah wilde zien werd doorverwezen naar mij, want ik mocht over haar sociale agenda beschikken! Traditie getrouw zijn we de kroeg in gedoken, veel bij gekletst en gelachen, ik gedanst en zij zelfs ook een beetje (unieke ervaring haar zelfs kunnen dwingen/overtuigen naar KBC te gaan), brochettes gegeten op plekken waar we nog nooit geweest waren, foute barretjes ingelopen, naar de kleermaker geweest, thee gedronken, op haar terras gehangen etc. etc. Fijn om deze tijd met haar door te brengen, maar als ik bedenk met hoeveel anderen ik eigenlijk ook wel zo’n weekend zou willen… zoveel weekenden heb ik niet meer.
Om een beetje ruimte in m’n hoofd te creëren ben ik door m’n kledingkast gegaan.. de kleren die ik nooit draag, niet goed pas of verwassen zijn heb ik allemaal in een koffer gepropt en zal ik aan de vulnerables geven. De toiletspullen die ik over zal hebben in m’n hoofd al verdeeld, de tijdschriften beloofd weg te geven.. De rest moet vast in twee koffers passen! Als ik nu alleen de rust en de tijd zou vinden om mij te verdiepen in de UNHCR veiligheidscursus, oriëntatie map, seksuele intimidatie dvd etc..
De overdracht begint langzaamaan vorm te krijgen. Een nieuwe verantwoordelijke voor het Centre de Promotion is gevonden. Studenten beginnen toch eindelijk binnen te druppelen (was bang dat we het moesten sluiten wegens gebrek aan interesse), in P&O worden de secretaresse en de nationale directrice steeds handiger en ik heb het meeste kunnen afronden met de advocaat, teacher training is iets dat Carme op het lijf geschreven is dus ook daar maak ik mij geen zorgen over. Dit jaar werken we veel meer met Rwandesen en minder met vluchtelingen die opgeleid worden… betekent ook minder werk voor ons. Naast m’n officiële taken doe ik natuurlijk nog veel meer maar hopelijk word dat op een natuurlijke wijze overgenomen door anderen.
Goed om te merken is dat ik opeens meer waardering voor m’n werk krijg van boven af, dat ze wat meer inzicht in de situatie hebben gekregen. Dat voelt goed en ik ben blij dat nog mee te maken.
Ik kijk uiteraard extreem naar uit om in Congo aan de slag te gaan. Een nieuwe stad, een nieuw land, een nieuwe organisatie, een nieuwe cultuur om te ontdekken! Congo is ook geen gemakkelijk land, werken voor UNHCR lijkt me een uitdaging maar ik kijk er enorm naar uit!
In m’n hoofd zie ik mijzelf al zitten op de veranda van m’n EIGEN huis!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten