ontmoetingen

Inmiddels ben ik al weer zes dagen in Rwanda, tijd voor een nieuwe blogentry!

Op het moment heb ik nog niet erg veel om handen. Gelukkig wel net m'n functie omschrijving gekregen... toch weer wat anders dan hiervoor. Daarover een andere keer meer. De directrice van het project (en mijn huisgenoot) is erg op de regels, en officieel heb ik toestemming van de VN nodig om het kamp in te mogen. Er zijn vandaag een aantal vergaderingen in het kamp maar zolang ik geen officiële toestemming heb neem ik er nog niet aan deel. Vanmiddag kan ik gelukkig wel mee naar een andere vergadering. Vrijdag en maandag vergaderingen gehad met de verantwoordelijken van de verschillende sectoren waarmee JRS in het kamp werkt. Dit zijn de sectoren sociale activiteiten en logistiek, kleuterschool, lagere school, middelbare school, wezen ouderen en gehandicapten, sport en ontspanning, meisjes (met name bij problemen op het gebied van onderwijs) en pastoraal werk. Volgens mij ben ik er dan. Wel heftig om de verhalen tijdens een vergadering te horen. Een familie van 9 die wegens allerlei redenen (onterecht?) niet geregistreerd staat als vluchteling dus geen eten krijgt en dus ook niets te eten heeft, want grond om zelf wat te verbouwen is er niet.
Een jongen die een beurs heeft om naar de middelbare school te gaan buiten het kamp in een plaats hier een eind vandaan. Hij is bang om terug naar school te gaan dat er om bekend stond dat de leiding en studenten genocidaire ideeën hebben. Er is zelfs een lijk gevonden op het schoolterrein. De overheid heeft daarop de complete leiding van de school ontslagen en vervangen maar toch voelt de jongen zich nog steeds niet veilig. De lokale overheid bepaalt waar mensen naar school moeten gaan. Zij hebben gezegd dat de jongen niet overgeplaatst kan worden. Een situatie waar JRS dus weinig kan doen.. Maar de jongen keek zo treurig uit z’n ogen. Tegelijkertijd bestaat er de kans dat dit niet de eigenlijke reden is dat hij niet terug wil naar die school. Hij klaagt namelijk ook over de malaria… en hier in Byumba zijn er überhaupt geen muggen.
Er zullen vast en zeker nog veel van deze verhalen volgen maar wennen zal het nooit (en gelukkig niet!)

Maar ik zal nog maar niet over m’n werk en het kamp schrijven aangezien ik er nog bijna niet geweest ben. Als ik er wat langer ben zal ik beschrijven hoe het kamp er uitziet en functioneert en vertellen wat ik daarbinnen dan weer doe. Een detail nog… op kantoor zijn er twee computers: één voor de secretaresse en één voor de boekhouder. Don (directrice) en ik zijn allebei computerloos. Wordt een aparte werkervaring geloof ik!

Wat heb ik de afgelopen paar dagen gedaan? Ik ben een paar keer naar Kigali omdat ik er op de dag van vertrek achterkwam dat m’n rijbewijs tot en met vandaag geldig is…. OEPS. Het duurde even voordat ik de ambassade open trof, maar gisteren is het gelukt! Helaas blijkt de ambassade helemaal niet over rijbewijzen te gaan. ZUCHT. Ik moet online een formulier aanvragen wat dan naar een Nederlands postadres wordt gestuurd. Dat moet dan weer worden doorgestuurd naar mij. Als dat dan eindelijk hier is moet ik het opsturen met allerlei bewijzen (waaronder één van de ambassade… toch goed dat ik er geweest ben) en dan wordt m’n rijbewijs naar Nederland opgestuurd. Kortom als ik er al een krijg dan duurt het nog wel een hele poos. Dubbel zucht.

In Kigali en Byumba al een aantal keer rond gewandeld om te voelen hoe het is om in Rwanda te zijn. Tijdens de wandelingen en vergaderingen is één ding alvast duidelijk. Ik zal hier niet drukker en luidruchtiger worden. Mensen zijn zeer bedaard en praten zacht. Het is opvallend hoe weinig mensen je aanspreken op straat. Iedereen kijkt wel verschrikt op als ik langskok en staart me aan. Ze stoten elkaar aan en zeggen moet je zien daar die Mzungu. Zelfs de allerkleinste kindjes die amper kunnen spreken kennen het woord Mzungu al. Maar weinig mensen komen op mij af om met me te praten.. iets wat in Kaap Verdie wel veelvuldig gebeurde. Heerlijk om zonder al te veel gestoord te worden over straat te kunnen lopen. Onderling hebben ze het wel over me.

Tijdens een wandeling met Willy (verantwoordelijk voor sport en ontspanning) vertaalde hij op mijn verzoek af en toe wat mensen zeiden als ze ons voorbij zagen komen en dat ging met name over mijn “maten” ook wel m’n dikke kont te nomen. Al op de eerste dag zei de chauffeur dat ik vooral niet te veel moest wandelen want dan zou ik afvallen... dat kon niet de bedoeling zijn. Na de eerste vergadering vrijdagochtend vroeg iemand me of ik het fijn vond om dik te zijn. Dat ze het maar raar vond dat Europeanen altijd willen afvallen terwijl het toch echter mooier is om vlees op je botten te hebben.. Ach ja gaat het niet over de lengte (hier nog niet gehad) dan gaat het wel over de breedte.

Toen ik in Kigali op een steen aan het uitrusten was van de klim kwam een jongetje van een jaar of 9 naar beneden gelopen. Hij was heel vrolijk “come on barbie let’s go party” aan het zingen. Toen hij mij zag hield hij verschrikt zijn mond, bleef staan en staarde me aan. Toen ik vervolgens begon met “life is plastic, it’s fantastic etc.” begon hij al glimlachend mee te zingen en liep verder door.

Zondag begin van de avond een wandeling door de stad gemaakt. Een paar mensen die het aandurfde om bonjour te zeggen en jongen die me op het einde echt even aansprak.
Hij: Bonsoir
Ik: Bonsoir, ça va
Hij: Oui ça va bien (maar dan op een manier waaruit bleek dat hij echt Frans kan, alle kindjes in het kamp gooien oui ça va er zo snel uit dat wel blijkt dat het er in gestampt is. Als je goodmorning tegen ze zegt antwoorden ze met goodmorning, teacher!)
Hij: Je m’appelle Irene
Ik: wat?
Hij: J E M ‘ A P P E L L E I R E N E

Oh, ik ook! Haha, nooit geweten dat het ook een jongensnaam kon zijn! Het wordt waarschijnlijk iets anders geschreven, maar het klonk toch verdacht veel als mijn naam. En toen bleek hij ook nog eens 3 huizen verder te wonen. Geen idee of ik hem herken als ik hem zie… hij mij ongetwijfeld wel.

Dat is al m’n tweede naamgenoot, want de landenverantwoordelijke heet ook Irene. Haar en haar nieuwe assistent directrice zal ik van het weekend ontmoeten. Zij werken in een kamp in het westen van Rwanda waar zij dezelfde soort activiteiten doen. Erg leuk dus om te horen hoe zij dingen doen en weer nieuwe inzichten op te doen. En wellicht kan ik dan een dansje plegen in de hoofdstad, ben benieuwd! Eind van de maand ga ik naar Bujumbura (hoofdstad Burundi) om een oriëntatie training te krijgen van het hoofdkantoor.

Geloof het of niet… ik heb m’n fototoestel nog niet eens uit m’n tas gehaald! Ik kan het zelf niet geloven. Maar ik beloof dat ik binnenkort foto’s zal maken en op de website zetten.

Oh nog een ding, super leuk al die reacties op m’n blog. Ga vooral zo door! Mocht je op blogspot willen reageren… je hoeft geen account aan te maken. Onderaan het reactie formulier heb je verschillende opties: kies voor die met nickname of anoniem. Dan hoef je je niet aan te melden en verdwijnt je reactie niet als je je niet hebt aangemeld.

x